Kabul, “Adam gibi ölmek” tezinin etkisinde kalıp bu başlığı atmış olabilirim.

Kadın bakanın “Kadınlar da adam gibi ölmesini bilir” demesi de etkilemiş olabilir.

Yahut “Analar ağlamasın” dendikten sonra, yeniden “ağlarsa anam ağlar, o da ağlasın anacım” devrine inat da böyle yazmış olabilirim.

“Her gün şehit… Her gün tabut… Her gün kayıp… Her gün etkisiz hale getirilen… Her gün gözaltı… Her gün ihraç” ülkesinde, anne, , kardeş, eş, evlat o kadar acı yumağı var ki, başlığa “baba”yı tek başına almak ancak bir “baba”nın işi olabilir.

Yok, belki de çok daha basit:

Bir “baba”nın kalbinden, evladı için 400 gündür duyduğu endişeden, belki herkesten gizli akan gözyaşlarından süzülmüş bir yazı olduğu için sadece.

***

Başlıktaki “baba” Gürsel Özbey. 22 yaşındaki oğlu Semih için seslenirken, tüm “kaçırılan” ve “unutulan” asker yakınlarının sesini de duyurmaya çalışıyor.

(Buradaki yazılarda, bilirsiniz; kayıpları, acıları, hele evlatları ayırmayı ayıp sayarım.

Yasin ile Berkin’i ayırmak için mesela, birinden birinin öldürülmesini normal sayabilmek lazım. Nasıl olabilir, anlamak zor!)

O yüzden, “gözaltında kayıp” sandığımız sırada “Hurşit Külter nerede” diye de sorulur, çünkü burası 13 yaşında Seyhan’ın da “gözaltında kayıp” olup 18 yıl sonra ana babasının yanına bir kuyuda bulunan kemikleriyle defnedilebildiği ülkedir; “baba” Özbey ile birlikte, “PKK’nın kaçırdığı 22 yaşındaki Astsubay Semih ve diğer asker ile siviller nerede?” diye de sorarım!

YAZININ DEVAMI