Çok mutlu bir çocukluk geçirdim ben. İki kapılı bir Karadeniz evi ve kalabalık oturulan sofralar. Asıl mutluluğum ise çok başkaydı. Ayene Dağı’nın eteğinde dededen kalma bir ormanımız vardı. Patika yoldan başka bir şey olmadığı için ormanda bulunan ağaçlar kesilmezdi pek. İçim sıkıldıkça evimize yürüyerek yarım saat mesafede olan o ormana gider, ağaçların arasında kaybolurdum. Bazen birkomar ağacının dibine tüner, çıkmazdım oradan. En sevdiğim şey ise dağın tepesine çıkıp, ağaç dallarından bir diğerine geçerek dereye inmekti. Tehlikeli görünen bu inişler çocuk oyuncağıydı benim için. Çocukluk işte... İyi tanırım ağaçları hangi dal ne kadar eğilir, hangi dala basmamak gerek iyi bilirim. Kestane, gürgen, çam ve dişbudak gibi dev gövdeli ağaçların yanında maki cinsi sayılanyaban fındığı, komar gibi ağaçlar da vardı o ormanda. Bir de Karadeniz’in olmazsa olmazıkızılağaç.

Her yerde karşına çıkar kızılağaç. Tarlada, bağda bahçede, dağda dere kenarında. Karadeniz biraz da kızılağaç demektir. Onu bir yerden söküp, yok etmeye boşuna kalkmayın; bir yolunu bulup söktüğünüz yerde tohumunu bırakır, bir yıl içinde fidan olur birkaç yılda ise kocaman ağaç. Karadenizli yaşadığı vahşi coğrafyaya direnmeyi ve ayakta durmayı kızılağaçtan öğrenir. Bir keresinde karşı tepelerden birinde orman yangını çıkmıştı. Kızılağaçlar inleyerek yanıyordu. Hüzünlüydü karşıdan yanışını izlemek. Bir yıl geçti geçmedi o yangın yerinde kızılağaç fidanları belirdi. Birkaç yıl sonra ise, yangının yerinde kocaman bir kızılağaç ormanı oluştu. Yeniden yeşerdi hayat. Kızılağaç yumuşak bir ağaç olduğu için odun yakmanın dışında bir yerde pek kullanılmaz. En fazla fasulye sırığı olur dallarından ya da çit. Tavan aralarında döşeme yapmak için kullanılsa da dayanıksız bir ağaç olduğu için pek tercih edilmez.

Her koşulda yaşama tutunmak için direnen bu ağaç, baharla birlikte coşar, yeni dallar filizlenir bedeninde; kuşlar sever bu tohumları ve tünerler dallarına. İşte o dallarda doğanın Mozart’ı, Beethoven’i olur bu kuşlar. En güzel menekşelerin yaşama yeniden kavuştuğu evdir kızılağacın dipleri. Ben de çok sever, kızılağacın yeni filizlenen dallarını koparıp, kemirirdim. Hiçbir zaman unutamayacağım bir tat kalmıştır aklımda o kemirmelerden. Bir kızıllık bırakırdı dudaklarda kemirdikçe. Ağaca adını veren de o bıraktığı kızıllıktı. Hâlâ gittiğim lokantalarda kürdanları kemirmek için cebime atıyorsam eğer, bana bu alışkanlığı veren ağaçtır aynı zamanda.

Hayat yolculuğunda tökezlediğimde, kızılağaçları örnek aldım kendime hep. Onun doğaya tutunuşunu. Sökülüp atılmak istendiğinde yerine yavrusunu bırakışını örnek aldım. En çok da inatçılığını tabii... Koca gövdeli gürgen ağaçları, bir kayanın oyuğunda bile gökyüzüne ulaşmayı başaran çam ağaçları ya da yüzyıl geçse de evleri koruyan kestane ağaçları değil de kızılağaçlardır bana yön veren. Yok oluşu bir türlü kabul etmemedir hayat yolculuğunda bana rehber olan. Taraf gazetesi de kızılağaç gibi benim için. Kuruluşundan beri yok etmek için kapısında cellâtları bekleyen. Her türlü iftiraya karşı koyarak kimseye müdana etmeden yolunda ilerleyen bir kızılağaçtır Taraf. Her bitiş yeni bir başlangıçtır ya, yılın da sonuna geldik. Yeni yılda kızılağaç inadıyla çoğalarak karşınızda olacak Taraf’ta buluşmak dileğiyle. Her neye inanıyorsanız o size mutluluk getirsin. İYİ SENELER...

tuncerkoseoglu@gmail.com

twitter@TncrK