Amerikan başkanlar târihinin en sıradışı şahsiyetlerinden birisi olan Trump nihâyet yemin ederek vazifesine başladı. Artık, belirsizlik bulutları yavaş yavaş dağılacak ve Trump'ın neler yapacağını göreceğiz.

Yukarıdaki cümlelerin, aynı zamanda ABD'nin seçim dönemlerinde pek de alışık olmadığı gerilimli tabloyu da ortadan kaldıracak gelişmeleri işâret etmesi beklenir. Trump'ın karşıtlarının kendi rutinlerine geri dönmesi mutâdtır. Amerikan demokrasisini var eden ve yaşatan siyâsal kültür; “seçilmişlerin meşrûiyetine inanır”.. Demokrasinin olgunluğu işbu centilmenliği esas alır..Gelin görün ki öyle olmuyor. Trump karşıtları, deyim yerindeyse “gemi azıya almış” vaziyetteler. Amerika'nın dört bir yanında, Trump'ın seçilmesini “hazmedemeyen” kitleler gösteri üzerine gösteri düzenliyorlar. Zâten Amerikan siyâsal kültürüne uygun düşmeyen; Trump karşıtı medyanın ve Holywood celebrity'sinin de kışkırtıp kanırttığı bu gösterilerin yakın bir gelecekte sona ereceğini düşündüren herhangi bir alâmet de mevcût değil..

Pekiyi; şimdi soralım: bu gösterilerden murâd edilen ne olabilir? Meselâ bu gösterilere katılan ortalama bir göstericinin hâlet-i rûhiyesi ve beklentileriyle ile empati kurmaya çalışalım… Diyelim ki muazzam bir kalabalık topladık.. Gösteriler günlerce devâm etti.. Ne olacak? Trump bunlara bakarak “Hay Allah benim seçilmem ne kadar da utanç vericiymiş meğer.. Tamam; istifâ ediyor ve koltuğumu Hillary'ye devrediyorum“ mu diyecek? Pekiyi Trump da kendi kitlesini sokağa dökecek olursa- bunun daha fazla kalabalık olduğunu unutmayalım- ne olacak? Neo-Mâviler ile Neo-griler arasında II.Amerikan iç savaşı mı yaşanacak? Yâni beklenti bu mu? Değilse, bir “üstün akıl'a dâvetiye çıkarılıp devreye mi sokulmak isteniyor? Yâni, ABD'de “özgürleştirici” bir darbe mi bekleniyor? Bu da evlere şenlik bir senaryo olurdu. Bugüne kadar dünyânın dört bir yanında darbe tezgâhlayan bir ABD'yi, darbe yemiş şekilde görmek târihsel ironiler galerisinde emsalini bulamayacağımız bir şey olurdu herhâlde…

Trump'ı “homofobik” olarak yaftalayıp lânetlemek bahsedilen gösterilerin ana temasını oluşturuyor. Bu yafta postmodern bir günah olarak kurgulandı..Palazlanmış veyâ palazlanmayı tutkuyla isteyen; bunun rüyâsını gören orta sınıfların icâdı olan bir kavram bu. Ölçüsü ise “yabancı düşmanlığı”(xenophobia) ve cinsel ve tensel kimliklerin doyum tokum yaşanmasına militer bir maçoizmle karşı çıkmak. Amerikan Güzeli filminde grotesk olarak çökertilen Frank Fitts tipine karşılık geliyor. Pekiyi şimdi bir duralım ve soralım: Af edersiniz, ince kültürleriyle homofobik duygularını aşmış; cinsel ve tensel farklılıkların özgürlüğü için atakta olan o Demokratlar, Balkanlar'da büyük katliamlar yaşanırken Amerikan uçakları Libya'yı bombalarken, Irak işgâl edilip yüzbinlerce insan ölüp, evini yurdunu kaybederken nerdeydiler acaba?

Tabiî ki, bu gösterilerin tek başına değiştirecek bir etkisi yok. Elias Canetti'nin ifâdesiyle “kitlenin yıkıcılığı” dünyâyı değiştiremez. Artık bir ders kıvâmına gelmiş olan târihsel pratikler gösteriyor ki; bu hareketlerin bizzât kendisinin iktidâra gelmesi mümkün değildir. Bunlar olsa olsa artık karmaşık bir yapı gösteren iktidârların bir kısmını zayıflatır; diğerlerini ise tahkim eder. Târihsel olarak muhalif kitle gösterilerinin düşündürücü tek etkisinin iktidarlar arası gerilimlerde oynadığı rol olduğunu düşünüyorum. Eğer bugün Amerika'da bu gösteriler yaşanıyorsa; bunu “iktidârlar arasındaki hesaplaşma sürüyor” diye değerlendiririm. Kalabalıkların protestoları “esas oğlanların” kavgasında, gürültüsü patırtısı çok da olsa düşük profilli bir “casting” olabilir ancak.. Richard Sennett, Kamusal İnsanın Çöküşü başlıklı o müthiş çalışmasında, Fransız Devrimi sırasında ve sonrasındaki kitlesel gösterilerde; onca bağırma ve çağırmaya rağmen aslında meydanların yaşadığı, “edilginliğin” zirve yaptığı o tuhaf ve derin “sessizliğe” dikkât çekiyordu.

Pekiyi bu protestoların asıl düşündürdüğü nedir? Hemen söyleyelim; Trump, siyâsal iktidâr mekanizmalarının en zirve noktasına geldi. Ama henüz muktedir olabildi mi? Bilmiyoruz…Zaman gösterecek….