Sarkis Usta' nın hayat arkadaşı, yoldaşı, her şeyiydi...

Usta, 1950' de Samatya' da tanışır Agavni teyze ile. Yozgatlı bir ailenin evine kapı takarken ilk kez görür onu. Ufak tefek, boyası, cilası olmayan doğal bir kadındır. Sadeliği ustayı etkiler, onu unutamaz bir türlü. Selamlaşırlar ve o gittikten sonra oturduğu evi sorar, öğrenir. Sık sık buluşmaya başlarlar.

Yozgat' tan Samatya' ya gelen fakir bir ailesi varmış ve küçük bir evde oturuyorlarmış. Bir dönem Yedikule Ermeni Hastanesi' nde hasta bakıcı olarak çalışmış. Tanıştıkları yıllarda kasket dikerek ailesine destek olmaya çalışıyormuş.

Dört kız, üç erkek kardeşin en büyüğü Agavni teyzeymiş. Erkek kardeşlerini birer yıl arayla kaybetmiş.

1953' de evlenirler. Usta o günlerin zor ama güzel günler olduğunu anlatırdı. Gedikpaşa' da otururlar önce, Usta onu "...tahsilli bir kadın değildi ama insan olarak çok değerli özellikleri vardı. Öyle meziyetleri vardı ki, bu meziyetler her okumuş kadında olmayan meziyetlerdi. İyiliksever bir insandı, herkese özen gösterirdi, hiç kimseye kin duymazdı, kızardı ama biraz sonra unutur giderdi..." diye anlatıyor anı kitabında.

Agavni teyze güçlü, kuvvetli bir kadındı. Kumkapı Bezciyan Okulu' nda aşçı olarak çalışmış bir dönem. Oradan da emekli olmuş. Yani birkaç nesil onun elinden geçmiş. Bir dönem savaş nedeniyle Sason’ dan, Irak’ tan göç edenler Kumkapı Meryem Ana Ermeni Kilisesi’ nde kalmışlar. Onları temizlemek, doyurmak da her zaman ona kalmış ve bunu da hiç söylenmeden, sevgiyle ve şefkatle yapmış. Hırant Dink de onun elinde yetişen yetimlerden biriymiş. Onu kucağına oturup bitlerini temizlermiş. Altını pisleyince yine imdada Agavni teyze yetişirmiş. Bazen de kızıp yemek kepçesini Hırant Dink’ in başına indiriverirmiş.

Usta’ nın siyasi hayatının getirdiği yükleri de taşımayı bilmiş Agavni teyze.

Usta onun için su katılmamış Anadolu kadını derdi. Affedici, dedikodu nedir bilmeyen, yanında dedikodu yapılmasına izin vermeyen, dedikodu yapanlara canavar kesilen saf bir Anadolu kadını.

Hiç kimseden bir şey beklemeden yaşadı Ağavni teyze. 1980’ lerin ortalarında onu tanıdım ve Kumkapı’ da çalıştığım yıllarda evin üst katında kalırdım. Bana da annelik etti. Sabah erkenden çayı demler, kahvaltıyı hazırlar ve ustayla beni Kumkapı Kooperatifi’ ndeki işimize uğurlar ve gün içinde de gelip bir ihtiyacımız olup olmadığını sorardı. Sevgisinin, yemeklerinin, Paskalya çöreklerinin tadını halen yüreğimde- damağımda hissediyorum.

2000 yılında hastalandı. Çok kötüydü. Yedikule Ermeni Hastanesi’ ne yatırmıştık. Usta o günlerde Zeytinburnu’ da bir marangoz arkadaşının atölyesinde çalışıyordu. Her akşam iş çıkışı yanına giderdik. Hafta sonları da hastanenin bahçesinde dolaşır ve teyzeyi yalnız bırakmamaya çalışırdık.

O yıl Agos Gazetesi Agavni teyzeyi yılın annesi ilan etmiş, gazetede kocaman bir sayfayı ona ayırmıştı. Gazetenin taslak baskısını ona götürmüştü Usta. Gazeteyi okuyunca “Doktorlarıma da teşekkür etsinler” demiş ustaya. Birkaç gün sonra 14 Mayıs'ta hayata veda etmişti. 69 yaşındaydı.

Ölmeden önce Usta’ yı büyük oğlu Gazaros’ a emanet etmiş. Bunu daha sonra Gazaros abiden dinlemiştim.

İlk kez ustayı ağlarken görmüştüm. Hem de hıçkıra hıçkıra. Çok kötü olmuştum. Agavni teyzenin ölümü bir anlamda usta için de sonun başlangıcı olmuştu.

Cenazesini yıllarca emek verdiği Kumkapı Meryem Ana Kilisesi’ nden kaldırmıştık. Törende yüzlerce insan vardı. Çok kalabalıktı. Patrik Mutafyan maiyetiyle gelerek töreni bizzat yönetmişti. Onu öven bir de konuşma yapmıştı. Bu her zaman olan bir şey değilmiş.

2009’ da da Usta’ yı kaybettik. Bugün Yedikule Ermeni Mezarlığı’nda koyun koyuna yatıyorlar.

Ruhları şad olsun…

Not: Bu yazı, Ercüment Gürçay'ın facebook sayfasından alınmıştır.

Fotoğraf: Amerika/ 1987