Bazı yanlışların doğru ve ahlaki olduğunu kanıtlamak için neden alengirli açıklamalara ihtiyaç duyarız?

Doğru, vicdani olan hiçbir şeyin açıklamaya ihtiyacı yoktur aslında...

Türkiye’nin, içinde bulunduğu bölgenin bir yarım ayı keşmekeş ve karmaşa içerisindeyken, Kürt sorununa ‘güvenlik’ tedbirlerini ön plana çıkaran bir tavırla yaklaşılmaya başlanması doğru mu?

Mısır ve Libya’nın tiranlıkları şiddete başvurarak iktidarlarına vantuzla yapışmayı seçtikten sonra alaşağı edilir, Suriye’de de benzer bir sona yaklaşılırken, Türkiye neden sorunlarına güç gösterileriyle çözüm bulabileceği zannına kapılıyor?

Elbette Türkiye, Mısır, Libya ve Suriye’nin demokratik standartlarıyla karşılaştırılınca, bir nevi cennet. Ancak, Türkiye’nin son yirmi yıllık insan hakları sicili de hiç parlak değil. Dahası, sadece son yılları gözönüne alıp salt Kürt sorununa odaklansak bile, hak ihlalleri tartışmalarının hiç bitmediğini görüyoruz. Örneğin, KCK davası başlı başına yeni meseleler doğuran bir problem yumağı haline geldi.

KCK davası, İspanya’da Bask bölgesinin özgürlüğü için mücadele ettiğini iddia eden silahlı örgüt ETA’ya yönelik gerçekleştirilen, ‘sosyal tecrit’ politikasının bir benzeri olarak uygulanmaya çalışılmıştı. Yani, kamuoyundaki etkisini azaltmak için, silahlı örgütün sosyal bağlarını sağlayan sivil yapının ‘çözülmesi’ hedefleniyordu.

KCK sanıkları, ilki, 14 Nisan 2009’da, yerel seçimlerin hemen ertesinde başlayan polis operasyonlarıyla gözaltına alındı. 7 bin 500 sayfadan uzun olan iddianame de Haziran 2010’da tamamlandı. “PKK’nin şehir örgütlenmesi olan KCK/TM (Kürdistan topluluklar Birliği/ Türkiye Meclisi) üyesi olmak” ile suçlanan sanıklar hakkında 15 yıl ile ağırlaştırılmış müebbet arasında değişen hapis cezaları isteniyor.

İspanya’da, ETA’ya yönelik benzeri bir yargı baskısı uygulandı. Bunun İspanya’da ne denli işe yaradığı açıkçası tartışılır; ama Türkiye’ye ilişkin bir başka gerçek daha var. Türkiye, İspanya’nın yaptığı reformları yapmayı denemedi bile.

Bu durumda, ‘çakma İspanya’ olmaktan öteye gidilebilir mi?

KCK operasyonlarında yaklaşık iki bin kişi tutuklu. İddialara göre, KCK sonrası bir o kadar kişi de, ‘ovadan dağa doğru’, örgüte katılmak üzere yollara düşmüş.

Yaşananların psikolojik etkisini bir düşünmek lazım. Tutukların bir kısmı, sembolik ağırlığı büyük Diyarbakır Cezaevi’nde. ‘Açılım’ ve ‘demokratik reform’ derken, değil 1990’lara, 1980’lere dönüş haletiruhiyesini yaşatmak değil mi bu? Bayram sonrası başlayacağı söylenen yeni tutuklama dalgaları, yeni örgüt üyeleri yaratmayacak mı?

Şimdilerde, Suriye-İran bağlantısı ve o eksendeki gelişmelerin, son dönemdeki PKK saldırılarını tetiklediği öne sürülüyor. Uluslararası denkleme, ABD Başkanı Obama’nın ülke tarihinde eşi benzeri görülmedik biçimde dibe vuran destek oranlarını ve İsrail’de halkın, sosyal güvenlik konuları, kiraların pahalılığı gibi nedenlerle, 1995’te İzak Rabin’in öldürülmesinden bu yana görülmedik bir dayanışmayla sokaklara dökülmesi gibi ‘ufak ayrıntıları’ da eklemek lazım.

Bugün, hem ABD hem de İsrail, kendilerini ‘ulus’ yapan milliyetçi ruhu kaybetmiş durumda; iki ülkede de, bir ulusal ‘anlam kaybı’ hali var.

Bu durumda, İran’ın vurulması planları önümüzdeki dönemde temcit pilavı gibi gündeme gelebilir.

Türkiye’nin Tahran, Erbil, Şam, Washington, Kudüs gibi merkezlerde takır takır çalışan ve bize kaliteli bilgi aktaran muhabirleri olsa ve neyin ne olduğunu, onlardan öğrenebilsek çok daha sağlıklı sonuçlar üretiyor olmaz mıydık, bölgesel gelişmeleri köşe yazarlarının birkaç siyasetçinin, istihbaratçının telefon üzerinden ihsan eylediği bilgi kırıntılarından okumaya çalışmak yerine?

Ancak, bölgesel gelişmeler, hep vardı hep de olacak. Bundan 10 yıl önce başka ‘tehlikeli’ denklemler vardı, sorun aynıydı. Şimdi de aynı...

Dahası, Türkiye’nin kendisinden kaynaklanan bazı bölgesel etkiler var.

Kuzey Irak’ın lideri Mesut Barzani hem hava operasyonlarını kınadı, hem de önceki gün aralarında iki çocuğun da bulunduğu sivillerin de operasyonlarda öldüğünü söyledi.

Türkiye, eğer ki, Ortadoğu ve Kuzey Afrika’da halkların ayaklandığı bir dönemde, kendi içinde ve bölge genelinde ortak bir Kürt kimliği algısını güçlendirmek istiyorsa, güvenlik güçlerine ‘ovada’ ve ‘dağda’ şahinlik yaptırtmaktan daha iyi bir yol bulamaz.

Geçen günkü Genelkurmay açıklamasında, ‘örgüt üyelerinin köylere inip sivilleri kalkan olarak kullandığı’ gibi bir detay vardı. O zaman karadan veya havadan hangi operasyon, nasıl bir askerî tavır siville örgüt üyesini birbirinden ayırmaya yarayacak?

Üstelik de, Türkiye’nin polis teşkilatı Tunus gibi çalkantı, değişim içindeki ülkeler tarafından örnek alınmak istenirken, neden birden bölge genelinde geride bırakılmak istenen ‘baskı ve şiddet’ modelinin modası geçmiş temsilcisi olunmak isteniyor?

Mazlumder, dünyanın önde gelen hak örgütleriyle, Tunus’un yeni anayasasının nasıl hak ve özgürlüklere ‘ayarlı’ olabileceği üzerinde çalışır, Mısır da Türkiye’nin şu anki Anayasa’sını kendine örnek alırken, gücünü ve enerjisini savaşmaya harcamak neden?

Kürt sorunu, yanlış politikalar nedeniyle hızla toplumsallaşıyor ve bölgeselleşiyor. Bunu yapan da, askerî vesayet değil, büyük destek ile seçilmiş bir ‘halk iktidarı’.

Kamuoyundan medyasına, topumuzun tavrının, 2007 muhtıra döneminde ‘kumanda’ edilip kıvama getirilmek istenenden çok mu farkı var peki?

oneysezin@hotmail.com