Türkiye’de hiçbir şey değişmemiş ve hep aynı kalan bir “siyasi sistem düzlemi” üzerinde konuşuyor gibi davranıyoruz bu seçimler sonrası.

Oysa, Türkiye’de son genel seçimlerinden beri “sistem” değişikliği yaşandı.

Seçimlerin ilk sonuçlarının açıklanmasından sonra, Başbakan Erdoğan’ın yaptığı “balkon konuşması” da, bu sisteme geçişin AKP seçmeni tarafından “tescillendiği” iddiasının altını çizen bir dönüm noktasıydı.

Türkiye’de sistem, artık her neyse, bildiğimiz, olduğunu sandığımız anlamda bir “demokrasi” değil.

Türkiye, artık Rusya.

Erdoğan, artık Putin.

Bu yerel seçimler, “halka dokunulmayan muhalefet yapılıyor”, “halk, kendine hizmet edene oy veriyor”, “yanlış aday gösteriliyor” ötesinde, bir “gerçeği” gösteriyor.

Türkiye’de sağ ve sol merkez siyaset bitti.

Türkiye’de son 10 yılın “AKP”si de bitti.

Artık Erdoğan ve çevresindeki dar çevre var.

Rusya ve Türkiye’nin artık çok ortak noktası var.

İstihbarat ve polis devleti var.

“Kara para” ülkenin ekonomisinde serbestçe dönüyor. Rüşvet ve her türlü yolsuzluk cezasız kalmaya mahkûm.

Seçimler, her ne kadar “egemen parti”nin tartışılmaz yüksek oy oranı ile sonuçlansa da, seçim sürecinin her aşaması, şeffaf, güvenilir ve adil olmaktan giderek uzaklaşacak.

Bağımsız sivil toplum, sokağa yansıyan muhalif tepkiler büyük tehdit altında.

Faili meçhuller ve hesabı sorulamayan devlet şiddeti, her an her yerde karşımıza çıkabilir.

Mafyozi denebilecek ve kaynağı belirsiz “türedi” zenginlik, ülkenin iş dünyasını teslim alır.

Tıpkı AKP gibi Putin’in partisi Birleşik Rusya da, son derece organize.

AK Gençlik, giderek “Putin’in Gençleri” Naşi’ler, tehditkâr, “light-faşizm” çizgisi sergileyen baskın örgütlenme, “sıradan vatandaş” muhalefetini sindirmek için elinden geleni ardına koymaz hâle gelebilir.

Geçmişte yaşanan “ekonomik çöküş” ve “sosyal ezilme”den sonra, “vatandaşlık haklarının” minimum gereğini yerine getiren ve bu algıyı, “sayemde nereden nereye geldiniz” diye kullanan bir çizgi Putin/ Erdoğan’ınki.

Ulusal gururu okşayan, popülist söylemle “halkı temsil” algısı yayan ve faşizm eğilimlerini sadece “ezilmesi kolay kitle” üzerinde doya doya kullanan bir çizgi Putin ve Erdoğan’ınki.

Bir başka ortak yönleri de, medyayı propaganda aracı olarak yoğun biçimde kullanmaktaki maharetleri.

Her ikisi de, sürekli ülkelerinin her yerinde ve özellikle de diğer liderlerin ayak basmadığı her coğrafi noktada kendilerini göstererek “Ben ülkeyim” mesajı veren liderler.

O kırsaldaki, o varoştaki insanların hayatına dokunulmayabilir ama onların “beter hayatının” suçunu yükleyecek bir “olağan suçlular” var zaten: “elitler”, “aydınlar” ve “Batı”.

Türkiye’de Sünni-İslami motifler, Rusya’da ise Ortodoksluk, siyasetin vazgeçilmez cafcaflı vitrin süsü.

Putin veya Erdoğan’ın gerçek dinî görüşünden çok, popülist söylemdeki “din” duygusunun kullanımı önemli.

Bundan sonra, yani “Rusyalaşma”da aşılan sınırdan sonra, bu sistemin iyice kök salma ve sarsılmaz hâle getirilmesi süreci başlayacak.

Muhalif basından ne kaldıysa, iyice sindirilmesi...

Muhalefet partilerinin iyice “küçültülüp”, birbirlerine düşürülerek herhangi bir alternatif sunmalarının imkânsızlaştırılması...

Her türlü muhalif düşüncenin, hareketin tepesine binilmesi...

“Batı” yöneliminin tamamen yok edilmesi ya da en azından cılızlaştırılması...

Yeni dönemde, “yeni Türkiye’nin”, Avrupa Birliği sürecini bitirmeye ya da önemsizleştirmeye, Batı’dan kaynak kullanan sivil toplumu“sıfırlamaya” çalışılacağını söylemek mümkün.

Aynı şekilde, askerî harcamaların artacağını ve dış dünyaya karşı “askerî/ sert güç” imajı pompalanmasının öncelikli devlet hedeflerinden biri olacağını öngörmek de.

Rusyalaşmadan dönüş var mı peki?

Türkiye’de ülkenin belli bir kısmı için, tıpkı Rusya’da olduğu gibi, “siyaset” bir öncelik değil. Siyaset çok konuşulabilir ama Rusya’da, Türkiye’de de bilfiil siyasetin içinde yer almak, toplumun geniş kesiminde bir “ihtiyaç” değil.

Oysa şimdi, acilen siyaseti merkeze döndürme, yılmadan örgütlü siyaset zamanı.

oneysezin@hotmail.com