20 Mart gecesi, geceyarısına girerken, servis sağlayanlar bağlantıyı bir bir keserken, şu tweet’i yazdım: “Resmi açıklama haber kanallarından okundu: T(witter)ost Moden Darbe.”

Ve ekledim; “Bir gece ansızın gelebilirdi, geldi: Twitter yasağı darbedir”.

Benzer bir gece tepeden inmesi, 2007 Muhtırası döneminde yaşanmıştı.

Yedi yıl sonra, darbeci ruh gene çiçek açtı.

Ardından “sivil darbe” yorumlarını duyunca, şunu düşünmeden edemedim... Darbenin sivili, askerisi yok. Darbe, darbe işte...

İlla top- tüfek- tankla yapılması gerekmiyor; bilgi çağının darbesi de, bilgiye erişim özgürlüğünü yok etmekle oluyor.

Yaklaşan yerel seçimlerle beraber, kime oy versem kaygısı da artıyor.

Oysa, “mucize kurtarıcılar” peşinde koşmayı bırakıp, “küçük mucizelere” bir destek, bir omuz vermek ve büyük dönüşümlerin, bebek adımlarla gelebileceğinin farkına varmak lazım.

Mesela...

Açık Radyo, İstanbul’da yayın yapan bir radyo.

20 yıllık emeğin ürünü.

Bugünlerde, “Dinleyici Destek Günleri” var.

Çünkü, Açık Radyo “patronların” değil, insanların, en çok da ona destek veren sıradan vatandaşların.

Açık Radyo’ya verilecek destekler, yıl boyu müzikler, özgür ve objektif yorumlar, görülmesi istendiği gibi değil olduğu gibi haberler olarak kulak veren herkese geri dönüyor.

Bağımsız medya örneği olmak iddiasıyla kurulan ve öyle de kalan, bu özelliğini hiç bozmayan bir adres Açık Radyo.

Siyasi başrol oyunculuğuna oynamadan, son derece politik.

Hep doğru bildiğini yapan, hep ilkelere sadık kalmayı, hep inandıklarının arkasında durmayı beceren bir medya kuruluşu.

“Siyasi” olanla bu denli iç içe fakat, politize olmaktan da bir o kadar uzak...

Hayat, aslında bu ince dengeler arasında ip cambazlığı yapabilmeye, terazinin kefelerini zarif bir dengede tutmaya dayanıyor.

Kurtarıcı parti, lider, kahraman yok; vicdanın sınavları var.

Açık Radyo’nun babası Ömer Madra’nın “destek günleri” için kaleme aldığı mektupta, gazeteci ve yazar George Monbiot’ya atıfla şu sözlere yer verilmiş; “Her kim mağdursa onun yanında durmak, her kim zalimse onun karşısına dikilmek...”

Vicdanın sınavından geçmenin tarifi bu kadar basit ve uygulaması da bir o kadar zor işte...

Madra, “Açık Radyo, ‘mucizesi’, bir avuç mütevazı insanın, hepimize ait olanı, ortak varlığımızı korumak, paylaşmak ve hem birbirine, hem de ‘müştereklere’ gözü gibi bakmak için yürüttüğü o inanılmaz ortak çabanın sonucudur bizce” diyor.

Ortak çaba demişken...

1993’te, henüz bir yıllık mazisi olan “özel radyolar” yasaklanmıştı. DYP’den İsmet Sezgin’in koltuğunda olduğu İçişleri Bakanlığı’nın genelgesiyle kapatılan “özel radyoların” kapatılma gerekçesi, “kontrol dışı” olmalarıydı.

Özel radyoların hızla benimsenmesi, halkın teknolojiye ayak uyduruvermesi, özgür olana hemen meyletmesinin bir örneğiydi. Yasaklanmalarıysa, devletin konuyu algılayamaması ve üzerinde tahakküm kuramadığını yok etme içgüdüsünün...

Şimdi nasıl Telekomünikasyon İletişim Başkanlığı (TİB) Twitter yasağına aracılık ettiyse, özel radyoların kapatılmasında da Telsiz Genel Müdürlüğü’nün başvurusu yol açmıştı.

Ama, yasakçı devlet zihniyetinin önünü her zaman kesen büyük bir güç var; halkın “yok artık” demesi.

Bundan 21 yıl önce, 15 Mart 1993’te özel radyoları yasaklayan genelgenin ömrü, dört ay kadar oldu.

8 Temmuz 1993’te, 3913 sayılı Yasa ile, Anayasa’nın 133. maddesi, “Radyo ve televizyon istasyonlarını kurmak ve işletmek kanunla düzenlenecek esaslar çervesinde serbesttir...” diye değiştirilmişti.

Aynı değişiklikle, TRT’nin “özerkliği” de yasal koruma altına alınıyordu.

Bugünse, TRT her neyse, özerk falan değil.

Twitterise, Türkiye sınırları içine çekilerek içeriği kontrol altına alınmak isteniyor.

Ama her kuşun eti yenmez; ava giden de avlanır.

94.9 frekansında yayın yapan Açık Radyo’ya, “www.acikradyo.com” adresinden veya 0212 343 40 40 numaralı telefon ulaşıp, 23 Mart Pazar’a kadar destek verebilirsiniz. Ve her zaman da kulak...

oneysezin@hotmail.com