Çok geç mi kaldım, çok erken mi geldim?

Hep zamanın yanlış bir yerinde olma hissi, peşimde bir gölge gibi...

Her yerde, bir yersizlik hâli...

Her yerin, yanlış yerinde olma hissi, peşimde bir gölge gibi...

Ankara’da yokuş aşağı yürürken, Yargıtay’ın “altın kapısı”, tuhaf bir masaldan çıkmış gibi. Bir korku tüneli mi var ardında?

“Kurumsal tarihini” 19. yüzyıla dayandıran Yargıtay’ın yaldızlı yıldızlı amblemi, Ankara’nın köksüzlüğünü, tarihte derinlere bir yere kök salmaya çalışarak unutturmak isteyen bir maskelerden biri…

Genelkurmay’ın tarihi, yedi devlet, bin göbek öteye uzanıyor(muşçasına), erimiş peynirler gibi gerilere çektikçe çekilmiş.

Oysa, Yargıtay’ın komşusu, Millet Eğitim Bakanlığı’nın, pardon Milli Eğitim Bakanlığı’nın küp küp blokları, beton moloz “bahçesi” gibi yoz ve boz herşey Devlet Bulvarı’nda.

Kafalarımızın içini de, en narin çocuk hâlimizden itibaren, kendi bahçesi gibi dökme beton ve moloz kırpığı yapmaya çalışan bir bakanlık...

Karşısında, Adalet Bakanlığı, sokakta işportacılıktan voleyi henüz vurmuş, kapağı bir işhanına atıp ikbali parlatmakta bulmuş bir tuhafiyecinin kat kat dükkânı gibi...

Bir bakanlıktan diğerine yürürken, “Polis... Polis... Polis... Polis... Polis... Polis...”

Bir TOMA.

Üzerinde, “İmdat Polis” yazıyor... “İmdat, polis geliyor” sessiz çığlığının TOMA yansıması mı?

Yer gök lacivert.

Polis laciverti... Metal barikatların laciverti...

Silahlı, silahsız, sivil, üniformalı, tüm polisler lacivert.

Gene beton beton, gene beton...

Yan yana dizili çiçekçilerin buketleri, griler arası bir demet hayal...

“Sevgililer Günü çiçekleri, her adresi teslim edilir...”

“Adres tarifi olmayan aşkın, yerini yurdunu siz biliyor musunuz” diye sorsam çiçekçilere?

Seçkinciliği temsil eden kırmızı halıyı zeminden çekip, yerine seçkinlerin ayak bastığı turkuaz halıyı koyan “Yeni Türkiye”nin rengi ne? Gene köksüzlüğü inkâr, tarihe “Türkî Cumhuriyetleri” temsilen, “Türk rengi turkuaz” bir uçan halı.

Dün “Protokol”, bugün “Protokol” halısı.

Dünya yüzünde tarifi olmayan garip bir renge boyalı Başbakanlık binası önünde, bir “vatandaşın” diğerine boğuk bir sesle yakınması, kulağıma çalınıyor; “Herşey çok güzel olacaktı... Olmadı”...

Yol, bir adım daha uzanıyor; hayat, dur kalk bir dolmuş aynı güzergâhta nesilden nesile...

Bugünlerde, yazıların içine İspanyolcadan kendi çevirdiğim Antonio Machado dizelerini gizliyorum. Kimse fark etmiyor.

Bugün, Ankara’da Sincan Metrosu’nun açılış turuna devlet erkânımızla bindirilen, ardından “Cemaat-AKP kavgası” yüksek gerilim hattında cazır cuzur bir basın toplantısına katılan İspanya BaşbakanıRajoy kadar çaresiz, anlamsız, manasız hâlde soruyor bir yolcu kendi kendine; “Ben neredeyim, kim bunlar, ne işim var burada?”

Machado’dan dizi dizi dize yolu...

“Yolcu , senin ayak izlerindir
yol ve başka bir şey değil
Yolcu, yolun yoktur
Yolu, yürümek açar.
Yürümek açar yolu 
ve bakışlarını geriye çevirince de
dönüp bir daha ayak basılmayacak
patika gözükür.
Yolcu, yol yoktur-
Sadece, denizde gemi izleri...”

Gündüz köpüki gece yakamozların hayaliyle...

Birkaç hafta önceki rüyamda gözlerime işlenen renk aklıma geldi, Ankara grisi bir buğu gibi çevremi sarmışken...

Eski ve kayıp bir dostun, var olmayan evindeki balkondan Boğaz’ın içine dalan deniz dolu lacivert...

Sadece hayallerde olabilecek bir güzel renk; ismi olan olmayan her tonun mavisinin buluştuğu bir lacivert.

Gene Machado’nun çini mavi mürekkebinden;

“Düşümde gördüm ki, beni alıp götürdün,
beyaz bir patikadan,
yeşil kırlar ortasında,
mavi dağlara doğru,
mavi tepelere doğru,
bir huzurlu sabah...”

Umut, uyanan düştür... Hayal kırıklıklarının baldan köpüklere döküldüğü, kalplerden kaynak sularının çağlamaya başladığı rüyalara... Değil mi?

oneysezin@hotmail.com

http://www.taraf.com.tr/sezin-oney/makale-zamansiz-hikayeler.htm