Beni bilfiil siyasi yorumculuğa başlatan, bir doktoraya, bir hayat biçimine mal olan konuda duruşum herhalde yeterince net; Ergenekon bir melanet.

Mahkeme kararlarına bakınca; kime kaç yıl verildi tartışmalarımızın “didişme ruhuna” tanık olunca...

Kararlarla ilgili her ince detay, sanki kim eline alıp kurcalasa, elinde patlayacak bir bubi tuzağı; bir toplumsal kutuplaşma, tartışma mekanizması.

Seçimler, başkanlık gibi “büyük” gündem maddeleriyle dolu Türkiye politikasında, ne kadar didişme, kutuplaşma o kadar iyi, gibi de bir mantık çıkıyor ortaya.

Ergenekon, zaten böylesi toplumsal kargaşaların pompalayıcısı değil miydi?

Galiba, “bildiğimiz hâliyle” yok olurken, son marifeti, toplumsal bir virüse dönüşmek sanki --vahşi kutuplaşmaları her daim uçuklatan...

2007’de beni Taraf’ta yazmaya başlatan, Türkiye’deki “derin devletin” yok olması, Türkiye’nin sivil, şeffaflığı prensip edinen, demokrasi mücadelesinden başarıyla çıkmış bir ülke olabilmesi idealine duyduğum müthiş bağdı.

Sevgili Hrant Dink’in öldürülmesi, 27 Nisan Muhtırası gibi dönüm noktaları, beni 19. yüzyılda Avusturya-Macaristan ve Osmanlı’nın siyasi karşılaştırmasından yola çıkan tarih doktoramdan uzaklaştırmış; adım adım gecemi gündüzümü Türkiye politikası yapmıştı.

O dönem, 2007’de yani, bir sürü farklı detay arasında en çok takıldığım şeylerden biri de, Türkiye’nin “derin yapılarının”, Irak Kürdistanı’nda giriştiği tuhaf maceraları, satır arasından, gizli ipuçlarından takip etmekti.

Türkiye, hem ordusu, hem istihbaratı ile “Kuzey Irak”ta varlığını hem resmen sürdürüyor, hem de Irak’ta o dönem tek “istikrar mekânı” olan bölgede, El Kaide kaynaklı birtakım saldırılara aracı olur izlenimi veriyordu.

2010’da, WikiLeaks’in ifşa ettiği diplomatik yazışmalar, tam da böyle bir duruma işaret etti.

Türkiye’de gazetelerde, 2010’da, “WikiLeaks’ten Türkiye Bombası” gibi başlıklarla duyurulacak haberlerde, sınırdan Irak’ta El Kaide’ye “mühimmat”, “yardım” geçmesine Türkiye’nin göz yumduğuna dair bilgiler, “şeker kaplı” şekilde yer aldı.

Şeker kaplı diyorum, çünkü bu bilgilerin arka planını ortaya koyacak “asıl haberler”, Türkiye’de hiçbir zaman yayınlanmadı.

2010’da, “Jeanne d’Arc Sendromu” başlıklı yazımda, şöyle demiştim;

“Mesela, Türkiye’de devlet içinden bazı güçlerin, Irak’ta El Kaide’ye yardım ettiği iddiasını alalım. 2007’nin o cehennemî muhtıra döneminde, Türkiye kamuoyunun Kuzey Irak’ı işgal etsek mi etmesek mi konusunu ateşli biçimde tartıştığı karanlık, kasvetli günlerde, birden ‘o taraflar’ bir karışıvermişti. Kuzey Irak’taki en büyük El Kaide saldırıları o günlerde gerçekleşmişti. Bunlar tesadüf müydü?”

O yazıyı yazarken, “Jeanne d’Arc Sendromu” diye kendimce adlandırdığım bir “hâle” tutulan bazı yazarlara yönelik, ince bir eleştiri vardı aklımda.

Jeanne d’Arc, 15. yüzyılda, Fransa’nın İngiliz Krallığı ile arasındaki Yüzyıl Savaşları’nda, “Tanrısal bir görevle orduları zafere yönlendirme” görevinin kendisine bağışlandığına inanan bir kahraman.

Tabii, “bizim kahramanımız” olmadığı için, hakkında rahat konuşabiliyor, “efsanesini” sorgulayabiliyoruz.

2010’da, “düşman gördüğü” her şeye bir kahramanlık ülküsüyle saldıran bazı yazarlarla, görünürde aynı şeyden bahsettiğimiz ama aslında çok farklı konuları mesele edindiğimiz hissine kapıldığımdan bu kavramı uydurmuştum.

Jeanne d’Arc Sendromu ile “ulvi görev” değil, vicdani mesele gazeteciliği yapanlar...

Ben mesela, aynı noktaya takılı kaldım aradan geçen yıllarda; Türkiye’de, bazı insanlar, yapılar, devlete bağlı, devletin bilgisi dâhilinde, El Kaide gibi, onun uzantısı yapıları, bölgeye “ayar vermek” için destekliyor mu?

Bu sorunun yanıtında, Suriye’ye, Rojava’ya bakınca nasıl bir karşılık var?

oneysezin@hotmail.com