TSK hakkında çok şey söylenebilir. Bunlardan biri de muhakkak ki kapalı kutu olduğu. Bu kapalı kutuyu açmaya ilk kez rahmetli Mehmet Ali Birand “Emret Komutanım” (1986) adlı kitabıyla teşebbüs etmiş; bu yüzden hayli azar işitmişti.

Son yıllarda kapalı kutunun açılmasına, perdenin aralanmasına yönelik yayınlar olmadı değil. Herhalde bunların en önemlisi, emekli Deniz Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Özden Örnek’in günlükleriydi. Balyoz darbe girişimi davasının sanıklarından olan Örnek, bu günlükleri sahiplenmedi. Emekli Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Aytaç Yalman’ın “Cumhurbaşkanı Sezer bana darbeyi (Balyoz’u) sordu; mümkün mü ben buradayım dedim…” şeklinde konuştuğu mülakat (Çınar Oskay, Hürriyet, 15 – 16 Aralık 2014) da muhakkak ki bu bağlamda değerliydi. Doğan Ertuğrul’un eski Genelkurmay İstihbarat başkanı, “internet andıcı” davasında 2 yıl tutuklu kalan emekli Korgeneral İsmail Hakkı Pekin’in TSK ile ilgili özeleştirilerle dolu mülakatı ise (Zaman, 18 – 19 Mayıs 2015) güncelliği nedeniyle fazlasıyla dikkate değer.

Pekin’in söyledikleri arasında dikkat çekenler, başında Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın olduğu iktidarın, TSK’da cadı avına karşı direnecek olursa Genelkurmay Başkanı Necdet Özel’i dahi “paralel” ilan edebileceğinden ibaret değildi. Öteki söyledikleri arasında vurgulanması gerekenleri şöyle sıralayabilirim:

“Genç subaylar iktidardan değil, komutanların konuşmalarından, açıkça verilen mesajlardan rahatsızdı…” Bu tesbit, özellikle genç kuşak subaylar arasında siyasete müdahalelerinin TSK’nın saygınlığına ve profesyonelliğine zarar verdiği inancının yaygınlaştığına dair gözlemi doğrular nitelikte.

“Bence askeri mahkeme bu konuyu takip etmeliydi. Askerî Ceza Kanunu’na göre siyaset yapmak suçtur. Plan seminerindeki (Balyoz) konuşmalar bu kapsamda değerlendirilmeliydi… Suçlu varsa yargılayalım, dedim ama İlker (Başbuğ) Paşa’ya kabul ettiremedim… Soruşturmalar başladığında savcılar bize geldi. İşbirliği yapılsa süreci birlikte yönetebilirdik. Genelkurmay başkanlarının işbirliği emri vermemesi yüzünden irtibat kesildi. Kesilmese adli süreç daha sağlıklı yürütülebilirdi. Bu kadar insanın başı yanmaz, bu kadar insan eziyet çekmezdi...” Bu tespit, plan seminerinin suç niteliğinin Genelkurmay tarafından da bilindiğinin en açık ifadesi.

“Cumhurbaşkanı Harp Akademileri’nde TSK’ya yönelik kumpaslardan bahsetti, ama bununla kendisini kurtarması mümkün değil. Eğer TSK’ya yönelik bir kumpas varsa, bunun siyasi sorumluluğu iktidara aittir. İktidar o hakimleri, savcıları meslekten ihraç etmekle kurtulamaz…” Daha ne denebilir ki?

“Bir komşu ülkeye MİT aracılığı ile terör ihraç ediyoruz… MİT cihatçı gruplara silah gönderiyor. Katar aracılığıyla kurulan naylon şirketler aracılığıyla IŞİD’e, El Nusra’ya paralı asker sevkiyatı yapılıyor… Emekli bir tuğgeneralin kurduğu şirket Suriye’ye paralı asker gönderiyor…” Bu ifadelerden sonra 4 savcı ve 1 komutan hakkında “casusluk” suçlamasıyla açılan dava ne kadar inandırıcı olabilir?

“Askerin görevi en az maliyetle ülkenin savunmasını en iyi şekilde yapmaktır. Biz bunu yapamadık… Harcamaların mutlaka kontrol edilmesi gerekir. Ama olmuyor…” Burada Pekin hem TSK’ya, hem de TBMM’ye görevini hatırlatıyor.

“O bölgeye (Uludere) Predatör’le baktığınızda onların kaçakçı olduğunu görürsünüz. Genelkurmay karargahının bu nedenle ateş emri vermemesi gerekirdi… Bölgede jandarmaya sorsalar bile onların kaçakçı olduğunu öğrenirlerdi. Hata TSK’nın hatası. Hatayı başka yerde aramaya gerek yok…” Öyle olduğu muhakkak da, 34 yurttaşın bombalanması takipsizlikle sonuçlanacak türden bir “hata” mıdır?

TSK’ya bu kadar eleştirel gözle bakabilen bir emekli generalin, hayli militarist bir partinin genel başkan yardımcısı ve milletvekili adayı olması, mülakatın şaşırtıcı yanı.