Hercümerç ve harala gürele, Türkiye’de yaşayan herkesin gündelik ve doğal halidir. Şanlı bayrağımızın değişmesini önermek suçtur herhalde, önermiyorum. Ama sanki ay ve yıldızın altına lame harflerle “Haydi beyler, durmayalım düşeriz!” yazılsa, millî karakterimizi iyi yansıtır gibime geliyor.

Bu bireysel ve ulusal hırgür durumunun sonuçlarından biri, niye böyle olduğunu düşünmeye vakit bulamamak. Bulamayınca da, itiş kakışın arkaplanını unutuyoruz. Ben bazen kütüphanemin “arkaplan kitapları” raflarına bakıyor ve akşamdan akşama 1920’ler, 1930’lar hakkında bulduğum kitapları okuyorum.

En sevdiklerimden biri, Kazım Nami Duru’nun yazdığı Türk’ün Kitabı.

Kitap 1931’de yayınlanmış ve “Maarif Vekaleti M.T.T. heyetinin 15/10/931 tarih ve 4270 numaralı karar ile Millet Mektepleri, Halk Okuma Odaları ve İlkmektep Kütüphanelerine tavsiye ve kabul olunmuştur.”

Kazım Nami Bey, asker emeklisi bir eğitimci, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin önde gelen bir üyesi, Kemalizm’in önemli ideologlarından biri. Talim Terbiye Kurulu üyeliği yaptıktan sonra, 1935’te Manisa milletvekili seçilmiş.

Önce biraz tarih:

“Atalarımız Asya’nın ortalarındaki yayladan çıkmışlar. Ama kaç yıl evvel, biliyor musunuz? Kimi diyor beş bin, kimi diyor altı bin yıl evvel.”

“Görülüyor ki Türk türedi bir millet değildir. Nerden gelmiş nereye gidiyor, bellidir. Milletimizin kanı temizdir, şunun bunun kanıyla karışmamıştır.”

Bu millet sadece tertemiz değil, aynı zamanda medenî de:

“Bir kavmin devlet kurabilmesi ancak medenî olmasile kabildi.. Biz Türklerin en eski zamanlarda bile medenî bir millet olduğumuz anlaşılıyor.”

Peki, bu temiz ve medenî millet 20. yüzyılın başlarında niye zor durumlarda kalmış?

Çünkü kurduğu devletlerin hepsi “birer Hanedan devleti”. Ve bu devletler “Türk’ün kahramanlığından, civanmertliğinden, iyi ve yüksek kalbinden istifade etmiş ve Türk’ü kendi menfaatleri için kullanmaktan başka bir şey düşünmemiş, Türk’e hiçbir hayırları dokunmamıştır”.

Burada bir gariplik var. Türk’ün kurduğu devletler Türk’ün medenî olduğunu kanıtlıyor ama Türk’e hiçbir hayırları dokunmuyor! Neyse, geçelim.

Şükürler olsun ki, sonunda Atatürk gelmiş, Türk’ü kurtarmış, yeni bir devlet kurmuş. Bu bölümleri aktarmama gerek yok, ilkokul okuyan hepimiz iyi biliyoruz.

Bu son devletin “İstanbul gibi bazı yerlerinde dini ayrı ve dili ayrı Türk vatandaşları vardır”.

Kazım Nami yazmayı unutmuş, İstanbul dışında da “dini ayrı ve dili ayrı” birileri vardı galiba. Ne bileyim ben, Diyarbakır ve civarında da birileri varmış filan.

“Bazı cemaatlerin Rum, Ermeni, Yahudi gibi isimlerle Türklerden ayrı kalmağa çalışmalarında kendileri için hiçbir faide yoktur. Biz Türkler onları kendimize malettikten sonra onların fikirlerinde inat etmeleri akıl işi değildir.”

“Özü de sözü gibi Türk olanlar bu vatanın asıl evlatlarıdır. Bu topraklarda kendi başlarına yaşamak hakkını elde etmek için yıllardan beri ne kanlar dökmüş, ne canlar vermişlerdir.”

Vatanın “asıl evlatları” geri kalanımızı kendilerine “mal” ettikten sonra, onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine. Mutlu mutlu yaşayıp gidiyoruz işte.

Bu “arkaplan” hatırlatmasından sonra, gelelim günümüze.

Bir dostumun oğlu, Yusuf Doğan, geçenlerde karnesini gösterdi bana.

Bütün notları çok iyi. Gülümseyen suratların üçünün de renklendirilmiş olması “Bağımsız yapabiliyor” demek.

Yusuf Doğan beş yaşında, anaokulunda.

Bağımsız yapabildiği şeylere “Atatürk’ü tanır” ve “Atatürk’ün Türk toplumu için önemini açıklar” dahil.

“Türkiye toplumu” değil. “Türk toplumu”.

Hercümercin, hırgürün arkaplanı bu işte.

Kazım Nami’den bu yana bir arpa boyu yol gidememiş olmamız.

ronmargulies@btinternet.com