“Recep Tayyip Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı’na karşı 50 maddelik manifesto!” başlıklı yazısında 50 maddeyi saydıktan sonra, Hasan Cemal seçim sonuçlarını şöyle yorumlamış:

“Bütün bunları yapmış bir Recep Tayyip Erdoğan’ın, 10 Ağustos 2014’te, üstelik ilk kez halk tarafından yüzde 51.7’lik oy oranıyla 12. Cumhurbaşkanı seçilmiş olması kendisi için bir zafer, Türkiye için bir hezimettir…”

Elli madde şu tür başlıklar altında toplanmış: “Basın ve ifade özgürlüğünü hiçe saymış… hukuku, hukuk devletini paspas etmiş… yargı bağımsızlığını yerle bir etmiş… nefret suçu işlemiş…”

Bunların hepsine aşağı yukarı katılıyorum.

Fakat anlayamadığım bir şey var.

“Hezimete” uğrayan bu “Türkiye” nedir? Kimdir?

Seçim olmuş, birisi kazanmış, birileri kaybetmiş. Bu “Türkiye” nedir ki hezimete uğramış? Benim farkına varamadan, bir başka “şey”, adı “Türkiye” olan bir başka aday seçimlere girip hezimete mi uğramış? Çok mu az oy almış zavallı?

Tam çözemiyorum, ama galiba Hasan Cemal “Türkiye” derken, CHP-MHP seçmenini ve İhsanoğlu’nun oyları azalır korkusuyla Demirtaş’a oy çağrısı yapamayan küçücük “sol” partileri kastediyor.

Yani Erdoğan’a oy veren %52 ile Demirtaş’a oy veren %10 “Türkiye” değil. Onlar başka bir şey. Belki “Botswana”, belki “Burundi”, kim bilir?

Hasan Cemal ve temsil ettiği “Türkiye” acaba bir gün anlayabilecek mi: Siz memleketin geri kalanını (yani çoğunluğunu) başka bir memleket gibi gördüğünüz sürece, bu çoğunluk size oy vermeyecek.

Anıtkabir’de çok yalvarıp Mustafa Kemal’in kalkmasını ve aday olmasını sağlasanız bile, vermeyecek.

“İnsan merkezli”

Bir yanda Hasan Cemal ve “Türkiye” dururken, öte yanda da burayı “Yeni Türkiye” zannedenler var.

Seçimin sabahında Markar Esayan’ın “Yeni Türkiye’ye hoşgeldiniz…” başlıklı ve Oral Çalışlar’ın “Yeni Türkiye kazandı…” başlıklı yazılarından başka, benim gözümden kaçmış birkaç tane daha vardır kuşkusuz.

Bunların en komik olanı, her zamanki gibi, Esayan’ınkiydi.

Şöyle yazmış: “Küresel düzeyde Erdoğan’ın temsil ettiği insan merkezli millî çıkar konsepti insanlardan destek görüyor.”

Küresel düzeyi bir kenara bırakalım, Erdoğan’ın hangi politikasının “insan merkezli” olduğunu gerçekten merak ettim. Önce çok güldüm, sonra merak ettim.

Mesela, polisin sekiz kişiyi kurşunlayarak ve/veya döverek öldürmesine yol açmak ve sonra bu polisleri kahraman ilan etmek mi “insan merkezli”?

Yoksa, büyük sermayenin önündeki tüm engelleri kaldırmak, yüzlerce işçinin öldürülmesinin önünü açmak, sonra da öldürenlerin ellenmemesini sağlamak mı “insan merkezli”?

Ya da, ülkedeki her akarsuyun üzerine bir hidroelektrik santral inşa ettirip memleketi insan açısından yaşanmaz hale getirmek mi “insan merkezli”?

“İnsan” derken, belki de Esayan tam anlamıyla “insan” demek istemiyor da, “Tayyip dostu insan”, “zengin insan” demek istiyor.

Başka bir Türkiye

Türkiye’nin “yeni” olduğunu Yıldıray Oğur da anlatıyor. Seçimden önceki gün, Erdoğan’ın “maalesefle başlayıp Ermeni ile biten” sözlerini affetmemiz için didinip duruyordu. “Ayrımcı anlamlarla boğuşa boğuşa Yeni Türkiye’nin anlam dünyası inşa ediliyor” diyordu. “Ama insaf edin” diyordu.

Ben derim ki, Hasan Cemal’le hezimete uğrayan “Türkiye”, ne de Esayan’la Oğur’un “yeni” Türkiye’si. Biz başka bir Türkiye isteriz.

Ve bu seçim o Türkiye’nin mümkün olduğunu gösterdi.

Roni Margulies

ronmargulies@btinternet.com

(Sosyalist İşçi)