“Ben de başlangıçta heyecanla Kürtlerin meşru haklarını elde etme mücadelesine sizin gibi destek olurken şimdi hayal kırıklığına uğradığımı, Kürt örgütlerinin artık zalim Türk devlet adamlarından hiçbir farkının kalmadığını söylemek istedim.”

Bu satırları yazan Müslüman okuyucumun Türk milliyetçiliğinden tamamen azade olduğuna, Kürt halkının tüm haklarını savunduğuna ben kefilim.

Ve devam ediyor:

“Ahmet Altan eleştiride en adil kişi. Hem Erdoğan’ı hem askerleri hem PKK’yı hem de devlet politikalarını en cesur şekilde eleştiriyor. Silahlara destek olanlar neden böyle bir gazeteden ve yayın yönetmeninden rahatsız oluyor? Galiba onlar sizin gibi devletin şiddet politikalarını eleştirip PKK’nınkileri meşru saymamızı bekliyor. ‘Şiddetin Türk’üne hayır ama Kürt’üne evet’ dememizi istiyorlar.”

Cevabım şöyle oldu:

“Her olay çıktığında sanki bütün mesele PKK/ BDP/ Kandil/ İmralı’dan kaynaklanıyormuş gibi, bütün sorunun sebebi Kürtlermiş gibi davranılması beni rahatsız ediyor. Kimse ‘Devlet başka türlü davransa sorun çözülürdü’ demiyor. Herkes ‘PKK veya Kürtler başka türlü davransa sorun çözülürdü’ diyor. Bunu haksız ve yanlış buluyorum. Sorunun kökeni devlettir. Bunu vurgulamak ihtiyacı hissediyorum.”

Ümit Bey ikna olmadı.

Tam da Kürtlerin hak ve taleplerini desteklediği için son gelişmeleri anlayamayan, kaygılanan, Kürtlere öfke duymaya başlayan sadece Ümit Bey değil.

Bizim cephede de benzer duygular yaşandığını biliyorum. Bunları en iyi, en insanî şekliyle, doğaldır ki, Oya Baydar ifade etmiş, (“Hâlâ umut var kardeşim!”, www.t24.com.tr).

“Peşinen söyleyeyim, Kürtlerden, Kürt hareketinden yana tarafım. Ama son günlerdeki eylemler, Kürt silahlı hareketinin buram buram savaş dili kokan, şiddet ve çatışma güzellemesi taşıyan açıklamaları.. beni hayal kırıklığına uğratıyor, inandırmıyor, aklımı, vicdanımı doyurmuyor. Burada bir yanlış var, diye düşünüyorum.”

İki soru yöneltiyor Oya Kürt hareketine.

Eylemlerle ve eylemlere devam edileceği tehdidiyle yapılmak isteniyor?

Bir yandan olumlu gelişmeler varken bir yandan da savaşın devam edeceği tehditleri savurarak neye ulaşmak isteniyor? 

“Yanınızda yer almış Türkiyeli demokratlar, barışçılar.. olarak bilmek hakkımız değil mi?” diyor Oya.

Oya’nın (ve daha pek çok arkadaşımızın) kaygılarını çok iyi anlıyorum. Ama yanıldıklarını düşünüyorum.

Anlatayım.

Dostlarımın eleştirisi şu düşünceden kaynaklanıyor: “Barışa çok yaklaşmıştık, her şey iyi gidiyordu, PKK’nin Silvan eylemiyle her şey berbat oldu.”

Bu düşünce Batı’da geçerli. Kürtlerin çoğunluğu böyle düşünmüyor. Onların baktığı yerden böyle görünmüyor.

Onların baktığı yerde savaş devam ediyor. PKK’nin ateşkesine rağmen, Öcalan’ın tüm girişimlerine rağmen, Kürt kurumlarının yıllardır yaptığı barış çağrılarına rağmen, devlet savaşı devam ettiriyor. Operasyonlar sürüyor. Geçtiğimiz aylarda 40’ın üzerinde gerilla öldürüldü. Bazılarının cesedi kurda kuşa yem olmak üzere sınırötesinde dağda bırakıldı.

Haziran başında Batı’da yükselen iyimserlik ve “Barış geliyor” hissi, Kürt illerinde yükselmedi. Orada hâlâ savaş ve ölüm vardı.

Siyaset sahnesinde de aynı şey geçerli. Yıllarca Kürtlere “Savaş değil siyaset yapın” dendi. Yaptılar. Ne oldu?

Binlerce Kürt siyasetçisi hapislere tıkıldı. Seçilmiş belediye başkanları hâlâ hapiste. Milletvekili adaylarının önce adaylığı engellenmeye çalışıldı. Seçildiler, bu sefer milletvekillikleri engelleniyor. Habur’dan bu yana, iki yıldır, hükümet tek bir olumlu girişimde bulunmuyor, Başbakan sürekli ya yan çiziyor ya da milliyetçiliğin azgın dilini kullanıyor.

Kürtlerin çoğunluğu Batı’daki iyimserliği paylaşmıyor. Hükümet politikalarında herhangi bir yumuşama, ödün, iyiniyet göremiyor. Kendilerini sürekli saldırı altında hissediyorlar. Sürekli saldırı altındalar.

Hâl böyleyken, bizlerin, Kürt halkından ve barıştan yana olanların, sanki devlet olumlu adımlar atmış da Kürtler bunları geri tepmiş gibi davranması, Kürt örgütlerini eleştirmeye ve suçlamaya başlaması olsa olsa bu “saldırı altında olma” hissini daha da pekiştiriyor. Kürt haklarını savunanların tam devleti eleştirmek gerekirken Kürtleri eleştirmesi bu hissi daha da yoğunlaştırıyor.

Devletin ve hükümetin ekmeğine yağ sürüyor.

Hiçbir faydası olmuyor.

Yanlış oluyor.

ronmargulies@btinternet.com