Avrupa’da hemen her direnişte Tahrir Meydanı’nın adı geçiyor.

İspanyol gençler başta Barselona olmak üzere bir dizi şehirde meydanları işgal ederek işsizliği ve hükümeti protesto ettiklerinde, meydana “Tahrir Meydanı” adını veriyor.
 
Ve buna karşılık, Tahrir Meydanı’nda bir pankart beliriyor. Dünya anlasın diye İngilizce yazılmış: “From Tahrir to Puerta del Sol - Democracy for All”: “Tahrir’den Puerta del Sol’a - Herkes için Demokrasi”.

Yıllardır İslam düşmanlığıyla kasıp kavrulan Amerika’da bile, Wisconsin kamu çalışanları greve çıktıklarında Mısırlı işçilere dayanışma mesajı gönderiyor. Mısırlılar Müslüman’mış, değilmiş, umurlarında olmuyor. “Tahrir” pankartları taşıyorlar.

Ve buna karşılık, Mısırlı sendikacılar Arapça bir video çekip Wisconsin grevcilerine gönderiyor.

Türkiye, Mısır’a iki adımlık mesafede. Hem coğrafî hem kültürel açıdan Kahire’ye Barselonalı gençlerden ve Wisconsinli işçilerden çok daha yakın.

Suriye ise hemen sınırın ötesi.

Sanılabilirdi ki, Kahire ve Şam’da olanlar Wisconsin’den ziyade İstanbul’u etkileyecek, burada yankı bulacak, burada heyecan ve dayanışma duyguları yaratacak.

Ne gezer!

“Sol” niye heyecanlanmıyor? Devrim yapanlar, otuz yıllık diktatörleri devirenler Müslüman olduğu için, Arap olduğu için. Ve bizde “sol” diye bilinenlerin çoğunluğu Kemalist olduğu için, Türk milliyetçisi olduğu için.

Dindar kesim niye heyecanlanmıyor?

Kısmen, “Hükümetimiz zaten gerekeni yapıyor, Başbakan’ımız zaten gerekli kişilere gerekli fırçayı çekiyor” diye düşündükleri için olsa gerek.

Kısmen de, birçok konuda olduğu gibi bu konuda da geleneksel muhafazakârlıklarını aşamadıkları için. Devlete karşı ayaklanmayı belki de bir türlü doğru bulmayı beceremedikleri için.

Hâl böyleyken, “sınırlara dayanıp Suriyeli gençlerle dayanışmak, mazlum halka moral vermek ve dosta düşmana İslam coğrafyasının bölünmez bir bütün olduğu mesajını vermek” amacıyla İstanbul’dan Hatay’a gidecek olan ’16 Temmuz Gençlik Hareketi’nin girişimini heyecanla karşıladım.

“Suriye’de yaşanan vahşet, hiçbir ahlakî ve hukukî sınır tanımayan bir diktatörlüğün eceline doğru adımları hızlandırıyor.Bu vahşete sessiz kalamazdık. Her şeyden önce insan ve Müslüman olarak...”

Ben de katılmak isterdim. Katılamayacağım.

Önce, Müslüman değilim. Sonra, hem “İslam coğrafyasının bölünmez bir bütün olduğu” konusunda kuşkum var, hem de zaten böyle bir mesaj vermek beni pek ilgilendirmiyor.

Olsun. Sessiz kalmamak için atılan her adımı doğru buluyor, destekliyorum. 16 temmuzda Hatay’a gidenlerin kalben yanında olacağım.

Ama başka gidemeyenler de olmasına ramak kaldı.

Hareket, bu meşakkatli ve tehlikeli Hatay organizasyonuna “bayan gönüllülerin ulaşım, barınma/çadır ve güvenlikleri açısından ancak aileleriyle, eşleri ya da kardeş, amca, dayı gibi yakın akrabalarıyla katılabileceklerini” beyan etti.

Meşakkat çekmekte ve tehlike göğüslemekte kadınların erkeklerden geri olduğunu düşünenler belli ki Tahrir Meydanı’nın veya Şam sokaklarının bir fotoğrafını bile görmemiş. En önde yürüyen kadınları farkedememiş.

“Bu hassas konuda bayan kardeşlerimizin bizleri anlayacağını umut ediyoruz” dediler.

Bayanlar anlamadı elbet.

Bir grup, hemen ‘Suriyeli Mültecilerle Sınırsız Dayanışma’ adı altında biraraya gelip Hatay’a gitmek için örgütlendi:

“Sınırların zorba yönetimlere karşı mücadele veren halkları engelleyemeyeceğini düşünen vicdan sahipleri olarak, Suriyeli kardeşlerimizle dayanışmak için, zulme çomak sokmak ve mazluma omuz vermek için 16 temmuzda Hatay’da olacağız.” (sinirsizdayanisma@gmail.com).

Her iki gruba da başarılar dilerim. Ama kalbim ikincisinden yana.

ronmargulies@btinternet.com