Devrim Andı içmedim hiç hayatımda. Merasimden, gösterişten ve iddialı konuşmaktan hoşlanmadığım için. En çok da boş laf etmek hoşuma gitmediği için.

Devrim Andı içmemiş olmak devrimciliğime halel getirdi mi peki? Vallahi, 18 yaşımdan beri devrimcilikten başka pek fazla bir şey yapmamış olduğuma göre, getirmemiş herhalde. And içsem daha mı devrimci olurdum? Yoo, zaten yapabildiğimin en fazlasını yapmaya çalışıyorum.

Ya and içenlerin hepsi içtikleri için hâlâ devrimci mi? Hiç sanmam.

Andlar anlamsızdır.

İlkokulda beş yıl boyunca her Allah’ın sabahı “Türküm, doğruyum, çalışkanım” diye and içtim. (Bu and niye ‘edilmiyor’ veya ‘söylenmiyor’ da, ‘içiliyor’?) Bu içkilerin sonucunda doğru veya çalışkan oldum mu, bilmem, ama Türk olamadığım kesin.

Ortaokulda üç yıl boyunca Allah’ın her pazartesi sabahı ve cuma öğle sonrası piyano eşliğinde İstiklal Marşı’nı söyledim. Olmadı, yine Türkleşemedim.

Çoğunu çoktandır görmedim, ama sınıf arkadaşlarım Oton İskarpatiyati, Hristo Yuvanidis, Vartan Paylan, Bedros Aslanyan, Jozef Farhi ve İrvin Schick de, aradan yıllar geçmesine rağmen, hâlâ Türk değil. Üstelik, piyanoyu bizim sınıftan Loris Bedrosyan’ın abisi Rafi çalardı. O da Türkleşemedi.

Bu andlar, marşlar filan bizi Türkleştiremediğine göre, sınıftaki Vedat Öztürk, Mustafa Özülker ve Osman Tümay gibi arkadaşlarım da zaten aşağı yukarı Türk olduğuna, daha fazla Türkleşemeyeceğine göre, ne anlamı var bütün bunların?

Cumhuriyeti kuran kadroların bu imparatorluk artığı, çok ırklı, çok dinli, çok dilli topraklarda Türk ulus-devleti yaratma, Türk olmayan herkesten kurtulma özleminin ifadesi bunlar.

Ve başarmışlar.

Bakmayın siz sınıf arkadaşlarım arasında Bedrosların, Hristoların olmasına.

Türkiye’de bugün 2.000 Rum, 20.000 Yahudi, 60.000 Ermeni kaldı.

“Gâvursuz köy olur mu!” demiş ya adam. Olurmuş işte. Becerdiler.

Ama tam istedikleri gibi de olmadı.

Beceremedikleri bir şey kaldı.

Kürtler kaldı!

Kürtler çok kalabalık olduğu için, kendi kimlikleri uğruna ağır bedeller ödeyip mücadele ettikleri için, onları birkaç bin kişi düzeyine indirip biblo gibi dantelli bir sehpanın üzerine koymayı beceremedi Cumhuriyet.

Çok çalıştı, çok çabaladı, ama olmadı işte.

Ve bu başarısızlık döndü dolaştı Kemalist devletin kötü bir yerine sıkıştı. Rüzgâr eken fırtına biçer. BDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş şöyle demiş:

“Hattat Hamit Aytaç İlköğretim Okulu 1/F sınıfında kayıtlı kızım Delal Demirtaş’a anadilde eğitim hakkı tanınmazken, her gün ‘Andımız’ adı altında ırkçı söylemler içeren bir metnin okutulmasını kabul etmiyor, çocuklara yönelik bu şekilde bir uygulamayı insan hakkı ihlali olarak görüyorum. Bugünden itibaren kızım Delal Demirtaş’ı bu etkinlikten fiili olarak uzak tutacağımı belirtiyorum.”

‘Andımız’ın ortaya çıkışını Afetinan şöyle anlatır:

“1933 yılının 23 Nisan Çocuk Bayramı idi. Dr. Reşit Galip heyecanla Çankaya köşküne geldiği vakit, Atatürk’ün yanında bana bir kâğıt uzattı ve şunları anlatmaya başladı. ‘Sabahleyin ilk bayramlaşmayı kızlarımla yaptım. Onlara bir şeyler söylemek istediğim vakit, bir and meydana çıktı. İşte Cumhuriyetimizin çocuklara armağanı’ dedi. Bu sözler, Türk çocukları tarafından o yıldan beri tekrarlanmaktadır. Vatanperver Dr. Reşit Galip, evvela bir baba olarak bu hisleri duymuş; sonra da Millî Eğitim Bakanı olarak okul çocuklarına bu andı içirmişti.”

Bugün öyle bir noktaya geldik ki, önümüzdeki seçenek çok açık: Reşit Galip’in hayal ettiği Türk vatanında mı yaşayacağız, Delal Demirtaş’ın rahat edeceği edeceği ortak vatanda mı?

Memleketin 15 yıldır yaşadığı tüm çalkantıların, akan tüm kanların, Susurluk ve Ergenekon’un, tüm darbe planlarıyla kozmik odaların arkasında bu seçenek yatıyor.

Mazlum-Der, ‘Andımız kaldırılsın’ kampanyasını başlatırken “Bu ifadeler Türkiye’deki diğer etnik kimlikleri görmezden gelen, hatta asimile sonucu doğurabilecek ifadelerdir, ideolojik devlet algısını küçücük çocuklara dayatan beyanlardır” demiş.

CHP Grup Başkanvekili Muharrem İnce ise, “Andımızla, İstiklal Marşımızla uğraşmayın. Bu size on numara büyük gelir. Gidin derslik yapın ” demiş.

Ben ne diyorum? Varlığım Türk varlığına armağan olsun mu?

Benimki zaten ufacık bir şey. Çam sakızı bile değil.

Vermeyeyim, bana kalsın, olmaz mı?

ronmargulies@btinternet.com