Geçen cumartesi Cumhuriyet tarihinin en büyük terör saldırısını yaşadık. Kitle katliamlarının bu kadar üst üste gelmesi şiddetle dolu Türkiye tarihinde bile olağandışı bir duruma işaret ediyor.

Sorumluluk mevkiinde oturanlar, ilk saniyeden itibaren suçu ve suçluyu başka yerlerde aramaya başladı. Katliamın birinci derece mağdurları dâhil olmak üzere suçlamadıkları kimse kalmadı. Biraz geriden alarak bu katliamları genel bir çerçeveye oturtmakta fayda var.

Güneşin altındaki bütün sırları çözdüğünü düşünen bir Başbakan, –Ortadoğu’yu Osmanlı döneminin parametreleri ile okuyup– bütün Ortadoğu’yu reel politikayı gözeterek bir gelecek tasavvuru içinde değil, geçmişte kalmış bir altın çağın tekrarlanmasının mümkün olacağının öngörüsüzlüğü ile biçimlenmiş bir dış politika.

Çok fazla dillendirilmeyen bir hakikat var: Davutoğlu, genellikle Erdoğan’ın “kuklası” olarak değerlendirilir. Oysa bırakın başbakanlığı daha bakan bile olmadan önce bir danışman olarak içi boş uzmanlığını kullanarak, Erdoğan dâhil olmak üzere tüm AKP elitlerini Türkiye tarihinin bu en yanlış dış politikasını benimseten kişi olarak biliniyor. Kafasında yaşattığı Osmanlı hayalini hakikate tahvil edeceğini düşünen Davutoğlu, şu anda Türkiye’yi yönetiyor.

Türkiye’de dış politika iktidardan bağımsız, her zaman özerklik içinde Ortadoğu’dan pek de hazzetmeyen Kemalistlerin yönetiminde oldu. 13 yıldır ise başka bir durum mevcut, artık dış politika da iktidardaki İslamcı muhafazakâr hükümetin denetiminde. Bu iktidar, Kemalistlerin bile başaramadığını başararak, Türkiye’yi tek bir müttefiki bile kalmayan bir ülke hâle getirdi.

Hayallerindeki dış politika hakikatlerden o kadar uzaktı ki, bu politikanın merkezindeki Esad’ı düşürme saplantısı ancak IŞİD gibi bir canavarın eliyle sürdürülebilir durumdaydı. IŞİD, bu ikilinin öngörüsüzlüğü ile Türkiye’ye ithal edildi. Suruç’ta başlayan süreçle birlikte, dışarıda kullandıkları o enstrüman içeriye geldi. Bu ülkenin başına IŞİD’i musallat eden bizatihi AKP politika yapıcıları.

Şu anda tartışılacak en önemsiz konu bombaların kime ait olduğu. Kullanışlı birileri her zaman bulunur. Mayıs’ta HDP’nin Adana ve Mersin il başkanlıklarında patlayan bombalar, 7 Haziran seçimlerinin hemen öncesinde HDP mitingini kana bulayan Diyarbakır saldırısı, ardından 19 Temmuz’da Suruç’ta 32 gencecik insanın bedenlerini paramparça eden katliam, son olarak Ankara Garı’nın önünde Barış Yürüyüşü için biraraya gelenleri yitirdiğimiz, Türk Tabipleri Birliği’nin son verilerine göre 105 canımızdan sonra tespit edilmesi gereken en yakıcı hakikat şudur:

AKP’nin Türkiye’yi yönetme kapasitesi bütünüyle sona ermiş görünüyor. 13 yıldır ülke yönetiminde iktidar sahibi olan AKP’nin yarattığı güvenlik açıkları, istihbarat zafiyetleri, “öfkeli çocuklar” diye nitelendirdikleri terör örgütüyle ilişkileri ve dış politikadaki başarısızlıkları, bu katliamların temel sebebidir.

Bir devletin yurttaşına sağlayacağı en temel hizmet, korumadır, güvenliktir. Oysa, şu anda hiçbirimiz can güvenliği olmadan bir hayat sürdürüyoruz.

Seçimle gelen ancak seçimle gitmemek için direnen, 400 vekil için tüm ülkeyi kaosa sürükleyen iktidarın kanlı bilançosu pek ağır. 20 Temmuz- 10 Ekim tarihleri arasında 80 asker, 62 polis, üç korucu yaşamını yitirdi. TSK’dan yapılan açıklamalarda 341 PKK’linin öldürüldüğü kaydedildi. Kürt illerinde 20’si bebek ve çocuk olmak üzere 113 sivil yaşamını kaybetti. Cumartesi gününden bu yana Ankara’da katledilenler de eklendi, her gün gelen ölüm haberleriyle sayı giderek artıyor.

Türkiye’nin 150 yılı aşkın demokrasi mücadelesiyle, toplumsal ve politik muhalif dinamikleri, Davutoğlu- Erdoğan ikilisini durduracak genişlikte ve olgunluktadır.

7 Haziran’da ilk işaretini görmüştük, bunun devamını 1 Kasım seçimlerinde hep birlikte tamamlayacağız.

pelincengiz@gmail.com