Yakılarak bu dünyadan ayrıldıklarındaKoray 12, ablası Menekşe ise henüz 14 yaşındaydı...

                                             * * *

Onların son anlarını görsek, Sivas’ta 2 Temmuz 1993 günü olanları onların gözünden görebilsek, belki de bu ülkede yaşayamaz bir hale gelebilirdik.

Hangi nefretin, hangi kinin onların içinde bulunduğu Madımak Oteli’ni ateşe verdiğini muhtemelen hiçbir şekilde anlayamadan göçüp gittiler bu dünyadan...

                                             * * *

Sivas’a geldiklerinde, her şeyin bir yıl önceki gibi olacağını, yine çok eğleneceklerini düşünmüşlerdi...

Bir gece önce babasının sazı kırılınca çok üzüldü Koray.

Ertesi gün babasıyla birlikte sazı tamir ettirmeye gitti. Sonra ablasıyla birlikte, semah grubuyla yemek yediler. Sivas’ta olaylar başlayınca, anne babalarından ayrı düştüler.
En güvenli yer diye, Madımak Oteli’ne götürmüştü semah grubundakiler bu çocukları...

                                            * * *

Sonrası, sonrası korkunç...

Nerede, ne zaman, nasıl o kadar kini ve öfkeyi biriktirdiğini bilmenin mümkün olmadığı bir grup otelin önünde toplandı...

Çığ gibi büyüdü kalabalık...

Otelin önündeki linççilerin sayısı on binlere ulaştı...

“Allah”, diye, “Din” diye bağırıyorlardı...

Ama onlar bağırdıkça, otelin kaldırım taşlarıyla kırılmış pencerelerinden içeriye nefret ve kin akıyordu sadece...

                                           * * *

Koray ablasına sormuş mudur acaba, “abla bu insanlar neden bizden bu kadar nefret ediyorlar” diye?

Dışarıdan gelen o korkunç nefret ve öfkeyi, o çocuk kafasıyla nasıl anlamıştır acaba Koray?

Ablası ona, teselli etmek için bir şeyler söylemiş midir?

Dışarıda olup bitenleri, hangi aşamaya kadar duymuşlardır, tanık olmuşlardır,
bilmiyoruz...

Mesela, otel alev alev yanarken “işte bu Cehennem ateşi” diye bağıranları duymuşlar mıdır? İki küçük çocuk olarak, neden “Cehennem ateşinde” yandıklarını sormuşlar mıdır?

                                           * * *

Bir rivayete göre, otel yanarken bir yetişkin Koray’ı güvenli bir odaya götürmüş.

Ablasını bırakamayacağını söyleyip geri dönmüş Koray...

O korkunç yangından sonra, kapkara cesetleri, sıkı sıkıya birbirine sarılmış olarak bulunmuş bu iki kardeşin...

Soğuk kış günlerinde, koyun koyuna yatarlardı demiş anneleri sonradan bir röportajda...
Nefretle yakıldıklarında da hiç bırakmamış bu iki kardeş birbirini...

                                            * * *

Bugün 2 Temmuz, Sivas katliamının 22. yıl dönümü...

Tam 22 yıl önce 35 vatandaşımız yakılarak katledildi. Şairlerimiz, yazarlarımız ve iki otel görevlisi vardı o otelde...

Bir de Koray Kaya ve ablası Menekşe Kaya...

Bütün kurbanların acı dolu hatıraları önünde saygıyla eğiliyorum…