Son ana kadar, üzerine eklenecek bir figür veya fona vurulacak birkaç fırça darbesiyle ışık, renk değiştirerek, bütün kompozisyonun anlamının değişebileceği bir resmin yapımını izler gibi izliyoruz hükümetin icraatlarını. Tam resimdeki akarsu ne güzel dediğimizde, bir bakıyoruz ki kara kara bulutlar çizilmiş onun üzerine. Tam bulutlar içimizi karartırken resmin bir tarafında, bulutların arasından güneş içimizi ısıtan güleç yüzüyle gözlerimizin içine bakıyor. 

Ancak son eklenen bir iki figürle, bu resim oldukça iç karartıcı bir tabloya dönüşmeye başladı. Her iki yanında sayısız cansız bedenin asılı olduğu bir köprü figürü ekleniverdi resme. Ben resmin son halini şöyle okuyorum: 

1 ] AKP’nin ruhuna kolay kolay çıkarmanın mümkün olmadığı bir şekilde ‘devlet’ kaçmıştır. Türkiye’de mağdurların kapılarının önlerine onların cellatlarını hatırlatacak izler bırakıp, insanları sonsuz acılar içine gark etmek kadim bir devlet geleneğidir. AKP her ne kadar bu sokak isimlerinden bazılarını kendisi değiştirmişse de mağdurların yaşadıkları yerlere onların cellatlarının ismini veren devlet geleneğini devam ettirmektedir. Üçüncü köprüye Aleviler için korkunç bir figür olan Yavuz Sultan Selim’in adını veren, patrikhanenin önüne orada patrik idam etmiş olan Sadrazam Ali Paşa’nın ve keza Kürt köylülerini kurşuna dizen Muğlalı’nın adını Van’daki kışlaya veren devlet geleneğinin aynısıdır, devamıdır. 

2 ] Bu korkunç gerçek, Yavuz Selim’in yapıp ettiklerini kuru bir tarihsel ‘perspektif’ içinde tartışarak değiştirilemez. Zira burada önemli olan Selim’in Alevilerin kolektif bilinçaltında nasıl yer ettiğidir. Aleviler için Yavuz Selim ve Kuyucu Murat Paşa yediden yetmişe Alevileri katletmiş kişilerdir. 

3 ] Bu ismin uzun uzun tartışılmadan, ‘spontane’ bir şekilde, son anda köprüye verildiği yönündeki savunmanın da hiçbir inandırıcılığı yoktur. Türkiye’de uzun yıllardan beri politika yapan Başbakan’ın ve diğer devlet adamlarının Yavuz Selim’in Aleviler için ne anlama geldiğini bilmemeleri mümkün değildir. Keza Yavuz Selim ve Alevi ikilemi bizzat AKP’li bazı belediyelerin uygulamalarıyla AKP yöneticilerinin gündemine pek çok kez gelmiş bulunuyor. Sultanbeyli Belediyesi’nin Alevilerin yoğun olarak yaşadığı ‘Başaran’ Mahallesi’nin adını ‘Yavuz Selim’ Mahallesi olarak değiştirmesi ve keza sokaklara ‘Cami’, ‘Kuran kursu’, ‘mescit’ gibi isimler verdiği ve bunların Alevileri çok ciddi şekilde rahatsız ettiğini bütün AKP’li yöneticiler biliyorlar. 

4 ] Alevilere ilişkin olarak hükümet dostane bir politika izliyordu da bu son köprü ismiyle bir istisnaya sapmış değil. Tam tersine Alevi alanı AKP’nin nerdeyse hiçbir reform yapmadığı ve giderek ‘hasmane’ bir tutum gösterdiği alandır. Alevilerin cemevlerini tanımayan, AİHM’den gelen mahkûmiyetlere rağmen zorunlu din dersini sürdüren, son birkaç yıldır Maraş katliamının anılmasına dahi izin vermeyen bu hükümettir. Hükümetin izlediği Suriye politikası, Hatay’da konuşlanan Özgür Suriye Ordusu vd ile varlıklarına ilişkin bir tehdit algılayan Aleviler için Yavuz Selim köprüsü onarılması oldukça güç yaralar açacaktır. 

5 ] Alkol yasası ve Yavuz Selim köprüsü, Kürt sorununun çözümü için çok kritik adımların atılacağı bir dönemde bu hükümetin kendi ayağına sıktığı kurşunlardır. Başarıyı, huzuru içine sindiremeyen tuhaf bir ruh halinin ürünleridir bu adımlar. Bu kadar yıldır iktidarda olmasına rağmen, hükümetin bir türlü kendine gerçek bir özgüven kazanamadığını, ülkeyi ancak ‘toplumsal karşıtlıklar’ üzerinden yönetebildiğini görüyoruz. 

Son olarak da bu tartışmaların toplumda nasıl yürüdüğüne baktığımda bizim en büyük sorunumuzun onulmaz bir empati eksikliği olduğunu görüyorum. Kendi dar kimliklerinden çıkıp dünyaya bir dakika olsun ötekinin gözüyle bakamıyor bizim insanlarımız. Gereksiz, manasız, tamamıyla anlamsız gerginlikler bekliyor bizi önümüzde. Ve hükümet bir tane köprüyle toplumu ortasından ikiye bölmeyi başarıyor.

Gönül ister ki AKP bu hatadan dönsün, 3. köprünün adı Pir Sultan Abdal veya Mevlana köprüsü olsun.