Dindarların yerine koymaya çalışıyorum kendimi. Eğer bir dindar olsaydım, dinimle ilgili olarak, beni en çok ne incitebilirdi? Adamın birinin çıkıp “Sen saçma sapan şeylere inanıyorsun”, “Senin dinin yanlış, peygamberin sahtekâr” demesi, benim inancıma, dinime bir hakaret olabilir miydi gerçekten? Bu sözler bende bir yara açabilir miydi? Hiç ama hiç sanmıyorum. “Allah hidayete erdirsin” deyip kafamı başka bir yana dönerdim gibi geliyor bana. 

Kâinatın yaratıcısının ve onun peygamberinin, bir faninin sözleri karşısında korunmaya ihtiyaç duymayacak denli güçlü olduğunu düşünürdüm herhalde. Okyanusları, dağları, uçsuz bucaksız ovaları; geceyi ve gündüzü; türlü türlü mahlukatı; ateşi ve suyu; binbir türlü çiçek ve böceği yaratan Allah ve onun elçisi, bir insanın sözleriyle nasıl bir saldırıya uğramış olabilir ki? Bir dindar, kendisinin gördüğü güzellikleri görmeyip onlara dil uzatmaya çalışanlara, Yaradan’dan ‘şefaat’ dilemekten başka ne yapabilir? 

Ama dindar birisi olsam beni çok derinden yaralayacak, her aklıma geldiğinde içimi büyük bir kederle, dindirilmesi için Yaradan’a yalvaracağım bir öfkeyle dolduracak çok acı olaylar yaşandı bu ülkede. Beni en çok, benim dinimi, inançlarımı, değerlerimi ağızlarına dolayıp insanlara eziyet edenler, cinayet işleyenler, katliamlara girişenler yaralardı. Onların dinime en büyük hakareti ettiklerini, alnıma bir leke sürmeye çalıştıklarını düşünürdüm. Hem bu dünyada hem de diğerinde ceza almaları için dua ederdim. 

Türkiye tarihinde belli sahneleri hiç unutamayacağımı düşünüyorum. 23 Aralık 1978 günü, az önce Allah’ın huzurunda secdeye durduğunu unutup, Maraş’ın sokaklarına, karlı ovalarda aylarca aç kalmış kurtların koyun sürülerine saldırdıkları hırsla saldıran, kadın-çocuk demeden katledenleri nasıl affedebilirdim? Dükkânların camlarına ‘Allah için savaşa’ yazılmış bir kentte, insanların kafalarını baltayla kesenleri, canlı canlı ateşe verenleri, kadınların karnından ceninleri çıkarıp ağaçlara çivileyenleri mağdurlar affetse bile, ben bir dindar olarak affedemezdim gibi geliyor bana. 

Yine 1993’ün o temmuz günü Sivas’ta olanları herhalde hiçbir zaman unutamazdım diye düşünüyorum. Madımak Oteli’nde insanlar çığlıklar içinde yanarken, otelin önünde bekleyen katliamcı güruhun ağzından dökülen ‘Allahüekber’ nidaları, her aklıma geldiğinde beynimin en kuytu köşesine balyoz darbeleriyle giren bir çivi gibi acı verirdi bana. 

Eğer dinin hurafe olduğunu söyleyenlerin, insanları yakan bu canilerden daha fazla dine hakaret ettiğini düşünen varsa ben onun dindarlığından da Müslümanlığından da şüphe ederim. 

Türkiye tarihi bu acı olayların anılarıyla doluyken, bir kere daha dini, ahlakı korumak adına yasaklarla, cezalarla karşılaşıyoruz. Yaşadığımız tüm bu acı olaylardan hiçbir ders çıkarmamışız gibi, yine kamplara bölünüyoruz. Devletin dini, ahlakı korumaktan her bahsettiğinde, mutlaka birilerinin durumdan vazife çıkarıp ‘ahlaksızları’, ‘dinsizleri’ cezalandırmaya giriştiğini unutmuş gibi görünüyoruz. 

Dini değerlere hakaret ettiği gerekçesiyle hapis cezası alan Sevan Nişanyan, daha şimdiden binbir tehdit ve hakaretle karşılaşmaya başladı bile. Metronun önünde öpüşen gençler, tekbir getirenler tarafından bıçaklandı. Yakında alkol kısıtlamalarından cesaret alıp alkol alanları dövüp çarpmaya başlarlar. 

Ne din ne ahlak korunmaya muhtaçtır. Korunması gereken en önemli değerin ve korunmaya muhtaç olan yegâne varlığın insan hayatı ve özgürlükleri olduğunu illa ki bazı trajedileri tekrar tekrar yaşayarak mı anlamamız gerekiyor?