Savcılar, Akit gazetesi ve onun internet sitesinden ortalığa saçılan nefret sözlerine kulaklarını tıkıyorlar.

Akit gazetesi hiç durmadan etrafa nefret saçmaya devam ediyor. Mütemadiyen yazarları, aydınları, öğretim üyelerini hedef gösteriyorlar. Niye dursunlar ki? Kendi muhitlerinden ciddi bir kınamayla karşılaşmıyorlar. Hükümet ve iktidar çevrelerinde bir akreditasyon problemleri yok. Savcılar, bu gazete ve onun internet sitesinden ortalığa saçılan nefret sözlerine kulaklarını tıkıyorlar. En son örnek, Irkçılığa Dur De girişiminin Akit gazetesine karşı gazeteci Ali Bayramoğlu’nu hedef gösteren yayınları nedeniyle yaptıkları suç duyurusunda Ankara Cumhuriyet Savcılığı’nın verdiği karar.

Biliyorsunuz Akit, kriptonun Ermeni olduğunu da iddia ederek epey bir süre Bayramoğlu’nu hedef gösteren ve onu itbarsızlaştırmaya çalışan yayınlar yapmıştı. Bayramoğlu gibi bir entelektüel elbette Ermeni olmaktan beis duymayacaktır. Ama bu yayınlarda Ermenilere yönelik olarak nefret kusulmuştu ve Bayramoğlu hedef gösterilmişti. Dur De’nin suç duyurusu da esas olarak bu nefreti konu alıyordu. Ankara Cumhuriyet Savcılığı kovuşturmaya yer olmadığına hükmettiği kararında “söz konusu yazılarda ‘Ermenicilik’ yapan bir kısım şahısları eleştirdikleri ancak halkı kin ve düşmanlığa tahrik ettiklerine yönelik bir ibareye rastlanmadığı” sonucuna ulaşmış. Zaten bu cümleden de biz savcılığın bu konudaki kin ve düşmanlığı hiçbir şekilde göremeyeceğini anlıyoruz.

Dur De bu karara itiraz etmiş. İtiraz dilekçelerinde, Akit’in söz konusu yazılarından alıntılar yapılmış. Akit’in içinde bir türlü nefret bulunamayan yazılarındaki bazı sözleri şöyle: “Bu soyu bozukların... Bu soysuzları da bilen biliyor. Ülkemizde Ermenilere soykırım yapıldığını Agopyan’ın söylemesi başkadır. Agopyan’ın Ali kılığında söylemesi bambaşkadır.”

Hep söylerim, söz konusu olan nefret söylemi olduğunda, İfade hürriyeti konusunda Türkiye’den daha özgür bir ülke yoktur diye. Bu nefret söylemleri sonra bir biçimde nefret suçuna dönüşüyor, hedef alınan insanlar dayak yiyor, öldürülüyor. Bu yazıyı kaleme alırken internetten küçük bir arama yaptım, Akit’in önceki nefret kampanyalarını hatırlamak için. Bir gazeteci hanım, Akit tarafından hedef gösterilmesinin hemen ardından fiziki saldırıya uğramış.

Danıştay saldırısını Ergenekoncular yaptı ama o hâkimlerin hedef olarak seçilmesinde Akit’in yargıçları açıkça hedef gösteren yayınlarının etkisinin olmadığını kim söyleyebilir?

Akit aradan geçen zaman zarfında nefret kusmaya ve hedef göstermeye hiç ara vermedi. Hasan Cemal, Cengiz Çandar, Esra Arsan, Hilal Kaplan ve pek çok diğer aydın bu gazete tarafından hedef gösterildi.

Sanki suçmuş gibi, BDP’li politikacıların vaftiz olduğunu öne sürdüler. Hilal Kaplan’ın kilisedeki bir fotoğrafını kullandılar. Önlerine gelenin PKK’lı olduğunu iddia ettiler. O kadar çirkin bir şekilde saldırıyorlar ki saldırıya uğrayan insanlar ne yapacağını şaşırıyor.

Bazen de insanı, birisini eleştirdiğine pişman ediyorlar. Örneğin yurtdışındaki bir gazetede yazdığı yazı nedeniyle Ece Temelkuran’ı eleştirdiğim gün, Akit’in internet sitesinin Temelkuran’a çok çirkin bir şekilde saldırdığını gördüm. Hiç ilgisi olmadığı halde, Temelkuran’ın barda çekilmiş bir fotoğrafını kullanmışlardı. Bu kadar dindar geçinmelerine rağmen Deniz Baykal’ın mahrem görüntüleri ilk kez onların web sitelerinde yayımlandı. Bütün bu pespayeliğin muhafazakâr kesimlerce büyük bir tepkiyle karşılanmaması beni hayret içinde bırakıyor.

Dün bir arkadaşım, Akit’in son marifetlerine ilişkin bir haber gönderdi. Bu defa da Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nden iki öğretim üyesini hedef göstermişler. Habervaktim hedefe aldığı öğretim üyesinin bir panelde Ertuğrul Kürkçü’yle birlikte çekilmiş fotoğrafını yayımlamış. Sanki bir milletvekiliyle yan yana oturmak bir suçmuş gibi...

Başlığı da “Bu nasıl hoca?” diye atmışlar. Asıl, demokratik bir ülkede adama “Sen gazete misin yoksa nefret bülteni mi?” diye sorarlar. Yanlış soruların sorulduğu bu ülkede hiçbir şekilde doğru cevaplar alınamıyor maalesef...