- 8.12.2013 00:00
Yan duvarlardaki sesimiz ne kadar iç içeyse aldığımız nefesle, kırkı karışan çocuklardık biz mahallemizde. Kızgınlığın kırıldığı, günlerce bulunamayan parçalarının kaybolan sokaklarında vazgeçilen, tutulamayan kinler yeni bir gün için paradoksa dönüşse de öfke; sadece adının anılmasıyla kalırdı kabuğunda, tekrar nüksedinceye dek gündoğumunda.
Sevgiyi anlatmanın sınırsızlığı da işe yaramaz bazen. Alıp gidersin sonsuzluğu, içinden geçirir koyarsın tekrar yerine ya. Hani “ooh!” çekersin bulduğunda olduğu gibi bıraktığını… Gün ışığı kerpiç duvarların üstü olmayan boşluklarında yükseldiğinde her gün çocuk ve yetişkin yüreğimin çiçeği, yorgun ayakları üzerinde nefes alan canlı olmanın dışında, ‘insan’ı bize bahşettiğini düşündüğüm Vasfiye Yenge’min sesi duyulurdu önce. Canhıraş bağırmasını kanıksamıştık ama yine de irkilirdik her seferinde. Yosun tutmayan öfkesindeki sesi ta derinlerden gelircesine, o anki durumun sonucu gibi görünse de, günlük yaşamın rutin başlangıç aryası olurdu. Özellikle büyük kızı ile ne alıp veremediğini kendisinin de bilmediğini düşündüğüm bir hır-gür olurdu genelde. Aynı evin içinde alt katta yaşayan kayınvalide, kayın ve görümce birlikteliği ünlü tenorları bile kıskandıracak ses debisinin muhteşemliğinin bir nedeni sayılabilirdi belki. Bizim hemen üstümüzde o iki katlı, kerpiç-tuğla karışımı eve gelin geldiğinde kaçındaydı, nasıl evlendi hemen hiç bilmem, anlatmamıştı. Ama yıldızları toplayıp gözpınarlarına inci tanelerinden bent yaparak, çaresizce içine akıttığı aşkını bulduğunu da sanmam. Öylesine işte, hep aynı gibi o zamanlar. Birçok yerde olduğu gibi yani, görücü usulü belki… Önce kız, sonra erkek, sonra bir kız daha, üç çocuğu olmuştu. O zamanlar moda mıydı ne sokağımız üçlenmişti hep, dörtleyen bir tek İbrahim amca ile Meliha yengem olmuştu. Tanımlamalar öylesine akrabaca idi ki sokağımızda, akrabalık derecemiz ile ilgili resmi bir soruşturma olsa tümümüz sahtekârlıktan fişlenir olurduk.
Vasfiye yengem… O, ipek oluşumu yorgunluğunda hiç ummamıştı gitmeyi ve dönememeyi bir daha. Ancak dipsiz boşlukların sonsuz kolları sardığında tek şeydi söylenen ardından yine: Erken ölüm…
…
İki odalı evimizin bahçe içinde bulunan ufak odasında da babamın anneannesi yaşardı bizimle, adı Hafize idi. Çok sevdiğimi hatırlıyorum. O zamanlar Alzheimer ismi anılmadığından yaşlılık bunamasına tutuldu, kısaca; ‘bunamış’ derlerdi. Bir gün; ‘iki buçuk kuruşluk kıyma al bana’ ısrarına karşılık, ‘olmaz nine iki buçuk kuruşa kıyma vermezler’ diye tepindikçe ben; ‘Hayda oradan verirler git al’ cevabı karşısındaki çaresizliğimi hatırlıyorum mesela. Bir de burnu kanadığında durmaksızın, çağrılan ambulansın arkasından bakakaldığımı çaresizce.
‘Sevgi tek’tir denir mi bilmem ama onu barındıran tek ya da farklı olduğunu düşünse de, dünyalara değişmemeli. Vicdanlı, adil ve bu eşsiz kaynaktan beslenen insanların birer birer eksilmesinin çekilmez hale getirdiği dünya içimizi üşütmekte zira.
Yıllar, drama dönüşen zamanları sırtlanır çoklukla. İyi günler de vardır elbet. Soğuk algınlığında unutur muyum, annemin maşinga sobanın közünde pişirdiği sık göremediğimiz, sucuk veya köftenin tadını ve daha çok hasta olabilme hayalini. Mavi gözlü can pınarıma değinecek çok şey var daha.
Yorum Yap