Türkiye 30 Mart yerel seçimlerini geride bırakalı 40 gün oldu. Başta Ağrı ve Yalova olmak üzere birkaç yerde 1 Haziran’da genel olarak iktidar partisinin itirazları üzerine seçimler yenilenecek.

Son yapılan yerel seçimlerde Türkiye kamuoyu olarak milliyetçi-sosyal demokrat(!) ittifaklarına hayretler içinde tanıklık ettik.

Yakın siyasi tarihimizde Özal’ın birçok eğilimi bir arada tutma çabasına tanıklık etmiştik, Erdoğan’ın da bu tarz bir siyasi zemin oluşturma çabasını çoğumuz biliyoruz.

Yani sağın- sola yanaşma çabaları bizim için bilindik bir konu, ama solun-sağa yanaşma çabasına özellikle son seçimde ilk defa tanıklık ettik.

Başta Ankara’da Mansur Yavaş olmak üzere birçok yerde CHP kendi tabanından kopmuş veya kopartılmış birçok sağcı ve milliyetçi ismi aday gösterdi.

Aslında bu alışık olmadığımız bir durum; ortada sağ ve solun resmileşmiş bir ittifakı yoksa da bu birliktelik önümüzdeki Cumhurbaşkanlığı seçimleri için göründüğü kadarı ile başta milliyetçi sağ’da olmak üzere ve bazı sosyal demokratlarda “ittifak” umudu doğurmuş gibi.

Bahçelinin son olarak dillendirdiği “çatı aday” formülü de bunu doğruluyor.
Milliyetçi, maneviyatçı ve muhafazakâr değerlerde buluşacak bir aday üzerine yoğunlaşıp HDP dışındaki neredeyse tüm siyasi partilerden bu konuda destek isteneceğinin sinyalini verdi.

Bu mümkün mü? Değil! Neden mümkün değil? Çünkü CHP göz göre göre kendini geri plana çekip MHP’nin peşinden sürüklenecek bir politika izlemez.

Her ne kadar CHP içinde ulusalcı ve milli çizgiye yakın bir kesim olsa da parti prestiji açısından bu tarz bir yönelme olmaz.

Mansur Yavaş ve diğer bazı sağ ve milliyetçi adayların CHP’nin bünyesinde toplanması gibi “lokal” sayılabilecek birtakım ittifaklar olsa da bunun genele yayılması oldukça güç görünüyor.

Doğal olarak Bahçeli’nin gerçekten uzak ve biraz da “ütopik” sayılabilecek “çatı aday” formülü; Hoca’nın göle maya çalmasında beslediği beyhude umut kadar olabilirlilik ihtimali var.

Kuşkusuz ki MHP’nin CHP’ye yakınlaşma çabalarının altyapısını CHP’nin Kürt meselesindeki yaklaşımının kısmen kendi politikaları ile örtüşmesinden kaynaklanıyor diyebiliriz.
Ulusalcıların CHP içindeki etkinliği Türk milliyetçilerini ister istemez etkiliyor.

Çözüm sürecinde yaşanan ve kısmen olumlu sayılabilecek ortamı adeta ülkeyi “bölünme” paranoyasına saran ulusalcı kesim ve bu düşünceye paralel politikalar üreten milliyetçilerin bu hususta iştahını doğal olarak kabartıyor.

Cumhurbaşkanlı seçimi AKP ve Kürt siyasetinin olası ittifak ve uzlaşısı ile muhtemelen Erdoğan’ı köşke çıkartacak gibi. Bu durumda seçimin ikinci tura yansıması açıkçası muhalefet için başarı olarak sayılacaktır!