“En çok neye pişmansınız” diye sorsalar, “darbe davaları yoluyla hesaplaşmaya kalkarak, orduyla ters düşmeye”, dermiş gibi geliyor bana, Erdoğan.

Neyse ki son birkaç senedir, süper telâfi ediyor o nedametini.

Hem de, kesenin ağzını sonuna kadar açarak ve üzerlerindeki şaibeyi yargı yoluyla kaldırdığı emekli paşalara, küfeyle milyon tazminatlar ödeyerek.

Askerler dirayetli adamları severler.

Onlar da gördüler ki, Erdoğan hiç de yabana atılacak cinsten biri değil.

Kodu mu oturtan türden.

Tam kafa dengi yani.

Din konusu, en ayrıştıkları yermiş gibi gözükse de; bana sorarsanız, pek kulak asmayın, derim.

Onları ters köşelere savuran şey, mahut iktidarlarının ellerinden böyle paldır küldür alınmasıydı.

Keşke uzlaşsalardı da, bunları yaşamasalardı.

Dinin mesele olamayacağını şundan söylüyorum:

Askerlerin, ama sadece onların değil; CHP’lilerin, her kentin Etiler ve Bağdat Caddesi burjuvaları ve tüm şekilci modernistlerinin laikliği, sanıldığı üzere, onu, Batı demokrasisinin asal araçlarından biri gibi saymalarından gelmiyor.

Çünkü onlar da Batı’ya ve değerlerine, tıpkı Erdoğan kadar düşmanlar.

Onların da kendilerine göre bir din anlayışları var.

İçinde, yerine göre rakı da olan.

Biçimsel ritüellere pek aldırış etmeseler de, kara kalabalıkları zapt etmeye yaradığını pekâlâ gören.

Dinî bayramların resmî tatil olmasına itiraz etmedikleri,

dinsel bir müessese olan şehitlik olgusuna sıkça başvurdukları,

yaşlandıkça itikatları biraz daha artarak oruç falan da tuttukları,

“devre geceleri”nin yanına artık “devre mevlitleri”ni de ekledikleri,

sofuluğu nispeten ihmal edilmiş şekliyle,

onların da bir İslâmiyet anlayışları yok değil, var!

Dediğim gibi; dert, sadece iktidar paylaşımından kaynaklanan bir anlaşmazlık.

Hiç değilse birbirlerini yeni yeni tanımaya başladılar ya, bu da bir şey sayılır.

Nitekim, siyasal slalomda üstüne adam tanımadığım Perinçek gibi müphem bir figürün arkasında hiza ve istikamete geçen emekli paşalar da gösteriyor ki, taşlar yavaş yavaş yerine oturuyor.

Erdoğan’la, ha Cuma namazlarında saf tutmuşsun, ha bu yolla ilişkiye geçmişsin; ne fark eder, aynı şey!

Antidemokratlık oldu mu, onun dinciliğini minciliğini kolaycacık bir kenara koyuveren tüm Ulusalcılar,Erdoğan’ın sancağı altına birer ikişer üşüşmekte bir beis görmeyebiliyorlar.

Erdoğan ne şanslı!

İktidarını daha epeyce götürebilecek şekilde, bu ülkede çok seçeneği olduğunu neticede sezinlemiş bir adam.

Aslında gelişmeleri yadırgamıyorum.

Şiirlerini pek sevdiğim, romandaki ustalığını teslim ettiğim, ama siyasal düşüncelerine katılmadığımAttilâ İlhan da dönüp dolaşıp, sonunda o aynı ulusalcı yere dinden giderek gelmiyor muydu?

“Ağır tütün, hafif anason kokan bir loşluğu omuzlarına alarak” Boğaziçi yalılarında poker çeviren işgal İstanbul’unun tefessüh etmiş tiplerini anlatırken, onun da başvurduğu yöntem, Batı imgelerini yerden yere vurmaktan geçiyor.

“Yoksulluğun diz boyu olduğu” Dersaadet’te, “ne tarafa dönsen, kokmuş, üşümüş, ezilmiş insanlar… kof ve yutulmuş çığlıkları andıran kabahatli gülümsemeleri, uzamış sakallarından sarkan umutsuzluklarıyla”, tıpkı sinekler gibi Hilâliahmer önlerinde birikmekteydiler.

Oysa o sıralarda “elini nereye sürse mikroptan evhamlanan” işbirlikçi züppe takımı, “hilafsız her sabah banyo alıyorlar”dı.

“Pera Palas’ın muazzam şöminesinde, ağır kütükler çıtırdayarak yanarken”, İtilafçı subaylarla kırıştıran “utanmak nedir bilmez hoppa kadınlar, oradan oraya fingirdeyerek kaçışıyorlar”dı.

(Allah’tan İlhan, Mustafa Kemal Paşa’yı o günlerde artık orada değil, Anadolu’da göstermektedir.)

İşte tam o sırada, Allahu ekber… Allahu ekber… nidalarıyla şafağın karanlığına katar katar dağılan sabah ezanları, Boğaziçi’ne demirlemiş düşman zırhlılarına ve Pera’da, Tatavla’da, Ayastefanos’taki tüm işgalcilere karşı, bize bu şehrin Türk olduğunu kanıtlayan yegâne fenomenmiş gibi sunuluyor.

Benzer bir kullanma biçimi, geçenlerde İsrail’in Kudüs’teki Müslümanların ezan sesini kısmasına seyirci kalındığını yakaladığını farz ederek, AKP hükümetini buradan silkelemeye kalkan CHP’li Gürsel Tekin’den de geldi.

Oysa minarelerden yükselen bangır bangır hoparlör ezanlarından, en önce kendi seçmenleri rahatsız, ama kimsenin ağzını bıçak açmıyor.

İşinize gelince ezan metaforunu kullanmak, siyasetiniz bakımından cazip gelebilir.

Lâkin bu sizi direkt dinciliğe götürür.

Çünkü o zaman, bu üslubun asıl sahibi olarak ortaya çıkan ve toplumu o dinsel damardan besleyerek çekip çevirmeyi amaçlayan Erdoğan’a söyleyecek lâfınız kalmaz.

Ey Ulusalcılar; CHP’liler, emekli askerler ve her kentin Etiler ve Bağdat Caddesi burjuvaları, tüm şekilci modernler!

Siyaset arenasında nerede durduğunuzun farkında mısınız?

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik