Az gitmişiz uz gitmişiz, dere tepe düz gitmişiz; koca bir yüzyılda ancak “ne mutlu Türk’üm diyene”den, “ne mutlu Müslüman’ım diyene”ye gelmişiz.

İnsan olmanın yeterli sayılacağı çağdaş bir anlayışı ise, henüz keşfedememişiz.

Siyasal gücün sopası hangisinin eline geçtiyse diğerinin üstünde haldır haldır dönenerek, insanları âdetâ iki değirmentaşı arasında ufalayan bu anlayışlar, koskoca toplumu eze eze öğüttükleri sorunlu bir coğrafya yaratmaktan öteye gidememişler.

Bunlardan gözünü skolastiklik bürümüş olanı, şimdilerde tenekeden bir “altın çağ” yaşıyor.

Birkaç gün önce, yegâne ölçünün din olduğunu artık saklama gereği bile duymadıkları pervasızlıklarla,Erdoğan’ın neredeyse Miraç’a yükseltildiği bir törenle, hemen hepsinin “ortak davası” İslâmcılık olan kendi dünyalarının azizlerine “Necip Fazıl Ödülleri” verdiler.

Erdoğan’ın elinden tutup sahneye çıkardığı duayen takımından biri, tıpkı daha öncesinin Jakoben milliyetçileri gibi muzaffer bir eda ile, “ne mutlu Müslüman’ım diyene” şeklindeki karşı düsturlarını haykırarak, içinden geçtiğimiz süreçte üstte dönen değirmentaşında sıranın kimde olduğunu bütün çıplaklığıyla sergilemiş oldu.

Benim açımdan fark etmez, ha bu olmuş, ha öbürü!

Bunlardan hangisi olsa demokrasi üremez çünkü.

O yüzden, del’lenip de yormayın kendinizi!

Her şey olacağına varır.

Sarkaç bir yana ne kadar çekiştirilmişse, kurtulduğunda o kadar savrulur diğer yana da.

Tasalanmayın boşuna, yerçekimi diye bir şey var; salına salına dinginleşecektir sonunda.

Sokrates’e “Seni ölüme mahkûm ettiler” dediklerinde, “Tabiat da onları” demiş, kıs kıs gülerek.

Kimsenin kâr kalmaz yanına, yaptıkları.

Ve aykırı düşemez hayata, hiçbir şey.

Neticede din, vahyin hâlâ etkili olduğu arkaik toplumlarda, kitlelere arzu edilen sosyo-politik şekli verebilmek için kullanılagelen dogmalar bütünüdür.

Siyasal olarak da, toplumları biçimlendirmede şimdiye kadar bulunmuş en etkili ve o nedenle de en yarayışlı araç olmuştur.

Çünkü tartışmaya yer vermediği “tanrısal söylemi” esas alarak, insandaki “eleştirel aklı” devre dışı bırakmıştır.

Politikadaki vazgeçilmezliği buradan gelir.

Ne ki, insandan “eleştirel aklı” alırsanız, ortada “insan” kalmaz. O artık başka bir şey olur.

Bu yüzden, çağdaş toplumlarda din, temel hak ve özgürlükler bağlamında bireyin kendi tercih dünyasına bırakılmış, politik alanı düzenlemesine ise izin verilmemiştir.

Gelin görün ki, Erdoğan’ın başını çektiği dinci bir siyaset, bu konuda belâsını bulmadan sönümlenecek gibi gözükmemektedir.

Nitekim aynı törende, milli şiarımızın “fetih” olduğunu da ifade etmiştir.

Fütuhat demek, bir yanıyla tarihsel olarak kılıç zoruyla İslâm misyonerliği demektir.

Onun altında yatan maddi gerçeklik ise, kitle üretim ilişkilerinin ve üretim araçlarının izdüşümüne uygun sürdürülebilir bir hayat tarzı oluşturacak şekilde yaşamak yerine, toplumsal varoluşu diğer başka gruplara ait “artı değer”lere el koymak suretiyle yürütmek vandallığından ibaret olduğudur.

Ne zaman ki güçten düşüp haramilik yapamaz hâle gelmişler; İslâm coğrafyası aç kalmış, fütuhat ekonomisi çökmüştür.

Elbette ki, fütuhat kültürü bu toplumlar İslâm oldukları için değil, kurguladıkları maddi hayat öyle elverdiği için dinsel bir mahiyet almıştır, ama insan denen canlı türün dünyayı “geliştirmek için değiştirmek” gibi de bir özelliği yok mudur?

Sonuç olarak, geleceğe matuf bir önerisi mümkün gözükmeyen siyasal dincilik, boyunun ölçüsü alınana kadar belli ki bu ülkede yaşanmadan olmayacak.

Tabii, fatura da buna göre kesilecek.

Ne var ki, çoğu zaman olduğu gibi, bu uğurda nelerin kaybedildiği geniş kitlelerce gene bilinmeyecek.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik