Hızla, aklın yittiği yere doğru akıyoruz.

Savaş çığlıkları atmak, sıradan işlerden olmuş.

Herkes safını belli etme yarışına girişmiş; bir adım sonrasını düşünen yok!

Sözde gazeteci kılıklı, hükümet yanlısı bir sergerde, işi, Ahmet Hakan’a, “istesek seni sinek gibi ezeriz. Bugüne kadar merhamet ettik de hâlâ hayatta kalabiliyorsun” diyecek noktalara kadar vardırmış.

Bir başkası, “savaş başladı, kalemimle cephede olmalıyım” demekte.

Devleti yönetmede her geçen gün daha da yanlışa düşen dinci ve etnikçi gözü dönmüşlerin, IŞİD ve PKKörneklerine de bakarak, bizi hangi anaforlara sürükleyebileceğini düşünmek, beni gerçekten ürpertiyor.

Bütün bunlar, en iyi ihtimalle, Kenan Evren’i “nerde kalmıştınız paşam” diyerek karşılayanları haklı kılacak şekilde, toplumun, 12 Eylül koşullarını elbirliğiyle yeniden inşasına doğru götürüldüğünü gösteriyor.

En kötü ihtimalse, Erdoğan’ın ülke siyasetine bireysel olarak damgasını vurduğu son yıllardaki sert muktedirliğinden itibaren, artık Batı uygarlığının değil de, din, mezhep ve etniklik çomağının arı kovanına sokulması sonuçlarını yaşayan Ortadoğu’nun bir parçası hâline getirdiği Türkiye’nin de başına geleceklerin, Irak, Suriye, Mısır ve Libya’nın yaşadığı o cehennemî hayatlardan farklı olmayacağı endişesidir.

Tarih öncesinin toplumları olmaktan çıkamamış Ortadoğu’ya ve onun değerlerine özenmenin bedelinin ne denli ağır olacağını, dinden ya da etnisiteden giderek toplum kuracağını sanan bilinç yoksunu bağnazlar kavrayamamaktadırlar.

Siz o yapıyı değil, o yapı sizi değiştirmektedir.

Ülkemizin çektiği ceremenin temelinde yatan budur.

Dünya egemeni Batı da sonunda bunu anlamış; Mısır’daki askerî darbeye, hattâ Suriye’nin Esad rejimine dahi ehvenişer gözüyle bakmaya başlamışlardır.

İşte bu nedenlerledir ki, AB’nin “Temel İnsan Hak ve Özgürlükleri” mevzuatı ve tüm toplumu sarıp sarmalayacak tarzdaki çağdaş “Yerinden Yönetim” esasları dururken, devleti ele geçirmiş bir Ortadoğu kafası ile aşiret kültürü kadarlık hedefleri olan bir terör örgütünün, “Çözüm Süreci” adı altında saman altından su yürüterek oynadıkları piyesin, başından beri sahte olduğunu söyleyip durmuştuk.

Senelerdir süren bir illüzyonla, bu koskoca ülkeye aralarında ne konuştuklarını bile anlatmadılar.

Zaten anlatamazlardı da.

Nasıl anlatsınlar ki?

“Çözüm Süreci” dedikleri, karşılıklı riyalarla eğirdikleri pamuk ipliğine bağlı bir “ateşkes”ten ibaretti, çünkü.

Erdoğan, nasıl olsa Ortadoğu’nun halifesi olunca bu sorunu daha büyük bir parantezde ele alacak; PKKise, tıpkı Barzani gibi bir iç özerkliği, zorla da olsa koparacaktı.

Biri, artık gelmeyen cenazelerden dolayı sanki bu işi halletmişçesine kamuoyunda prim topluyor, zaman kazanıyor; diğeri de bunun karşılığında, nihai amacına ulaşmak için bölgede yaptıklarına göz yumulmasının fırsatlarını değerlendiriyordu.

Hattâ o günlerde, tıpkı zifirî karanlıkta yaşayan bir körün, bulunduğu odanın eşyalarına çarpmamak için neyin nerede olduğunu kapalı gözlerle bilmesine benzeterek anlatmaya çalıştığım, yıllar boyunca biriken tecrübelerle tesis edilmiş PKK ile “temas hattı”nın, bu yeni diye yutturulan konseptle yok edilerek önemli askerî zayıflıklara yol açacağını bu köşede yazdığımda; Ayşe Hür hanımefendi gibiler, yaklaşımımı militerce bularak “tüylerinin diken diken olduğu”nun “twit”lerini atıyor ve paylaşıyorlardı.

Oysa ben bunu, şimdiki cenazeler olmaması için söylüyordum.

Sonuçta, yapılan barış değil, sadece bir aldatmacaydı.

Demirtaş, “seni başkan yaptırmayacağız” diyerek tekere çomak sokunca, tek başına iktidar olunamamış ve yalanı sürdürmenin manası da kalmamıştı.

Ülkeyi değil değiştirmek, eskiyi bile aratır bir noktaya getirmişlerdi.

Bunları söylediğimizde bize hain diyorlardı.

Şimdi kendileri itiraf ediyorlar.

Bizse bugün de aynı şeyleri söylüyoruz; ne ki, hâlâ hain diyorlar.

Hacıyatmaz gibiler; hangi durum olursa olsun, hep haklılar.

Bu da onların, sağlık sorunlarının artık had safhada olduğunu gösteriyor.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik