Tamam, iyidir hoştur; lâkin şu Ahmet Hakan’ın kötü mü kötü bir huyu da vardır!

Ne zaman punduna getirdiğini düşünse, “Ahmet Altanlar”a çakmadan edemiyor, bir türlü.

Birkaç gün önceki yazısında, açılımı “Ahmet Altan, Mehmet Altan ve Taraf” demek olan bir “lar” çoğuluyla, Cemaat medyasını sayıp döktükten sonra arkasına onun adını da katarak, aynı şeyi yapmaktan ve bir torbaya doldurduğu bütün eleştirilerini herkese birden aynıyla teşmil etmekten geri durmuyordu, gene.

Darbeci generallere karşı bir zaafı mı var, bilmiyorum; fakat başından beri sergilediği onlara yönelik koruma güdüsü eğer adalet duygusu yüzünden olsaydı, 12 Mart’tan bugüne gelene kadar siyasallaşmış o general sınıfının çile çektirdiği binlerce subay için de bir şeyler söylemesi gerekmez miydi?

Meselâ ben, 23 yaşında gencecik idealist bir teğmenken Nazım Hikmet’ten şiir okudum diye o dönemin hukuk tanımaz ellisini geçmiş kazık kadar generallerince ordudan atıldım da, bugüne kadar kimse dönüp benden özür bile dilemediği gibi, ömrümün ziyan edildiği hiçbir vakit teslim de edilmemişti.

Şimdi kalkmış “sen yanmazsan, ben yanmazsam” edebiyatı yapan darbe şaibelisi orgenerallere, hayatları zindan edildi diye ağıt yakmasını maksatlı buluyor, yadırgıyorum.

Bir kere Ahmet Hakan hiç askerlik yapmadığı, kışla atmosferini dahi solumadığı için, orduyu zerre kadar bilmiyor.

Popüler bir gazeteci olduğu için bugün kendisine itibar eden tanıdık paşalardan giderek de bu ilişkileri kavrayamaz.

Ordu artık senin bildiğin ordu değil, diye düşünecek olsa, bu da doğru yere çıkmaz; çünkü onun koruyup kolladığı, benimse eleştirdiğim kimseler zaten benim dönemimden, hattâ çoğu benden de önceki eski adamlardır.

Kimse bana maval okumaya kalkmasın, ben onların ciğerini biliyorum.

Eğer sorunumuz hukuksa ve “suçların şahsiliği prensibi” ileri sürülecekse, ona da varım.

Ancak şu sıralarda herkes hukukçu kesildi. Hâlen İstanbul Üniversitesi’nde Hukuk öğrencisi olduğum hâlde ben böyle yapmayacağım.

Ama Ahmet Hakan’a kendisine hiç değilse şu soruyu sormasını önereceğim:

17/25 Aralık nedeniyle Erdoğan’ın kendisi için icat ettiği ve bu kıyağımı da unutmayın diyerek “milli ordu”yu da o kapsama soktuğu “kumpas formülü” bulunana kadar, neden boşu boşuna onca zaman içeride yattılar da, bir gün olsun yahut bir tanesi olsun, madem kendilerine oyun oynandıydı, madem iddia olunan plânlar sahteydi; o hâlde ordu karargâhının arşivinde olması gereken gerçek plân asıllarının yargıçların önüne getirip konulmasını; böylece düzmece sahtekârlıkları gerçek belgelerle karşılaştırarak en küçük bir kuşkuya yer bırakmayacak sağlamlıkta çürütülmesini çıkıp talep etmediler?

Bu denli basit bir yöntemin akla gelmesi çok mu zordu da duygu sömürüsünün esas alındığı savunmalarla yetindiler?

Neden ordu karargâhındaki bilgisayarların hafızasını otuzar kırkar defa silmenin telâşına kapıldılar?

Hattâ orgenerallerden biri cihazını dahi yaktırmıştı.

İnsan, suçsuzluğunu kanıtlayacağı verileri ortadan kaldırır mı?

Madem hepsinin birden topyekûn ceza almaları kusurlu idiyse, ki bana göre de kusurludur; bu sefer de topyekûn beraat etmeleri çok mu yerindeydi?

Hepsi ceza alınca, aralarında masumlar var diyerek nasıl feryat edildiyse; hepsi birden aklanınca, içlerinde hiç mi suçlu yok diye itiraz etmek de gerekmez miydi?

Türkiye’nin yapısal yargı kusurları ve muktedirin son dönem politikaları yüzünden, darbe suçlarının yalanıp yutulduğunun, bu ahali farkında değil mi sanki?

Bunları ikide bir açıp da, bari aptal yerine koymayın bizi!

Ben de söyledim durdum; bu işlerin, reform yapmak varken mahkemelerde çözülmesinin doğru ve mümkün olmadığını.

Ne ki, ömrünü “kışla ile cami” arasında sıkışmış kalmış bu mazlum halkın özgürlük sorunlarına adamışAhmet Altan, Mehmet Altan ve onlar gibi namuslu insanlara çamur atmak neyin hesabıdır, onu da anlamış değilim doğrusu!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik