Bu yazıyı okuyunca “yahu senin işin mi yok” diyebilirsiniz.

Ama ben öyle düşünmüyorum.

Tasarlanarak maskelenmiş davranışlardan ziyade, insanların kendiliğinden olagelen, gündelik tekdüze hayatları beni daha çok ilgilendiriyor.

Toplumsal olguların bütün ipuçlarını, o tekdüzeliğin nasıl seyrettiğinde bulabiliyorum.

İşte, memleketim olan Tekirdağ’ın, uzak geçmişe ve çocukluk yıllarına duyulan sıla özlemlerinin paylaşıldığı, daha düne kadar benim de üyesi olduğum bir internet sitesi var.

Gündelik siyasetten uzaklaşarak kafamı boşaltmak istediğimde ve oraya yazdıklarımdan hoşlananların arttığını da gördükçe, hatıralarımı ve duygularımı yansıttığım küçük küçük anekdotlarımı zaman zaman ben de yolluyordum bu siteye.

Ülkemizin “sivil toplum” kültürü, ne yazık ki bir türlü gelişemedi.

Birtakım kimseler bu tür bir işe kalkışacak olsalar, rol-model aldıkları “devletçi” bir otoriteryen hiyerarşizmle, hemen kendilerine tabi birkaç bin kişilik bir cemaat kurduklarını vehmediyorlar.

İnternet gibi yeni teknolojiler bile, gene eskiyi sürdürmeye yarıyor.

Devletin tepesine alıcı kuş gibi tüneyenlerin, buyurgan olmak için öyle fazla bir gayrete ihtiyaçları yok!

Geniş toplum kesimlerinin her alandaki sinik tavrı ve kitleleri bu yöne sevk eden her yerdeki yönetici geçinen işgüzar tiplerin kasaba kültürü düzeyindeki hizmetleri, bu mutlakçı devlet anlayışını ayakta tutmaya yetiyor.

Kamuya yönelik bir internet sitesi kurdunuzsa bile, topluma mal olmaya başlamışsa, artık orası sizin dükkânınız değildir.

Böylelerin, AKP’yi içindeki canlılarıyla birlikte mülkiyetinde addeden Erdoğan’dan hiçbir farkları yoktur!

O siteyi yönetenler her kimlerse, son zamanlarda yazdıklarımdan giderek rahatsız olmaya ve bazı yazılarımı da iptal etmeye başladılar.

Geçenlerde öğrendim ki, “Harf Devrimi” nedeniyle Tekirdağ’a gelişinin temsili olarak canlandırıldığı törende, Atatürk rolünü üstlenen aktör, koca koca devlet ricalinin önünde “rakı- balık”tan dem vurunca, matrak bir şekilde çıngar çıkmış.

Herkes veryansın edip duruyor.

Adamı da sanırım savcılığa mı vermişler, ne!

Ben de tuttum,

“yahu adama ne kızıyorsunuz?

Kızacaksanız, düşmanı denize dökmek gibi,

vatanı simgeleyen gelinlik giymiş bir kızı tecavüzcünün elinden kurtarmak gibi,

bayramda seyranda böyle komik müsamereler düzenleyen kent bürokrasisine kızın” dedim.

İnternet sitesi yöneticisi, “bu yazı politika yapmaya girer, buraya koyamayız” dedi.

Ben, bu derece apolitikmiş gibi görünen tavırların, nasıl bir politika olduğunu ve ne işe yaradığını çok iyi bilirim.

Dün de, okuyan herkesin kendi çocuklarına dair bir şeyler bulacağı, içinde çiçekler açacağı, duygu yüklü bir doğum günü yazımı, bireyseldir diyerek anında siteden kaldırdılar.

Ölümlere ve cenazelere olan düşkünlüklerine karşın, doğumlara geldi mi duyarlıkları aksi yönde işleyen o ruhsuzları yadırgamaktan kendimi alamıyorum.

Zaten sonunda, ağızlarındaki bakla da çıktı ortaya.

Taraf Gazetesi’nde yazan biri olarak beni birtakım kimselere karşı savunmak zorunda kalıyorlarmış.

Üstelik “minnet duygusu” beklentisiyle aktarmıyor mu, bir de bana bunu!

Böyle düşünenlerin kafasına “Taraf” kadar taş düşsün, e mi!

O Taraf ki, bu kentin en önde gelen simgesi olan Namık Kemal’in, bundan yüz elli sene önce çıkardığıTasvir- Efkâr Gazetesi’nin özgürlükler temelindeki günümüz versiyonudur.

Bu durum, böyle bağnaz kafalıların onun heykeline çelenk koyarken ne yaptıklarının bilincinde bile olmadıklarını gösterir.

Sadece “salça” ya da “tarhana”nın nasıl yapıldığını paylaşmakla yahut eski bir fotoğrafın karşısına geçip “Ahmet Agalar” şurada mı otururlardı, yoksa burada mı diyerek, sosyolojik birliktelikler sürdürülemez.

Gündelik manada siyasete girilmese dahi, sosyokültürel bir bilinç parlatılmadıkça, ülkeyi yönetenlerin yapıp ettiklerinden yakınmaya sonra kimsenin hakkı da olamaz.

Onca emek verdiğim bütün yazılarımı, utanmadan bir çırpıda siteden kaldıran o barbarları şiddetle kınıyorum.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik