Korktular!

Yarbaydan, uçuk çıkaracak, kurdeşen dökecek kadar çok korktular!

Doğruyu söyleme cesareti karşısında yanlışta direnenler, böyle hâllerde endişeye kapılırlar.

Kanları çekilir, benizleri atar, tir tir titremeye başlarlar.

Yarbayın, yok yere yitirilmiş bir kardeş acısının insiyakiyle sergilediği o içten ve spontane tavrı, Harbiye’deyken Harp Tarihi dersinde işlediğimiz ilkçağ savaşlarından birinde kulakları yırtan bir çığlığın ne yapacağını şaşırmış bir orduyu o lâhza kendine getirerek, mücadelenin seyrini değiştirdiğini anımsattı bana birden.

İşte, ya buna yol açarsa, diye korktular!

Yarbayın haykırışını, “militaristik” bir hareket olarak algılamadım.

Öyle olsa, bunları yazar mıyım?

Aksine; geçmiş zaman generallerinin on yıllar boyunca yapageldiği darbelerin çok ötesinde bir etkiye tanık olduk, üstelik.

Aklını yitirmiş bir iktidar hırslısı ile ülkeyi bölmeye çalışan savaş taşeronlarının elbirliğiyle kotararak bu halkın çocuklarına reva gördükleri ölümlere olan itirazın, enselerinde patlayan bir tokadıydı bu.

Toplumun, silkinip kendine gelme bilinciyle şekillenen vicdanının ortak sesiydi.

Bunu yapanın ortalama rütbede bir subay olması, elbet de olayı ilginçleştiriyor ve dikkate değer kılıyor.

Ama işte, “emir kulu” görülen insanların da “yurttaşlık bilinci” taşımalarının ve demokratik “sivil haklar” kapısından geçmelerinin general darbeciliklerinden ne denli üstün olduğunu, despotik iktidarların ve terör gruplarının ağzının payının böyle de verilebileceğini göstermedi mi?

Belli ki muktedir ve muhteris siyasiler, şimdi yarbayı cezalandırmanın formülünü arıyorlar.

Önce şunu söyleyelim:

Üye sayısı otuz binlere dayanmış, onursal olarak benim de aralarında olduğum “Avukat, Hâkim, Savcı, Tüm Hukukçular Omuz Omuza” adlı bir internet sitesinin çok sevdiğim asker kökenli genç yöneticisi Yrd. Doç. Dr. Sinan Kocaoğlu’ndan öğreniyoruz ki, yarbay, hem Kara Harp Okulu’ndan hem de Ankara Hukuk’tan sınıf arkadaşı.

Yarbay bununla da kalmamış, “yüksek lisans”ın ardından, hâlen kamu hukuku alanında “doktora”sını da yapıyormuş.

Yani kimi neyle korkutacaksınız?

Geçti o devirler!

Adamın kolunda altın bilezik var.

Gene sevgili Sinan, yarbayın bir de şu öyküsünü aktarıyor:

Üsteğmenliğinde Anadolu’nun bir ilçesinde Jandarma Bölük Komutanıyken, Ankara Genel Komutanlıktan bir korgeneralin “ham’fendi” rütbesindeki eşi, buna beş- on çuval eski elbise ile bir de mektup gönderiyor. Bu kıyafetleri o yörede bir “kermes” düzenleyerek satmasını, elde edilecek geliri de falanca yardım vakfı namına kendisine yollamasını istiyor.

Gelgelelim yarbayın bu taraklarda bezi yok!

Çuvalları olduğu gibi gerisin geriye iade ediyor.

Vay sen misin bunu yapan!

Tabii, daha haftasına kalmadan; gelsin oradan oraya sürgünler!

Anlayacağınız, böyle de bir karakteri var.

Sonuçta, çiçeği burnunda Genelkurmay Başkanı’nı arayıp, “derhâl atın bu adamı” demişler midir, bilmiyoruz.

Ama her yolu dener bunlar; her şey beklenir.

Lâkin papaz her zaman pilav yemez!

Ne diyecekler?

“TSK Disiplin Kanunu” ve “TSK Yüksek Disiplin Kurulları Yönetmeliği” orada öylece duruyor.

Yerim kalmadığı için ayrıntıya giremiyorum; ordudan “ayırma cezasını gerektiren disiplinsizlikler” kapsamındaki hükümler bakımından yarbaya böyle bir ceza vermek zayıf görünüyor.

Atamazlar.

Zaten bu bir idari tasarruf olur, adli değil!

“Atılmak” gibi bir olguyu hâlâ doğal mahkeme kararlarıyla değil de yönetici uygulamalarıyla düzenlemek, iktidarın nasıl bir demokratik kültür fukarası olduğunun da göstergesi.

Çünkü AKP’nin faşizm bayrağını göndere çektiği dönemin bir ürünü, yukarıda saydığım o yeni kanun ve yönetmelik.

Sıkıyorsa mahkemeye versinler!

Kamuoyunun gözünden daha da düşerek, yarbayın onları silkeleyip de yarım bıraktığı işin nasıl tamamlandığını sandıkta görmek için!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik