Hayat denen mucizenin ilk gençlik yılları, herkes için masallar kadar güzeldir.

Çünkü masallar, hayallerin ancak sihirlerle gerçekleşebilecek kadar imkânsız olduğuna boyun eğmiş küçük ve yoksul insanların öyküleridir.

İşte benim çocukluğum da, sokaklar dolusu bir çocuk şehrinde, Tekirdağ’da, tıpkı masallardan fırlamış böyle efsunlu bir mahallede geçmişti.

Babuştan vursun diye başlığın içine kurşun akıtarak ceviz oynadığımız…

gazoz şişesinde yayık gibi çalkalayarak gelincik şurubu yaptığımız…

çenemi birazcık büzdüğümde yara izi halâ belli olan çelik-çomak, ateşli, kovboyculuk…

karamela kâğıdı, gazoz kapağı, misket, topaç…

ve yorulunca da karınca yuvalarının seyrine daldığımız,

gaddarlık nedir bilmeden sümüklüböceklerin üzerine tuz serpelediğimiz,

kızlara kukuları karşılığında çükümüzü gösterdiğimiz yıllardı.

Hilafsız her gün erkenden sokağa fırlar, eve her akşam kan ter içinde girerdik.

Babaannem, peçka sobanın üzerinden eksik etmediği bir kazan suyla beni leğende haşlaya haşlaya bir güzel yıkar; sırtıma da sirkeli havlular, tülbentler koyardı.

Aşağı yukarı bütün evler ahşap, lâkin köhnelikti.

Zamana yenik düşen tahta kaplamaların aralıklarında beliren tedirgin kertenkeleler, güneşlenmek bahanesiyle, pencere pervazlarını şenlendiren konserve kutusundan saksılardaki küpe ve camgüzellerine, fesleğenlere, yahut sardunya ve begonyalara ulaşana kadar tırmanırlar; cüretkârlıklarını, başlarını açık camlardan içerilere uzatmaya kadar götürürlerdi.

Sonbaharlar geldi mi de, eskilik ama aynı zamanda birer sıcak yuva da olan bu evlerin çivi yerlerinden gelen gıcırtılar daha da artar, sesleri rüzgârların ıslığına karışırdı.

O gıcırtılı sesler, bir de, bayramlarda alınan yeni pabuçlardan çıkardı. Yeni oldukları, ancak öyle anlaşılırdı.

Babaannem bana, daha ilkokula bile gitmeden Namık Kemal’den şiirler ezberletmiş, elinden düşürmediğiAhmediye’den “Kesik Başın Hikâyesi”ni okumuştu.

Fakat ömrüm boyunca sürecek olan, hep bir şeyler eksikti.

Bütün çocukların anneleri babaları genç, bir benimkiler yaşlıydı. Onların büyükannemle büyükbabam olduklarını hem bilir, hem bilmezdim.

Hiç görmediğim babamın çocukluğundan kalma giysileri terzide ters yüz edilerek bana bayramlıklar hazırlanır, haznesine tütmesi kesilmiş mangal korları konan ağır ütülerle de pantolona yeni izler yapılırdı.

Arsızlık yapmadan topladığımız delikli paraları iplere dizer, leblebi tozu, dondurma, horoz ya da peynir şekerlerine harcardık.

Ya da pazar sabahları, Hacı Köylü’nün çeyrek ekmek- beş köftesi için 25 kuruşu denkleştirmiş; oradan daAtlas’taki, atlıların Kızılderililerden kaçışlarıyla başlayan Randolph Scott filmlerinden birine bir bilet uydurmuşsak, sevincimizi kimse tutamazdı.

Teksas, Tom Miks, Kinova, Pekos Bill, Tenten, Sipru okurduk.

Çingene şoparları, boş gazoz şişelerine işerdi.

Yoksulluk herkesin munis bir hısımıydı.

Üzerlerine toz şeker serpilmiş ‘Sana Yağlı’ ekmekleri iştahla yerdik.

Bizi, bir zeytini bakalım kaç yudumda katık edeceğimizle yarıştırırlardı.

Ama gene de mutluyduk.

Babası kereste tüccarı olduğu için bir tek Kadriye’nin iki tekerlekli bisikleti vardı.

Arnavutkaldırımlarının üzerinde sarsılırken çamurluklarından çıkan sesler bile bir başkaydı.

Bisikleti öylesine güzeldi ki, Kadriye’nin kendi güzelliğinin farkına bile ancak daha sonraki yıllarda varacaktım.

Bizse ancak Bisikletçi Halit’ten kiralar, ya Vali Konağı’nın karşısındaki parkta turlayan kızların arasına karışır yahut Barbaros ve Kumbağ’ın tozlu yollarına düşerdik.

Kamyon kasasında cümbür cemaat, mahallece Top Ağacı plajına gidildiği de olurdu.

Kimsenin kimseye gözü kaymaz; kadınlar entarileriyle yarı bellerine kadar suya girer, otururlardı.

Akşamüzerleri bütün kent sahile iner, piyasa yapardı.

Yanakları gül pembesi, dudakları karanfil kırmızısı kızlar, terli baldırlarını denizlerden esen rüzgârlarda kuruturlardı.

Şimdiki gibi öyle senede birkaç gün değil, bizim orda her gün bayramdı.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik