Despotizm yara aldı ama yıkılmadı.

Eğer muhalifler uzlaşıp iktidar olamazlarsa, zalimlerin çok kısa zamanda toparlanarak yeniden gümbür gümbür geri gelmeleri işten bile değildir.

Yılanı kuyruğundan yakalayanlar, deliğinden çekip çıkarmadıkça, bedelini sokularak öderler.

Erdoğan’ın bütün derdi, enkazı göstermeden, kendisinden uzaklaşmış on puanlık seçmen oyunu nadim olmuş hâliyle geriye döndürerek, baskın bir erken seçimle yeniden iktidar olmaktır.

Bu uğurda her türlü şeytanlığı mubah göreceklerdir.

Örneğin, siz şimdi Ramazan’da yapılacak şirinlikleri bir seyreyleyin, onların yerine sizin yüzünüz kızaracaktır.

Kürt sorunundaki yeni taktik, MHP ile HDP’yi olabildiğince karşı karşıya getirerek, birbirlerini yıpratmalarını sağlamaktır.

İlk girişim olarak Baykal’ın seçilmesi ise, hem “sen benim sırtımı kaşırsan, ben de senin sırtını kaşırım” mesajı vermek; hem de CHP’de bir “tahta at” sondajı yapmak içindir.

7 Haziran, Gezi Hareketi’nin sandık versiyonudur.

Çağdaş ve uygarca bir tepki olan Gezi Sivil İtaatsizliği’ni anlamak yerine onu ne hâle çevirdi ise, aynı şeyleri şimdi 7 Haziran seçim sonuçları için de yapmaya çalışacaktır.

Onu böyle “yaralı” bırakmanın nelere mal olacağı, hiçbir vakit akıldan çıkarılmamalıdır.

O yüzden CHP ile MHP, gündemi sadece kendilerinin belirleyecekleri kararlılıktaki bir deklârasyonla siyasal iklime derhâl damgalarını vurmalı; HDP de bu oluşuma sıkıntı çıkarmayarak, “nitelikli muhalefet” üslubuyla zımnen destek olmalıdır.

Zira AKP süratle iktidardan uzaklaştırılmalı; halâ siyaset arenasının odağında yer alan Erdoğan, ilk iş olarak bu çemberin dışına çıkarılarak yaptıklarının ceremesiyle baş başa bırakılmalı ve bedel ödemekten dolayı duyacağı kaygı da görünür hâle getirilmelidir.

Ona kalsa, kendi programı sanki hâlâ Türkiye’nin milli meselesiymiş gibidir.

Oysa Türkiye halkı, sandık yoluyla Erdoğan darbesinin önünü kesmiştir.

Toplumun muhaliflere verdiği görev, Erdoğan’ı kurtarmak değil, ülkeyi ondan kurtarmaktır.

Üstelik bu misyonu, birine değil üçüne birden vermiştir.

7 Haziran çağrısını, Erdoğan’ın sivil darbesinin durdurulması olarak algılayamayanlar, doğru tavrı da anlayamazlar.

Doksan yıllık Cumhuriyet’in eksik ve yanlışlarını gidermek suretiyle demokratikleştirmek başka, onu bütün değerleriyle ortadan kaldırmaya yeltenmekse bambaşka şeyler iken; bu kısa ama etkili zorbalık döneminde, cumhuriyet tarihinin en büyük suçları işlenmiş, devletin ve toplumun temel çivileri sökülmeye çalışılarak ülkenin geleceği fütursuzca tehlikeye atılmıştır.

O nedenledir ki, bu şebekenin kökünün kazınması; sonsuza kadar yerinden kıpırdayamayacak şekildeKont Drakula gibi lâhdine çivilenmesi, mutlak bir zorunluluktur.

Kuzuların oylarını alanlar, kurtla koalisyon yapamazlar.

Kuzular kurtla koalisyon yapmazsa çayırın düzeni bozulur diyenler, mevcut saadet zincirine halel gelmesini istemeyen AKP düzeninin beslemeleridir.

Bu zincir kırılmalı; o da tıpkı İstanbul’un Fethi’ndeki Haliç Zinciri gibi, zalime başkaldırma tarihinin müzesindeki onurlu yerini almalıdır.

Ülkeyi hükümetsiz bırakmak olmaz deyip AKP’nin pisliklerine ortak olmayın. Bırakın kendi fosseptiklerinde boğulsunlar; bir şey olmaz, korkmayın!

Türkiye, acurla bücürlerin fink attığı bir ülke olmaya müstahak değildir.

Kanal İstanbul’la 3.Havaalanı mı yapılamayacak; ko varsın, yapılamasın!

Bu halkı krizle de tehdit etmesinler.

Yoksulları krizle korkutmanın ne gülünç bir şey olduğunun bilincinde bile değiller.

Kaldı ki fukaralar, işsizler, açlık çekenler, isteseler de kriz çıkaramazlar.

O krizi olsa olsa, yurtdışına konteyner dolusu para çıkışının kontrolünü sıfırlayan bu düzenin karanlık yüzleri çıkaracaktır.

Ve şu an gene işbaşındadırlar.

Yapılacak en önemli şey, eli çabuk tutmaktır.

Bakın!

Bugün de tehdit eden, hakaret eden olmadı.

Ne güzel, değil mi?

Lütfen kıymetini bilelim!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik