Savım şu:

Türkiye halkının, yüzü demokrasiye dönük iç dinamikleri kendiliğinden canlanarak, ne zaman siyasal iktidarın inşasını aşağıdan yukarıya doğru bizzat örgütlemeye kalkışmışsa; o lâhza peydahlanan yukarıdan aşağıya doğru tepeden inmeci bir hareket, derhâl bu ateşi söndürmüştür.

Demek ki, toplumun aşağıdan yukarıya doğru spontane gelişen ivmesi, her seferinde yukarıdan aşağıya doğru inen yumruklar altında kalmaktan bir türlü kurtulamıyor.

20.yüzyıl başında Osmanlı dağılıp Cumhuriyet kurulurken kurtuluşu bize armağan ettiği için şükran borçlu olduğumuz Mustafa Kemal Paşa, Mondros’tan sonra Anadolu ve Trakya’da halkın kongreler yoluyla kendiliğinden beliren iktidar arayışlarının demokratik fidesini sulamak yerine nasıl ki ülkenin yönetimine jakobence el koymayı seçtiyse; yüz sene sonra bugün AKP pratiğinde ete kemiğe bürünen yeni bir halk hareketi, bu kez de ne oldum psikolojisiyle ayakları yerden havalanan Erdoğan tarafından aynı şekilde önü kesiliyor.

Peki, niçin halk kazanamıyor da devleti ele geçiren tepeden inmeci zihniyet hem değişime uğruyor, hem de baskın gelip galebe çalıyor?

Neden hep bu başımıza geliyor?

Çünkü buraya merkeziyetçi kolektivist bir kültür hâkim ve toplumsal servetin üleştirilmesini devlet yapıyor.

Çünkü halkın elinde tasarruf edeceği yeterince sermaye, kafasının içinde de liberal değerlere dayalı bir bilgi birikimi yok.

Çünkü militarist baskıcı yönetim şeklinin tüm zamanların gönderinde bayrak gibi dalgalanması, bir erdem timsali olarak algılanıyor.

Ama hemen şunu da eklemeliyim:

Erdoğan faktörü gelmiş geçmiş en büyük ve en yakın tehlike vasfıyla capcanlı bir endişe kaynağı olarak karşımızda durur iken, yüz sene öncesinin sorunlarını öne çıkarıp “ama Atatürk şunu yapmıştı, ama Atatürk bunu etmişti” şaşkalozluğuna kapılmak hem ahlâksızlıktır, hem de oyuna gelmek bakımından salaklıktır.

Elbet de Atatürk de eleştirilecek.

Ne ki, daha fazla demokrasi için eleştirilecek; onun eline su dahi dökemeyecek birinin otoriterlik ekmeğine yağ sürmek için değil.

Bugün artık bütün sorunlarımızın üretim merkezi sadece Erdoğan’dır.

Baksanıza, memlekette kimyası bozulmadık bi’tek adam bırakmamış.

Ben hayatım boyunca böyle manyak bir dönem hatırlamıyorum.

Hani bir Amerikan dizisi var, kim kimi ısırırsa hemen zombileşiyor ya; işte şimdi herkesin birbirini paralayası hissettiği bir tırlatma sürecinden geçiyoruz.

Tanımayan birine başbakanın profesör olduğunu söyleseniz, dünyada inanmaz.

Erdoğan’ın etrafındakiler, sanki hızlı daktilo yarışmasındaymışlar gibi, dakikada en fazla yalan ve riya üretenler şampiyonasında ha bire kendi rekorlarını kırıyorlar.

Yirmi sene önceki Yeni Demokrasi Hareketi’nden tanıyıp bir vakitler takdir ettiğim Etyen Mahçupyanbile “kafayı nasıl sıyırdıysa”, geçenlerde TV’de “Eğer Erdoğan, antidemokratikliğini halka anlatabilmiş ve sandıkta da tasvip görmüşse, yaptıkları meşrudur” dediğinde kulaklarıma inanamadım. Yani “kurbanını ikna edebilirsen, onu öldürmen cinayet sayılmaz!” demeye getiriyor.

Kafa doktorları hastanelerindeki deli gömleği stoklarına bir göz atsalar, sanırım iyi olacak; zira ihtiyaç duyulacağı günlerin pek uzakta olmadığını seziyorum.

Koskoca bir toplum işini gücünü bırakmış, bin sene öncesinin doğru olup olmadığı bile meçhul bir sandukasıyla, “kamçılı adam” filminin macerası temposunda, ordan oraya sürüklenip duruyor.

Bari henüz “kayış koparmamış” birileri çıksa da, Söğüt’teki diğer ataların kabirlerinden yararlanarak bir DNA testi yaptırsalar.

Hiç değilse orduya, yanlış kemikler peşinde “tabur seviyesinde bir görev kuvveti” tahsis ettirmemiş olursunuz.

Hayatla değil de ölümle düşüp kalktığınız için, artık çocuklarınız bile musalla taşına “kardan adam” yapıp “ölü gömmece” oynuyorlar.

Şu geldiğiniz noktaya bakın da utanın!

Hoş, sizde utanacak surat da yok ya!

Ha sahi, Sultan Vahdettin’in mezarı ne olacak?

Ona da bir “hava indirme tugayı” gönderirsiniz artık!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik