Marx’ın “sermaye”den yola çıkarak insanlığa yeni bakış açıları getirmiş olduğu muazzam eseri “Kapital” üzerine sonsuz sayıda eser kaleme alınmış olmasına rağmen, bu sefer o “sermaye”ye ilk kez aynı yerden bakarak “Kapital”in yüzelli sene sonraki yeni versiyonunu deneyen genç bilim adamıThomas Piketty, lâfa aşağı yukarı şöyle başlıyor:

“Sermayenin getiri oranı büyüme oranının üstündeyse, oradaki zenginliğin paylaşımı adaletsizliğin terazisinde tartılır.

Geçmişten gelen finansmanın, gayrimenkulün, kiranın ve her türlü rantın kârlılığı, otomatik olarak üretim ve gelirdeki artış ritminden çok daha hızlı büyüdüğü ve miras yoluyla elde edilmiş servet yaşam süresince çalışarak elde edilen servetten daha baskın hâle geldiği zaman, demokrasiye ve liyakate dayalı değerler de gelişmez.

Sosyopolitik sonuçlar ise, kendini dinsel ya da ırksal milliyetçi içe kapanmalarla gösterir.”

Peki, biz ne yapıyoruz?

Biz, Küba’ya cami yapmak için dünyanın öbür ucuna giden Erdoğan’ın çiftliğindeki kümeste, dönene kadar çöplenelim diye yemlediği “su içer Allah’a bakar” kabilinden tavuklar olarak, MİT’in başındakiHakan Fidan şu yüzden mi böyle yaptı da, bu yüzden mi şöyle yapmadı akıldânelikleriyle, habire osuruktan tayyareler uçurup duruyoruz havada.

Belli ki Erdoğan’ın has adamı Hakan Fidan bile herkeslerden daha fazla işkillenmiş olmalı ki, o dahi ufak ufak önlemlerini alıyor.

Çünkü biliyor ki kendisini siyasete yakıştırmamak, gözden çıkarılmış ileri karakol görevlilerinin muharebede vakti gelince asıl mevzilere geri çekilmelerini istememek gibidir.

Subaylık ile astsubaylık arasındaki ayrı dünyalar ilişkisini bilfiil yaşamış biri olarak, yüksek memurluk yerine siyasetteki ısrarının altında yatan, yapılanların sorumluluğunun bürokrasinin sırtından siyasilerin omuzlarına yeterince sirayet ettirilmediğinin yanı sıra, liderin iki dudağı ucuna değil de artık Meclis güvencesine ihtiyaç duymakta olduğunun da endişesidir.

Yani, yağma yok; aranızda varsam, aynı statüde olacağız, demeye getiriyor.

Kaldı ki, sandığa şu ramak kala günlerde, mevsimlik işçi hareketliliği içinde oldukları gözlenen yandaş bürokrasinin istifaya mezun kapıkulu sipahileri, zırhlarına bürünerekten, pusatlarını kuşanaraktan, konçlarını sıkılayıp çarıklarını bağlayaraktan, denklerini de hazır edip; kâğıt üstünde hangi ilin reayasını temsile memur edileceklerse, huşu ile önlerini ilikleyip secdeye durdukları padişah efendilerinden, yüzlerine sinmiş riyakârlıklarını da yarıştırarak, dirliklerini bekler dururlar, sefer görev emri almış redif askerleri gibi.

Hani Red Kit’te, Colorado altınına hücumda;

kasabanın barından tekerlekli sandalyesiyle fırlayan mı istersin;

onun hemen yanında ön tekeri kocaman yeni icat bisikletin selesine melon şapkalı birini mi yakıştırırsın;

biraz ötede kambersiz düğün olmaz diyerek depara kalkmış o herkesin iyi tanıdığı cenaze levazımatçısına mı rastlarsın;

daha yanda asimile olmuş ama kendisini beyaz adam gibi sarı madenin büyüsüne kaptırmış bir Kızılderili’ye mi denk gelirsin;

ya da gözlerin, hani şu bizim 17/25 Aralık’ın dört malum şahsiyetini andıran Daltonlar’ı ve ilave olarak daPot Poker’i mi arar;

tıpkı bu çizgi romanın altın arsızlığını sergilemeye yeten tek karesi gibi, bizde de ne ararsan tekmilini bulabileceğin bir yozluklar panayırını şu günlerde izleyip lâhzada görmek mümkün.

Çünkü bizleri nedense kurtarma ideali ile yanıp tutuşan, dün memurken artık biraz da vekil olmak isteyen birtakım tuhaf adamlar, sözde bizi temsilen ama bize rağmen ve bize yaranmaya ihtiyaç dahi duymadan, bizim namı hesabımıza Meclis’e girmeye can atıyorlar.

Eğer bu ileri demokraside onların kimlerden oluşacağını sultan belirler ve tüm yetkileri de kendinde toplarsa, biz daha güzel tedip ve terbiye edilir imişiz.

Thomas Piketty, dünyayı ve daha ziyade bizim gibi toplumları hiç de iç açıcı şeylerin beklemediğini söylüyor.

Ne ki, biz başka teranelerdeyiz.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik