Erdoğan’ın çok sorunlu bir hukuk ve kanun anlayışı var.

Çıktı dedi ki;

“Hukuk başka, kanun başkadır.

Hukuk mu, kanun mu derseniz, benim savunacağım şey hukuktur; kanun değil!

Kanun, önüne gelenin dilediği gibi hazırlamış olduğu yasalar silsilesidir.

Ama hukuk öyle değil!

Şu anda benim hukukumu bir yasa korumuyorsa, ben ona hukuk demem.”

Demek hukuk ile kanun arasında bir tercih yapabildiğine göre, bu kavramları birbirinden apayrı müesseseler sanıyor.

Ona kalsa, ikisinden birini seçerek diğerine uymamak mümkün.

Ben, benden önce yapılmış yasaları tanımam; ancak kendim yaparsam uyarım.

Valla kıyak mantık!

Hepimiz, hayata bakış açımıza göre, beğenmediğimiz yasa hükümlerini sallamayabileceğiz demek ki.

Böyle şey olmaz!

Bunun hukukta yeri yoktur.

Kanun, hukukun bir türevi ve hukuk devletinin asli unsurudur.

Halk iradesinin meclisteki izdüşümüne bağlı olarak, hukukun içinden doğar.

Norm şeklini almak suretiyle ete kemiğe bürünerek yürürlük kazandığı içindir ki, kanuna “pozitif hukuk” denmiştir.

Hukuk eğer denizse; kanun da sizin onun içinden çekip alarak adalet sofranıza koyduğunuz toplumsal besin maddelerinizdir.

Hukuk denizinden devşirdiğiniz bu normlar, demokrasi kültürünüzün oltasına istavrit kadar takılmış, ama meselâ Alman’ın, İskandinav’ın yahut İngiliz’in payına orkinos büyüklüğünde düşmüşse; sorgulayacağınız şey tuttuğunuz balık değil, elinizdeki olta yerine geçen kendi sosyopolitik değerler seviyenizdir.

Hukuk ile kanunun ilişkisi, mermer ocağı ile, onun bağrından koparılmış taş bloklardan yontarak yapılan ve estetiği, siparişi veren toplumun zevki ile yontucunun maharetine kalmış heykellerinkine benzer.

Mevcut yasalara aykırı şekilde kendi kafasındaki projeleri dayatmaya kalkmak diktatörlüktür.

Bizim hâlihazırdaki sistemimizde, Cumhurbaşkanının yasama üzerinde herhangi bir vesayeti yoktur.

Yasa önerisinde de bulunamaz.

Eğer bu ülke “Başkanlık Sistemi”ni düşünecekse bile, bu parlamentonun işidir; Cumhurbaşkanını ırgalamaz.

Başkanlık sistemine geçilse dahi, çantada keklik değildir. Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı düşmeli, eğer istiyorsa yeniden seçime girmelidir.

Zira halk onu Cumhurbaşkanı olarak seçmiştir. Başkanlık yeni bir durum, başka bir konsepttir.

Bakalım samimi mi, o zaman anlaşılacaktır.

Ne ki, Erdoğan varken Türkiye’de başkanlık sistemini düşünmek büyük risktir.

Çünkü o sınavını çoktan vermiştir.

Zerre kadar demokrasi kültürünün olmadığını defalarca kanıtlamıştır.

Bu cânım ülke, toplumun yarısına her gün eziyet ederek yönetilemez.

Bu bir krizdir.

Böyle bir anlayış Türkiye’ye ne gelmiştir, ne de bir daha gelecektir.

Devlet hiçbir dönemde bu kadar yerlerde sürünmemiş, bu derece hukuk tanımazların eline düşmemiştir.

Şu anda yasaları takmayan bir Cumhurbaşkanımız vardır.

Biz kanunların daha iyisini, daha adaletlisini elbet de isteriz, ama Meclis yenisini yapana kadar hepimiz onlara uymak zorundayız.

Meselâ 82 Anayasası’nı beğenmiyor ve değişmesini istiyoruz. Lâkin bu gerçekleşene kadar onu yok sayamayız.

Yasasızlık hâli, ancak ya anarşi, ya da darbe koşullarında olur.

Devletin kanunlarını herkeslerden çok koruyacak kişisi, böyle şeyler söyleyemez.

Nedir bu, Moğol istilâsı mı?

Kafasına eseni yapmasına engel gördüğü her şeyi ve herkesi saygısızca aşağılamak ve korkutmak, artık tadı kaçmış bir “meydanı boş bulma” cüretkârlığına dönüşmüştür.

Eski çağlar tarihinin tek merkezli geleneksel iktidar biçimi, liberal özgürlüklerin ve pazar ekonomisinin siyasete yansıyan etkileriyle, şu son birkaç yüzyıl içinde erklerin çok merkezli olarak paylaşıldığı katılımcı demokratikleşmelere doğru evrilmiştir.

Şimdi Erdoğan, bu süreci geleneksele doğru tekrar geri döndürmeye çalışıyor.

Eğer böyle giderse, Kılıçdaroğlu’na göre, halkın meşru “direnme hakkı” doğacaktır.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik