Yarın neyin bayramını kutlayacak, İslâm âlemi acaba?

Neye karşılık kanlarını akıtacak hayvanların?

Dicle-Fırathavzası bütün Mezopotamya, Basra Kötfezi’nden en güneydeki Arap Yarımadası’nın derinliklerine; batıda Levant’da tüm Bereketli Hilâl’i de kapsayacak şekildeFilistin arazisine, Golan’a, Sina’ya; oradan da Kızıldeniz’in üzerinden atlayarak bütünKuzey Afrika’yı kat edip tâ Cebelitarık’a kadar uzanan İslâm dünyası, kan revan içinde değil mi zaten, yamyamlar gibi birbirini yediği için?

Daha ne kurbanı, ne et ihtiyacı?

Doymadılar mı da, sıra hayvanlara geldi, şimdi de?

Nedir bu, sürekli elde bıçak, önüne ne çıkarsa doğramak?

Neymiş, açları doyurmak içinmiş!

Bırakın bu palavraları. Bırakın dinden gelen her şeye sorgusuz sualsiz eyvallah etmeyi.

1400 sene öncesinin Medine’sinde yaşayan yedi-sekiz bin kadarlık bir nüfus değil artık yeryüzündeki Müslümanların sayısı.

İki milyara koşuyor.

Sosyoekonomik şartlar o günden bugüne mukayese dahi edilemeyecek kadar farklılaşacak, ama din adı altında uygulanan kimi ritüeller olduğu gibi bugün de aynen sürecek!

Hangi akla sığar bu, söyler misiniz?

Hangi mantık, hayvanların önemli bölümünü bir günde katledip, kalan 364 günde yarı aç yarı tok sersefil yaşayan o toplumların, makûl karşılar bu davranışlarını?

En azından, bunu arzulayan bir tanrı olabilir mi hiç?

Tanrı iyi şeyler olsun, güzel şeyler olsun, yararlı şeyler olsun istemez mi?

Yapılan işten yarardan çok zarar ürüyorsa, bi’kere durup düşünmemiz, ölçüp tartmamız gerekmiyor mu?

Bu toplumsal delilik hâlinden kurtulmak için bir şeyler yapmayacak mıyız?

“Aman, bana ne yahu! Din bu, önüne geçilmez” mi diyeceğiz, savuşturmak için?

Gene greyderler çalışacak Mekke’de.

İtlâf edilmiş kurban dağlarını gömmek için.

Gene bütün ülkeler kan deryasına dönecek.

Gene yağmur yağan yerlerde “Allah bereketini yağdırarak, dökülen kanları yıkayıp temizliyor”diyecekler.

Ama yağmayan yerlerde “Allah bereketini vermedi, dökülen kanları yıkayıp temizlemedi” demeyecekler.

Tarım toprağından yoksun çöllük diyarlarda, vahadan vahaya sürüklenerek yürütülen göçebe hayvancılığın, seneden seneye kurulan klânlar arası ticaret panayırlarındaki ilişkilerinden dine yansıyan bir metaforudur ki, İslâmiyet öncesi kimbilir kaç dinin içinden süzülerek gelmektedir, bu kurban törenleri.

Tâ Âdem’den beri, Nuh’da, Mısır’da ve tüm İbrahimî dinlerde, ama daha önce Hint’de,Çin’de, Zerdüştlük’de, Babil ve Sümer’de; hattâ Aztek dini gibi çok uzak memleketlerde dahi varken, özgün bile olmayan bu ibadeti artık bu hâliyle sorgulamak lâzım gelmiyor mu?

Üstelik bu yıl Kurban Bayramı’nın ilk günü “Hayvan Hakları Günü”ne rastlamasın mı!

Uygar dünyanın hayvanlara iyi davranılması için etkinlikler düzenlediği bir günde, bizim bıçağı kaptığımız gibi hayvanların peşine düştüğümüzün fotoğraflarını hayal ediyorum da, bunu nasıl izah edeceğiz, düşünemiyorum.

Ne diyeceğiz?

“Siz de et yemiyor musunuz” mu diyeceğiz?

Hayvanların yenmek için usulünce kesilmesi başka, bütün toplumun aynı gün içinde birdenbire kasaplığa kalkışması başka!

Ne farkınız var IŞİD’den, herhangi bir canlı karşısında?

O barbarlık da, bu değil mi?

Ne ki, anlıyorum sizi; bunları isteseniz de mesele yapmayacaksınız, yapamazsınız.

Sanki bir ben mi görüyorum bunları?

Herkesin tutturduğu kendine göre bir dümeni var çünkü.

Nihayet, “zorunlu din dersi problem oluyor da, zorunlu fizik- kimya- matematik dersi niye olmuyor” diye şaşkınlık geçirmekten çekinmeyen bir Cumhurbaşkanına sahip ülkenin yurttaşlarısınız.

Ne kadarsanız, o’sunuz yani!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik