Demek “Balyoz Davası Raporu”nu açıklayan CHP’ye göre meselenin özü “Genelkurmay Başkanı’nın hapisteki subayları neden kurtaramadığı”nda düğümleniyor olmalı ki, gele gele ancak buraya gelebilmişler.

Kamuoyu duyurusunda bundan başka bir argümanın öne çıkarıldığına tanık olmadım.

Hattâ “Başbakan benim hulûs ve saffetimden yararlandı” demekle suçlandığını duyunca, benim tanıdığım Necdet Özel “getirin bana oradan bir sözlük; neyin nesiymiş şu hulûs ve saffet, hele bir anlayayım”demediyse ne olayım.

Kim bu çağda böyle ağdalı bir Osmanlıcayla konuşur ki; siz konuşuyor musunuz?

Yalan olduğu, bir kere buradan belli.

Bu tutum TSK’yı Balyoz Davası üzerinden siyasetin içine çekme gayretinden başka bir şey değildir.

Önce bir kez daha tekrar edeyim ki, ben başından beri dava konusu bu meselenin kimse tarafından doğru dürüst kavranamadığını, o yüzden de yerli yerine oturtulamayıp karman çorman bir yanlışlıklar komedyasının sahnelene geldiğini söyleyip duran birisi oldum.

Evet...27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül birer darbe idiler.

Ama bu tarihten sonra yapılanlar, yapılması olanaklı hâle gelenler, artık bir darbe ya da darbe teşebbüsü değildiler.

Darbe, ordunun genel siyasete egemen olmak isteyip de olamadığı koşullarda başvurduğu bir hareket tarzıdır.

Hâlbuki TSK, onca askerî müdahaleden sonra tecrübe kazandı ve anladı ki, her seferinde riske girerek darbe yapmak yerine, siyasal etkinliğini sürekli kılacağı bir mevzuat devamlılığıyla bunu sağlayabilmeliydi.

Nitekim bütün askerî mevzuatın her zerresine sinmiş anayasal ve yasal düzenlemeler yapmak suretiyle çeşitli kurumlar ihdas etti ve görevler üstlendi.

“Ordunun aldığı önlemler bin yıl sürecektir” şeklindeki 28 Şubat söylemi, işte bu kalıcı anlayışın veciz bir ifadesiydi.

Artık darbeye ihtiyaç yoktu.

Ordunun legal görevleri, gereksinim duyulduğunda bunu karşılamaya yetiyordu.

Her konuda olduğu gibi bunda da plânlar yapılacak; zaman zaman oynanarak test edilecek ve şartlar oluştuğunda icrasına geçilecekti.

Tüm ordunun ve siyasetin yıllardır içinde olduğu hukuka aykırı ama kanunlara uygun bu vaziyetten sonra, kim şimdi o subaylara “vay, siz darbeye mi hazırlanıyordunuz” demeye kalkarsa, kusura bakmayın ama ya böndür ya da numara yapan art niyetlinin tekidir, bana göre.

O yüzden, bırakın yeniden yargılanmalarını, hepsi serbest bırakılmalıdır.

Üstelik Başbakan’ın Türkiye’yi getirdiği düzey bakımından tek bir adamın bile hapiste tutulması, artık bu ülkede haksızlıktan sayılmalıdır.

Ama bu başka bir şeydir, Necdet Özel’den onları kurtarmasını beklemek başka bir şey.

Silahlı Kuvvetler hükümetin emrindeki bir devlet organıdır. Ondan artık, eski özerklik zamanlarındaki gibi itaatsizlikler beklenmemelidir.

17ve 25 Aralık darbelerini yapan gerçekte hükümet bile olsa durum gene de böyledir, değişmez.

Yasaların dışına çıktığında Yürütme’ye dersini verecek olan Yasama ve Yargı; yahut da iş başa düşmüşse, onu oralara getiren Halk olmalıdır.

Yıllardan beri ilk defa bir Genelkurmay başkanı ordusunu güncel siyasetin dışında tutmayı becerdiyse; ya da toplumun görülmemiş ölçülerde kutuplaştırıldığı bir zamanda, eski darbe süreçlerinin generallerinin yaptığı gibi, yok Avrasyacılardı, yok Amerikancı ve Natoculardı, veya Kemalist, Fethullahçı yahut Erdoğancılardı diye kendi aralarında birbirlerine düşmeyip ayrışmadılarsa, bunun hiç mi değeri yoktur?

Siz demiyor muydunuz, Batı demokrasilerinde genelkurmay başkanlarının adı sanı bile bilinmez diye.

Eğer Erdoğan’la siyasal olarak varsa alıp veremediğiniz, onunla kendiniz baş edeceksiniz.

İtaatsizlikse, siz itaatsiz olacaksınız...

Sadece seçimden seçime değil...

Ev ev, sokak sokak, meydan meydan...

Şiddet görseniz bile, siz sapmadan...

Ve yılmadan usanmadan korkmadan.

Ne kirli çamaşırı varsa saçacaksınız...

Ordudan asla umurunuz olmayacak...

Onu iktidardan işte böyle kovacaksınız.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik