Gündeminizde ne varsa, erteleyin hepsini.

Tüm dosyaları rafa kaldırın.

Bırakın kenara elinizdekileri.

Artık konuşmayın, bugüne kadar konuştuklarınızı.

Askerî Mahkemeler şöyle olmalı... Yüksek Yargı böyle olmalı... YÖK kaldırılmalı, Yeni Anayasa’da falanca konu şöyle tarif edilmeli, filanca kurum feşmekânca yere şu şekilde bağlanmalı...

Geçin bir kalem.

Lüks artık bunlar, lüks!

Sadece bir tek şey kaldı, yoğunlaşılacak.

Sadece bir tek şey uğuldamalı, kafaların içinde.

“Nasıl kurtulacağız?”

Evet, yalnız ve yalnız “nasıl kurtulacağız?”

Artık bir tek bu önemli bugün için.

Düşecekseniz, bunun peşine düşün.

Arayacaksanız, bunun formülünü arayın.

Bu korkunç gerçek sarsın ve sarssın benliğinizi.

Ne Kürt Sorunu... Ne cârî açık... Ne bilmem ne...

Saçınızın telinde hissedin, bütün meseleleri sollayıp her şeyin önüne bunun geçtiğini.

Üstelik vakit de yok.

İki ayağınız bir pabuçta, neredeyse.

Erdoğan’ın, dört aydan bile kısa sürede cumhurbaşkanı olacağı bir seçim... ardından, yerel seçim verileri ışığında tespit ve tayin edeceği “dar bölge modeli”yle, tek başına anayasa yapabilecek sayıda milletvekili çıkaracağı bir genel seçim... sonra da, kafasına göre kurgulayacağı bir “başkanlık sistemi”ni içeren demir kaplı anayasa...

Alın size, bir- bir buçuk senede kotarıp belki de hiç gitmeyerek yöneteceği, kırk akıllının kırk yıl geçse de kuyudan çıkaramayacağı bir Türkiye!

Durum bu kadar vahim yani.

Havadaki tehlikenin ne olduğunu anlama derdindeki uçak yolcusunun, kabin görevlilerinin yüzlerindeki ifadeden anlam çıkarmaya çalışmasındaki gibi, dönün de Cumhurbaşkanı’na birbakın.

O dahi kaçacak yer arıyor.

Zira herkesten iyi tanıyor Erdoğan’ı.

AKP siyasetinin odağına parti örgütünü değil, bizzat kendisini koyduğunu... delegeyi bizzat dizayn ederek, herkesi memurlaştırdığını... yılların öfkesini onun kin yüklü profilinde bularak içini serinleten, adam yerine konmamış kitlelerin ruh hâllerinden beslendiği için, hiçbir vakit yumuşamayacağını da biliyor.

Yumuşarsa, ona oy verenlerin indinde erimeye de başlayacak çünkü.

O yüzden bunun ancak kin ve nefretle, intikam ve düşmanlıkla yürütülürse sürebilen bir siyaset olduğunu anlıyor.

Hem ayrıca, seçmenin Erdoğan’a teveccühü devam ederken, baş edemeyeceği bir sertliğin karşısına niye çıkıp dikilsin ki?

Kendisine yer olmadığı açıkça ortaya konan bir projede, sonunun nasılsa karakolda biteceğini de sezinlemişken, neden parçası olsun da sorumluluk üstlensin?

Demek ki, iş başa düşüyor.

İş, Erdoğan’a “hayır diyen yüzde elli beş”e düşüyor.

Ben de biliyorum, falanca partinin sosyo-politik analizi şudur, öbürününki de budur gibi lâfları.

Ama oralarda değiliz artık.

Bu bir hayat memat meselesi. Demokrasimiz bakımından “olmak ya da olmamak”la yüz yüze bir safhadayız şimdi.

Ona “evet” diyenlerden daha çoğuz, yapabiliriz.

Bütün mesele bunu algılamakta ve uygun davranış sergilemekte.

Bakmayın siz onların “bir, bir daha, iki etmez” demelerine.

Tabii ki öyle söyleyecekler.

Alay etmeye, işi bozmaya çalışacaklar.

En yumuşak karnı bu onların. Aşil topukları tam burası.

Hükümet kurarken koalisyon oluyor da, cumhurbaşkanı seçerken niye olmasın?

Yerel seçimde doğru dürüst işbirliği yapsaydınız, İstanbul, Ankara ve daha bir sürü yer kalır mıydı onlara?

Erdoğan’ı kendi silahıyla, “sandık”la vurmanın yolu buradan geçiyor.

Tek çarenin bu olduğunu görüp anlayın ki; Bahçeli’nin “herkes cumhurbaşkanı olur da, bir tek sen olamazsın” yaklaşımından giderek, nasıl bir felâkete doğru yuvarlanmakta olduğumuzu “hayır” diyen yüzde elli beşe anlatabilin.

Ve yine biliniz ki, kim onu aşağıya indirmek için işbirliğine yanaşmazsa, Erdoğan’ın gizli koalisyon ortağıdır o.

Bu kadar da net söylüyorum!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik