60’lı yıllarda Kuleli’de okurken, hafta sonları bütün kışı geçirdiğimiz sinema salonlarının karanlığı yerine ilk yaz güneşinin ışıklarıyla deliren yemyeşil bir doğanın çağrısına uyarak, sanki birdenbire ortaya çıkmış karınca kolonileri canlılığındaki Küçüksu Mesiresi’ne giderdik.

Bu hâliyle orası, Beyoğlu’su yahut Kadıköy’ü ile büyük bir kente değil, bütün ahalinin istisnasız her akşamüzeri cümbür cemaat sahile inerek yaz boyunca bir aşağı bir yukarı piyasa yaptığı, çocukluğumdan beri aşinası olduğum Tekirdağ’a daha çok benziyordu.

Göksu ile Küçüksu dereleri arasına sıkışmış bir ada gibi duran çayırın, Kasr’ın önünden başlayıp ta diplere kadar uzanan insan selinden arazisini, kazanları fokur fokur kaynayan mısırcılar; ebeveynlerin cüzdanlarına, çocuklarının hâlden anlamaz arsızlıkları sayesinde el atmalarına çalışan yemişçiler, macuncular ve baloncular doldururdu.

Yavaş yavaş dişiliklerini keşfetme zamanı gelmiş yeni yetme kız çocukları, devasa çınarlara kurulan salıncaklarda eteklerini uçuştururlardı.

Bir kızın elinden tutmanın dahi henüz içsel mücadelesiyle boğuştuğumuzu birbirimize belli etmemeye çalıştığımız yaşlardaki bizler, bu panayırda av bulmak için dolanan acemi kurt yavruları gibiydik.

Bir yolunu bulup kız tavladığımızda da, şu şansa bakın ki aklım sıra girişkenliğe kalkıştığım için çaçaronu bana, prensesler gibi süzüm süzüm süzüleni de, onun gibi sessizliği seçen arkadaşıma düşerdi.

Düzlüğün kenarındaki küçük köprüyü aşınca, o delişmen yeşilin baş döndürücü rayihasıyla, çiçek tozlarının üniformalarımıza yapışmasına aldırmadan, sadece gelinciklerden ve papatyalardan fotinlerimize çarparken çıkan seslerin duyulduğu; özenli bir bahçıvanın terasladığı sırık domatesler, yeni çiçeklenmiş patlıcanlar, sivri biber ve kıtır kıtır salatalıkların, kıvrım kıvrım kıvırcık tarhlarının arasından geçerek Sevda Tepesi’ne çıkardık.

Bu tepe adını, Cumhuriyet’in ilk yıllarında henüz ikisi de yirmili yaşların başındayken birbirlerine kavuşamayan iki sevgilinin trajik öyküsünden almıştı.

O öykü ki, Kuleli ve Harbiye’den beri birbirleri için yanıp tutuşmuş, Kandilli’nin güzeller güzeli kızı Belkıs ile, dönemin sessiz sinema jönüne benzediği için onun ismiyle anılan dünya yakışıklısı süvari teğmeni Valentino Vahit’in, yese kapıldıkları bir yaz günü, duygulu bir okul arkadaşımın dizeleriyle,

“Bir ağacın dibinde

el ele

yüreklerinde birer kurşun”,

şimdi o tepenin “serin selvileri altında” yatmaları üzerineydi.

Biz karımla bundan kırk yıl önce nişanlıyken deSevda Tepesi’ne gider, bu elemin birkaç adım ötesindeki kırık dökük kır lokantasında o âşıkları anardık.

Karadeniz’den Marmara’ya akan Boğaz suları Kandilli Burnu’na çarpınca, birazcık sendeler gibi olur, gerisin geriye döner. Anadolu Hisarı’na doğru sanki debisi bozuk bir nehirmiş gibi yer yer anaforlanmaya başlar.

Lüfer zamanı ardına bakmadan soluk soluğa Marmara’ya kaçmaya çalışan istavrit, izmarit,gümüş, hattâ çingene palamudu sürüleri, tam bu oynaşan sulara geldi mi yollarını şaşırırlar, ya lüfer çetelerine, ya da martı eşkıyasına yakalanırlar.

Onlardan kurtulanlar da, işte bu kır lokantasında kuyruğundan üzüm salkımı gibi tutularak, beyaz peynir, kavun ve rakı eşliğinde soframıza teşrif ederdi.

Bir hüznü, geride kalanlar için sevgi seline dönüştüren Sevda Tepesi’ni, epeyi önceArabistan Kralı’na peşkeş çekmişlerdi.

Ne ki bu güne kadar hiçbir halt yiyememiş, sarayını o güzelim İstanbul Destanı’nın üzerine bir tüy gibi dikememişti.

Ama şimdi, ayyuka çıkmış rüşvet iddiaları gölgesinde imar almak suretiyle, artık cenneti cehenneme çevirmeye daha yakın görünüyorlar.

Hemen her konuda geleceğimizi karartanlar, hatıralarımızı da çalarlarsa, Belkıs’la Vahit’in kutlu aşkı, dilerim onları çarpar!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik