Nihayet çıkardılar Başbuğ’u, ittikleri kuyudan.

Hukuk eğitimi ve nosyonu almadıkları için kimi üyelerinde tabii hâkimlik ehliyeti dahi bulunmayan Anayasa Mahkemesi’ne çözdürdüler, sonunda bir ceza davasının düğümünü.

Yedi sekiz aydır yazılmayan “karar gerekçesi”de, acaba buna bırakılan bir kapı aralığı mıydı, dersiniz?

Sanki ancak böyle çıkış yolu bulabildiler, baksanıza.

Beyazların kolay kolay hapsedilemeyeceği bir kez daha anlaşıldı böylece.

Siyasetin bu son rezilliklerinden sonra, Paşa’yı (ve hattâ diğerlerini de) hâlâ içeride tutmanın ne denli ahlaksızca olacağı da...

Demokrasi yerine diktaya heveslenen bir iktidar varken; ister darbeye niyetlensinler ister niyetlenmesinler, onlardan hesap sormanın bile artık komik kaçacağı da...

Mahkemelerin adaleti değil, gücü ele geçirenin diğerlerinin canına okuyacağı bir aparat hâline geldiği ve bu biçimiyle Türkiye’de hukuk diye bir şeyin kalmadığı da...

Onu, nasıl ki suçlu olduğu için içeri atmadılarsa, masum olduğu için de bırakmadılar.

Tersten esen rüzgârların yarattığı yeni durumlara adapte olmak bakımından omurgası müsait bir iktidarın, bükemediği eli öpmek için yekinmesidir bu salıverme.

Yandaş medyada ise bir telâş, bir yarış, bir helecan... meğer ne çok acılıymışlar ki, şimdi hevenk hevenkler.

Paşa da, bir vakitler televizyonlarda parmağını sallayarak nasıl tehditler savurduysa, performansının zerrece eksiltmediğini gösterdi gene, çıkar çıkmaz.     

Bir yandan, soluğu hışımla doğru “ordu göreve” diye haykıran ulusalcıların yanında aldıysa da; diğer yandan, “paralel yapı tehlikesi bizim mağduriyetlerimizden daha öncelikli bir konudur”diyerek, Cemaat’e yönelik bir suçlamada AKP’yle işbirliğine hazır olduğunu da göstermiş oldu.

“Seçim dışı manevralarla iktidardan uzaklaştırma girişimleri darbeye girer”kalkanına o da sarıldı ve “Yargı’nın Yürütme’yi denetleyemeyeceğine” katkı sağladı, tıpkı bir AKP’li gibi.

General’in birkaç gün önce, “Bizim de yanlışlarımız oldu, biz de hata yaptık” dediğini duyunca, herhâlde “hukukun içinde kalmayı bilemedik” şeklinde bir özeleştiri yapacağını sanmıştım. Meğer “cenazelere gidilir, ama namaz kılınmazdı” kadarlık dinsel bir mahcubiyetmiş bütün derdi.

Darbeci generallerin eksiğini namaz kılmak olarak görmekte ise, boşuna yatmış demektir onca zaman içeride.

Oysa dikta heveslisi bir başbakan, her şeylerden daha önemli bir mesele değil mi, şu sıralar? Sizi ve diğerlerini salıversin diye ondan yana olmak yakışır mı?

Üstelik, iktidarın 17 Aralık itibariyle ortaya çıkan kirli ilişkilerinden ve yargıdan kaçmasından sonra; zaten bütün hapishanelerin boşaltılması gerektiğine; ne kadar mahkûm varsa, o tarihten beri hepsinin haksız yere yattığına inanmayan bir Allah'ın kulu artık kaldı mı ki?

Erdoğan’ın Türkiye’ye verdiği zararlar, ileride daha iyi anlaşılacaktır.

Başından beri yanlışlarla yürütülen askerî vesayeti tasfiye faaliyeti, TSK personelinin kendi içine kapanmasına, kendilerine dahi kötü davranan general sınıfıyla bütünleşip dayanışmalarına sebep olmuş; eski sorunlardan arınmak şöyle dursun, o değerlerin daha da pekişmesine yol açmıştır.

Hele bir de üzerleri, bir bardak su içerek örtüldüğü takdirde, hırsızlık ve yolsuzlukların etkisi, direnç kazanan bakterilerin bağışıklık sistemini çökertmesi gibi sonuçlar yaratarak, askerî vesayetin gelecekte yeniden ve daha güçlü olarak ortaya çıkmasına dayanak oluşturacaktır.

Erdoğan’ın otoriterliği çoğunlukçu bir sandıkla onansa dahi, sürdürülebilir olmayacak, fırsatı olgunlaştığında yerini kurumsal olarak gene ordu alacaktır.

Esasen Başbuğ’un, içeriye girmesi gibi dışarıya çıkmasını da, bir yargı meselesi olarak değil, kesilen askerî vesayet sürecini yeniden başlatan sembolik bir adım olarak anlamak gerekir.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik