Gözlerinde ölen güneşin yası

Okuyaraktan bir ölüm duası
Beynimize doğru alçalmadalar
Kargalar bir garip org çalmadalar”

O yüzden ne bir ses var, o oratoryodan başka kulakları tırmalayan; ne bir nefes, yaşandığını belli eden.

Nüfusa vurursak tepki de yok, bir avuç gencin gaz fişeği dolacak kadar göz çukurlarına.

Sanki ölüler ülkesi Hades’in.

Bekleşiyorlar hareketsiz.

Tıpkı kurbağa gibi alışmışlar kızgın tavaya. Yok istifini bozan. Çıt çıkaran.

Olmalı mı?

İnsansa olmalı.

Vazgeçmeli sürüngenlikten. Emeklemekten, iki büklüm. Gerdan kırmaktan. Ağzını, köy çeşmesinin yalağı gibi sürekli yayvan tutmaktan.

Yekinmeli, dizleri üstünde doğrularak. Ayağa kalkmalı. Ne oluyoruz demeli.

Doğanın özgürlüğüne en düşkün canlısıdır, çünkü insan. İnadı sayesinde evrimleşmiştir.

Bütün türlerde el vardır, ayak vardır; ama en iyi o kullanır.

Bütün türlerde beyin vardır, ama bir tek o soru sorar, o düşünür.

Onu hayvan olmaktan çıkaran, yaşama karşı itirazlarıdır.

Kendisini kısıtlayan ne varsa onla savaşmış, nasıl yaşanacağına kendisi karar vermiştir.

Meydanlara çıkanlara her gün her gün bombalatmaz benliğini. Fethedilmiş bir yerin halkı gibi bakmaz öyle bön bön. Kişiliğini gezindirmez yerlerde. Çiğnetmez ayaklar altında.

“Bundan sonra nasıl bir hayatın olacağına ben karar vereceğim. Göstereceğim sana gününü” dedirtmez, üstüne yürüyen gerginlere pabuç bırakıp da.

Ama şu da var tabii:

Malûm, her biri en az beş yüzyıllık Osmanlı, Rus ve Avusturya- Macaristan gibi imparatorlukların bitmesi, kolay olmuyor hemen öyle. Öldükten sonra da nefes alıp vererek, bir süre daha direniyorlar.

Daha dün Hitler’ini çıkarmamış mıydı Cermenler?

Rusya’nın bir asrı geçti, ama Putin için geçti mi?

Osmanlı’da desen, son sultanlar mı daha otoriterdi, yoksa Cumhuriyettekiler mi?

Hele hele, gelmiş geçmiş hangi monark su dökebilir şimdikinin eline?

İmparatorluk ahalisi, en adam yerine konmamış topluluklardır. Üretim ilişkileri emek ve sermayeye değil de fütuhata, talana ve ranta dayandığı için, buralarda kulluktan yurttaşlığa geçmek de bir hayli zordur, o yüzden.

Böylelerin birçoğu despotuna öyle taparlar ki, Olimpos’un tanrıları kıskanır.

Öyle biat ederler ki, egemenin sülâlesi de, avenesi de sanırsın peygamberin ehli beyti’dir.

Soyut tanrının yanı sıra, hamdedecekleri nispeten daha aşikâr bir hanedanları da olmuştur, şimdi onların.

Tuvalete gittiklerinde aynı şeyi ıkınanların sunağına ruhlarını satanların yoğun olduğu bir ülkeye, demokrasi de gelmez öyle kolay kolay.

Göze almadan gene, hiç olmaz.

Arada duyumsayanlar çıksa bile, onlar da çokluk başkalarından beklerler.

O zaman da başa gelenin, Neyzen Tevfik’in öngörüsünden, bizim de zaten bir asırdır yaşadığımızdan pek farklı değildir tecellisi.

Neyzen’i bir gün sinemaya götürmüşler. Filmi izledikten sonra “nasıl buldun” diye sormuşlar. “Valla olaylar tam tahmin ettiğim gibi gelişti” demiş, “kahraman önce kızı kurtarıyor, sonra da ırzına ilk o geçiyor”.

Eğer özgürlük istiyorsak, cesur olacak ve bütün olanaklar seferber edilecek. Sizi düşman belleyen aynen öyle yapmıyor mu? Lâkin farklı olarak siz ayrıca hukukun içinde kalacak ve her şeyi mutlaka kendiniz kotaracaksınız.

Hep kargalar ötecek değil ya!

“Bir gün gelir geçer bu geceler
Tırtıllar tırmanır yapraklara
Ve üşüşür olgun başaklara
Akşamın dallarından serçeler.”

Mümkün bu!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik