Bu kategoriye konacak pek çok sözü ve davranışı biriken Kılıçdaroğlu geçenlerde “mizah” sınıflamasına da hiç girmeyecek bir çıkışla gündemde göründü. Bu sefer “çıkış vesilesi”, “bedelli askerlik” konusuydu. Kılıçdaroğlu, kendi oğlunun “bedelli” olmayacağını, tam askerlik yapacağını bildirdi.

Halk Partisi ile Silâhlı Kuvvetler arasındaki ilişki hepimizce bilinen bir şey. Atatürk ve İnönü’nün Cumhurbaşkanı oldukları dönemde, bu iki kişi Ordu’nun en güvendiği ve saydığı iki kişi olduğu için, “Ordu hükümete tabidir” görüntüsü korunabiliyordu. Ama bunun dışında, Ordu kimseye “tabi” filan olmadı ve “herkes bana tabi olacaktır” pozisyonunu hiçbir zaman elden bırakmadı. Böyle olmakla birlikte, CHP’nin Ordu’ya böylesine sadakat arz ettiği bir dönem de yaşanmadı. AKP iktidarının başından beri, CHP, yeni bir “28 Şubat” bekliyor, her şeyini öylesine bunun üstüne kurmuş ki, değişen koşullara, her şeye rağmen, duruşunu değiştiremiyor.

“Bedelli askerlik”, Silâhlı Kuvvetler açısından sevilecek bir şey değil, çünkü toplumdaki ayrıcalıklı yerini korumak için varolan sistemin eğitici etkisine güveniyor, ona ihtiyaç da duyuyor. Dolayısıyla Kılıçdaroğlu ve CHP “bedelli askerlik” uygulamasına karşı çıkarken bu çağda askerliğin nasıl bir şey olması gerektiği konusunda üretilmiş bir düşünceyi savunuyor değiller. Bütün dünya bu sistemden uzaklaşırken onların bunu böyle savunuyor olmaları, Silâhlı Kuvvetler’le manevi-entelektüel bağlarının devamı için gerekli bir şey.

Ama bunun tartışması bir şey, “Benim oğlum şöyle yapacak” diye bir beyanatta bulunmak başka bir şey. Kemal Kılıçdaroğlu bu çıkışıyla TSK gözünde sevimlileştiğini düşünüyorsa, bunda büyük bir ihtimalle haklıdır. Ama halkın gözünde de aynı şeyin olduğunu sanıyorsa, orada haklı olduğu kanısında değilim. Bu, Türkiye’de belki yadırganacak bir söz değil (“daha çok çocuğum olaydı, onlar da şehit olaydı” edebiyatı sürüp gittiğine göre): ama popüler olacak bir tutum da değil.

Beni bundan çok Kılıçdaroğlu’nun bu sözleri söylemekle açık ettiği, sergilediği başka bir olgu ilgilendiriyor. Bu kararı veren kim? Kılıçdaroğlu mu, oğlu mu? Kararı oğlu verdiyse, bunu açıklamak niçin babaya düşüyor? Kararı veren oğulsa, o zaman bunun bireysel bir karar olduğunu düşünebiliriz. Herkesin öyle ya da böyle karar verme hakkı var elbette; “kendi bileceği iş” der geçeriz. Böyle bir konu, gerçekten, herkesin “kendi bileceği iş” olmalıdır.

Ama kimin verdiği çok da belli olmayan bu kararı Kemal Kılıçdaroğlu açıkladığı anda, olay “siyasî bir olay” karakteri kazanıyor, siyasî olayın ötesinde CHP’nin bir “propaganda kazancı” umduğu bir jest olarak biçimleniyor.

Bununla aynı zamanda, kararı verenin (ya da güçlü bir biçimde etkileyenin) de, gene bizzat Kemal Kılıçdaroğlu olması ihtimali güçleniyor.

O zaman, memleketin Sosyal-demokrat olma iddiasındaki siyasî partisinin başında bulunan kişinin buataerkil tutumu özellikle göze batıyor. Ve tabii, CHP’nin Türkiye toplumuna kazandıracağını vaat ettiği “demokrasi”nin karakteri hakkında da önemli bir şey söylemiş oluyor. Toplum ordusunun komutasında, oğullar (çocuklar) da babalarının komutasında, nurlu ufuklara doğru uygun adım ilerleyen bir toplum!

aHer durumda bir “bize özgü” ararız ya. İşte size bize özgü Sosyal-demokrasi.