Uzun süreli iktidarın sırrını öncelikli olarak düşman üretme yeteneğinde aramak lâzım. 14 yıl, tek bir düşmanla geçirilemeyecek kadar uzun bir süre. Roller de, sıralamalar da zamanla değişiyor. Mesele düşmanları ve rollerini değiştirirken inandırıcı olmakta.

İktidar oyununu, yükselen ve düşen düşman rollerini takip ederek çözmek mümkün. Esaslı politika değişiklikleri, sıralamayı yeniden düzenleyerek veya yeni düşmanlar üreterek yapılıyor. “Bütün kötülüklerin kaynağı” olan Güney'deki ülkenin birden “Türk halkının dostu” haline gelmesinin, bölge politikasındaki köklü değişikliği haber vermesi gibi. Sisi'nin Mısır'ı da öyle. Son olarak Kılıçdaroğlu'nun “diktatör bozuntusu” lâfı üzerine bütün AK Parti sözcülerinin polemik yarışına girmesi ve nihayet asıl muhatabın, yani Cumhurbaşkanı'nın “çirkef, yüzsüz, pişkin, ahlâksız, serseri mayın” sıfatlarıyla karşılık vermesi, iktidarın düşmanları sıralamasında önemli bir değişimin işareti olarak görülmeli. Kılıçdaroğlu hakkında zaten savcılık soruşturma başlatmış, Cumhurbaşkanı'nın ilave olarak tazminat davası açacağı haber verilmişti. Sorun şurada ki, Kılıçdaroğlu bu sözü daha önce de etmişti. Yeni olan ne? Düşman sıralamasında değişiklik ihtiyacından başka?

PKK, ilave bir desteğe gerek duymadan bütün iktidarların düşman ihtiyacını gönüllü olarak uzun süredir karşılıyordu. Masa kurulduktan, görüşmeler başladıktan sonra Öcalan'a ve adamlarına yapılan iltifatları hatırlayın. 1 Kasım öncesi kısa bir ara dışında kentlerde devam eden hendek savaşı, bir düşman olarak PKK'nın baştacı edilmesine yetti. Şimdi ibrenin Kılıçdaroğlu'na çevrilmesi, İktidar ile PKK arasında masanın yeniden kurulması için arayışların başladığı ve umutların arttığı şeklinde yorumlanmalı. Elbette bu kadar değil.

PKK'nın ürettiği şiddet ile İktidar'ın düşman ihtiyacı arasında çok hassas bir denge var. PKK'nın sürdürdüğü “Kent Savaşı”, iktidarın asıl gücünü ürettiği alanda, yani halk arasında iktidara olan desteği artırdı; hem de PKK'nın hedef kitlesi olan Kürtler arasında. “Gerilla” kelimesi, İspanyolca “küçük savaş” deyiminden geliyor. PKK'nın “Kent Savaşı” gibi, bütün gerilla taktiklerinin amacı asıl büyük savaşı, yani halk desteğini kazanmaktır. PKK, bütün gücü ile yürüttüğü hendek savaşı boyunca işte bu asıl savaşı, yani halkı kaybediyor. İki ateş arasında kalan halk, PKK'dan kaçıyor, savaşın sürdüğü kentler boşalıyor. Bölge halkı bu yıpratıcı savaşı, örgütsel bir hesaba bağlıyor. Son araştırmalar HDP oyunun yüzde 7'nin altına düştüğünü gösteriyor. PKK savaşı kaybettiğine göre demek ki İktidar kritik bir savaşı kazanmış oluyor. AK Parti'nin en büyük avantajı hâlâ Güneydoğu'dan oy alabilen yegane Türkiye partisi olması.

Hepsinin üzerinde asıl savaş alanı duruyor. Türkiye plütokratik bir iktidar tarafından yönetiliyor. Plütokrasi maddi gücü elinde tutan oligarşinin yönetimidir. Bu tür yönetimler, toplumun genel çıkarlarını, devletin ekonomik iktidar araçlarını kullanarak kendi çıkarları ile uzlaştırırlar. Rakip bütün güç merkezleri, aynı yöntemle yok edilir. İş Bankası'na “el koyma” sinyalleri bu mantığın ürünü. Bu operasyonun İktidar için Güneydoğu'da süren operasyonlardan daha hayatî olduğunu fark ederseniz, Kılıçdaroğlu ile tırmanan polemiğin sebebini de anlamış olursunuz. Değirmenin çarkları artık dönmüyor. Paralel avı ile el konulan bankalar ve şirketlerden sonra, bu çarkları bir süre daha döndürecek kaynaklara ihtiyaç var. Kılıçdaroğlu ile tırmanan polemik, İş Bankası operasyonunun “cambaza bak” muhabbetinden başka bir şey değil. Sanıldığının aksine CHP hisselerin bir kısmının mülkiyetini elinde tutmasına rağmen, İş Bankası'ndan tek bir kuruş gelir elde etmiyor. Yine de bu bağlantı, el koymak için yeterli görünüyor. Bank Asya “paralel”indi, İş Bankası da CHP'nin. İkisi de “düşman” değil mi?