Komedi gibi. Başbakan “nasıl serbest bırakırsınız” dedi, “ey paralel veya paralel olmayan yargı” diye seslendi ve meşhur “böcek soruşturması”nda serbest bırakılan polisler hakkında yakalama kararı çıkartıldı.

“Yakalama kararı”, “tutuklama kararı” anlamına gelmiyor. Ama Başbakan’ın emrindeki medya mahkemenin kararını, “Savcı itiraz etti, böcekçi beş polis tutuklanacak”  diye zil takıp oynayarak veriyor. Sabbah’ın haberi, içeriden alınan bir bilgi mi, kehanet mi, yoksa temenni mi? Ne dersiniz?

Türkiye’de bir anayasa ve kanun düzeni mevcut ise Başbakan da, gazetesi de suç işliyor. Anayasa’nın 138. maddesi, “Hiçbir organ, makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hâkimlere emir ve talimat veremez; genelge gönderemez; tavsiye ve telkinde bulunamaz.” diyor. Başbakan sadece yargıya talimat vererek anayasa suçu işlemiyor; ayrıca  “yargıya hakaret” ve “adli yargılamayı etkileme” suçu işliyor. Kafasına uymayan kararları veren yargıçları “paralel” diye suçlaması hakaret suçunu, “nasıl serbest bırakırsınız” lâfı da CMK 288’e göre adli yargılamayı etkilemeye teşebbüs suçunu içeriyor. Gazetesi de “tutuklanacaklarını” zaten biliyor.

Başbakan’ın yargıya talimatlarını kanıksadık. Başbakan’ın tapu memurları ile savcılar ve hakimler arasında hiçbir fark kalmadı. Ergenekon davasının dağdağalı günlerinde “yargıyı etkileme” suçunu çok tartışırdık. Şimdilerde “masumiyet karinesi”ni hatırlayan pek yok. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin koskoca hükümeti, Başbakan’ın dinlenmesi gibi skandal bir olayın soruşturmasına delil olacak malzemeyi tam iki buçuk yıldır toplayıp yargının önüne koyamayınca, yargılamayı tek başına Başbakan yapıyor ve bitiriyor. Yargıya, verilmiş kararın gereğini yapmak kalıyor. Bir hakim olmazsa öteki; ne fark eder?

Böcek soruşturması, gelecekte bu ara dönemle özdeşleşerek çok önemli bir dava. Başbakan, yolsuzluk soruşturmalarını durdurmak için hayalet avcılığına çıktı. Arada sırada “yakında açıklayacağız” diye tekrarlayıp durduğu “iş” bu böcek soruşturmasaydı. Bu kadar uzaması delil bulunamadığı içindi. Yine de yargı dişe dokunur bir dosya önüne gelmediği için “normal işleyişi” içinde bu “iş”i ciddiye almadı. Başbakan “nasıl tutuklamazsınız” diye ortalığı inletince? Göreceğiz. Gördüğümüz zaman bir kıymeti kalacak mı?

“Seçilmiş hükümet ile seçilmiş cumhurbaşkanı ülkeyi birlikte yönetecek.” Başbakan bu lafı söylerken yeni bir anayasaya, yeni bir anayasa kuralına dayanmıyor. Tıpkı mahkemeye talimat verdiği gibi, anayasanın da üstüne çıkıp yepyeni bir anayasa düzeni ihdas ediyor. Alışmalı mıyız?

Türkiye yıllarca, askerî vesayet düzenini tasfiye etmek için varını-yoğunu ortalığa döktü. Mahkemeler yıllarca mesai harcadı. Darbeciler yargılandı. Sonuç? Olan bitene, bir anda mahkum olanların salıverilmesine bir anlam veren var mı? Düzen değişti. Öncelikler değişti. İttifaklar değişti. 17 Aralık’tan sonra Hükümet “milli orduya kumpas kurulduğunu” keşfetti. Bir anda manzara değişti. Başbakan, salı günü grup konuşmasında kamuoyu araştırmalarına göre yargının itibarının yerlerde gezindiğini söylerken, herhalde dalgasını geçiyordu. Yargıyı bu kadar itibarsız hale getiren kim? Ne bekliyorduk?

Sonunda gelip, hiçbir kuralın işlemediği bir devlet düzenine mahkûm olduk. Bir hukukumuz yok. İşleyen bir yargı düzenimiz yok. Anayasa Mahkemesi başkanının şikayet ettiği gibi, vatandaşın güven içinde müracaat edeceği bir yargı ve bağlanacağı asalet duygusu kalmadı. Her şey mümkün. Öyleyse hukuk düzenini yeniden tesis etmek de mümkün.

Güç her zaman sahibini yanıltır. Elinizden yuvarlanıp gittiği zaman, her şey bir anda tepetaklak olur.

Bugünkü, bir düzen değil, bir düzensizlik hali. Hiçbir kural yok. Elbette hukuk yeniden işlemeye başlayacak. Hukuk, kendisini yok sayanları da hesaba katıyor. Yığınla dosya, raflarda gün yüzü göreceği zamanı bekliyor. Başbakan, Uhud’u hatırlatıp, teşkilatını ganimet telaşından uzak tutmaya boşuna çalışmıyor.