Devlet bundan yaklaşık iki buçuk yıl önce bir karar almıştı. Devleti yönetenler “güvenlik” adı altında toplanmış, “kuruldan” bir karar çıkmıştı.

“Terörle mücadele kapsamında” örgüt liderleri “etkisiz” hâle getirilecekti.

İlk hedef “Fehman Hüseyin”di.

Önce yandaş gazetelerde Hüseyin’le ilgili haberler yaptırıldı. Onun ne kadar önemli biri olduğu “algısı” oluşturulmaya çalışıldı.

Her dönemin gazetesi Sabah, bu algı için bulunmaz fırsattı. Hem içeride “gazeteci” adı altında “istihbarat” elemanları vardı. Bir dizi haber yaptırıldı.

Kamuoyunun bu isme “kilitlenmesi” isteniyordu. Milliyetçilik rüzgârlarının estiği o günlerde Fehman’ın öldürülmesi, siyaseten yelkenleri şişirmek anlamına geliyordu. Rüzgârı arkalarına alacaklardı.

Sonradan öğreneceğimize göre, iki eleman ayarlanmış, elemanların verdiği bilgiler ışığında, Fehman ve telsizi yakın takibe alınmıştı. Fehman için artık son çok yakındı.

“Dünyanın en iyi istihbarat örgütünün elinden kurtulması imkânsızdı.” Raporlar yazıldı, istihbarat notları askerle paylaşıldı.

Fehman’ın öldürüldüğü haberleri yazıldı, çekmeceye kondu...

Düğmeye basıldı...

Devlet sınırdan gelecek habere kilitlenmişti.

Ve o haber çok geçmeden geldi...

Ankara Fehman haberini beklerken, içlerinde 17 yaşından küçük onlarca çocuğun da olduğu mazot almaya giden 34 köylü, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin jetleriyle bombalanmış, hayatlarını kaybetmişlerdi. (Aylar sonra bir kişi daha hayatını yitirdi.)

Ankara şaşkındı. Fehman haberleri çöpe atıldı. “Güvenlik kurulunun” aldığı karar kimse duymadan alelacele iptal edildi.

Sonrasını hepimiz biliyoruz...

34 canın cansız bedenlerine bile sahip çıkılamamış, yakınları, parçalanmış bedenleri katır sırtında köye getirip, son yolculuklarına uğurlamıştı.

“Çözmek namusumuz” denen soruşturma zamana yayılarak kapatıldı. İlk günlerde hükümetin “korucu” olarak sahip çıktığı köylüleri, “Dönemin Başbakanı” Erdoğan’ın eşi ziyaret etti. Taziyelerini bildirdi. Eşi ise Uludere’ye gidemedi.

Çok geçmeden korucu olan köylüler ve katliama maruz kalan çoluk-çocuk, “Dönemin Başbakanı” (Bu ifadenin 17-25 Aralık yolsuzluk soruşturmasında birilerinin dile getirdiği ‘dönemin başbakanı’ yalanıyla ilgisi yoktur) tarafından grup toplantısında “terörist” olarak damga yedi.

Bu katliamın perde arkasını yazan bu satırların yazarı da “vatan haini” olarak damgalanıp, Fehman’ın istihbaratını veren kurum tarafından takibe alındı. Peşine adamlar takıldı. Yasadışı olarak dinlendi.

Ayrıntıya girmeye gerek yok.

Bugünkü yazımın konusu da bu değil.

Eskiyi hatırlatmamın nedeni ise ölümü ve katliamı yaşayan Uluderelilerin, bugün dünyaya insanlık dersi vermesi. Onlar katliamı, yok edilmeyi, öldürülmeyi, devlet “terörünü” en iyi bilenlerden.

Uludere, IŞİD’in, Şengal işgalinin ardından soykırımla karşı karşıya kalan beş bin Ezidi’ye kucak açtı. Onlarla yiyeceğini, giyeceğini paylaştı. Evlerini misafirlere açtı. Dil, din, ırk ayrımı yapmadan, devletin yapamadığını yaptılar.

Bugünlerde feryat ediyorlar. “Bu iş bizi aştı, devlet bu insanlara acilen yardım etmeli” diyorlar.

Devlet yine sessiz. Feryatlara duyarsız. Tıpkı Uludere katliamı sonrası gibi.

Okullara yerleşen Ezidiler valilik kararıyla sınıflardan atılıyor.

Ezidiler ölüyor... Ezidiler öldürülüyor... Uludere, kaçanların açlıktan ölmemesi için karınca misali “insanlık” dersi veriyor...

Başlıkta da dediğim gibi... “Yazmasam olmazdı.”

Tüm dünyaya insanlık dersi veren Roboski halkını yürekten alkışlıyorum. Uludere’den yükselen yardım çığlığına duyarsız kalmayalım diyorum. Suriyeli misafirleri de unutmadan.

Ezidiler Müslüman değil ama “Ensar ve Muhacir kardeşliğinin” tekrar yeşerebileceği günlerden geçiyoruz. Bizden istenen, istedikleri ise sadece bir yudum “su”...

Haydi dostlar...

mbaransu@gmail.com