Lice olayları, yaşamını yitiren Kürtler ve barış sürecinde geldiğimiz nokta.

Sürecin başladığı ilk günlerde “sizleri bilemem ama adına ‘yeni’ denen süreçten umutsuzum”diye bir yazı yazmıştım. Endişemin ve umutsuzluğumun iki nedeni vardı: PKK’nın ve örgütüne destek verenlerin samimiyetsizlikleri, savaş istekleri. Hükümetin geçmiş süreçlerde yaptığı büyük hatalar.

Uludere bunun bir yansımasıydı. Yalçın Akdoğan’ın şiddet ve savaş içerikli onlarca yazısı da.

Geldiğimiz noktada haklı olmanın üzüntüsünü yaşıyorum. Barış her şeye rağmen “umudumuz” olmalı.

Peki, bu noktaya neden mi geldik?

Aslında cevabı, Başbakan’ın başdanışmanlarından, sürecin ideologu Yalçın Akdoğan’ın köşesindeki onlarca yazıda saklı. Şimdilerde bu yazıları internette bulmak zor. Savaş kokan, hükümetin süreci okuyamadığının kanıtı bu yazılar nedense gazetenin internet sitelerinden silinmiş.

Tarih 25 Eylül 2011. Star gazetesi. Yalçın Akdoğan. Uzun yazıdan kısa kesitler:

“Son dönemde ortaya çıkan tablo, PKK’nın seçimin ardından kanlı eylemleri tırmandırarak ortaya çıkan iyimserlik atmosferini yok ettiği şeklindeydi...

Aylardır sürecin niçin bu hale geldiğine dair yazılar yazıyorum. PKK tehditle, şantajla, dayatmayla netice almaya çalışıyor ve terör bir koz olarak devrede tutuluyor. Bu alçaklığa ses çıkarmayan ve silahı siyasetin yedeğinde gerekli gören BDP de buna ortak oluyor...

PKK’nın çözümden anladığı, silahlı unsurların sisteme entegre olması, sürekli devrede tutulmasıdır. Her zaman söylüyorum, amaç, Kürtlerin meseleleri olmaktan çıkmış, Öcalan’ı kurtarmaya, PKK’yı meşrulaştırmaya dönüşmüştür...

PKK’nın çözümden anladığı kendi kontrolünde otonom bölge oluşturmak ve faşist yöntemlerle kendi ideolojisini burada Kürtlere dayatmaktır...

PKK, ancak vahşetten anlamakta, karşılaşılan her zorlukta bildiği yönteme başvurmaktadır. BDP ise CHP gibi uzlaşı derken, kendi görüşünün kabul edilmesini kastetmektedir...

‘Asıl aktör İmralı olmalıydı’ diyerek belki örgütün süreci nasıl sabote ettiğini, başına buyruk hareket ettiğini ima etmiş oldular ama yine orayı adres göstererek kendilerini anlamsızlaştırdılar.

Yol haritaları, eylem planları, çözüm paketleri, projeler çözüm için gereklidir, ama yeterli değildir. Öyle olsa Türkiye proje ve yol haritası mezarlığı olmazdı...

Savaş jargonuyla, çatışma üslubuyla, tehdit diliyle meşru bir siyasal çizgi oluşturulamaz. DTP’ye tahammül etmek, nasıl demokrasinin bir gereği ise PKK’ya tahammül etmemek de demokrasinin bir gereğidir...

Kanaatimce sorun, PKK ve BDP’nin sonuç üzerinden bir noktaya ulaşmak yerine süreç üzerinden güç devşirmeye çalışıyor olmasıdır...

İşte bu yüzden..., çözümün önünde en büyük engel PKK’dır, bu zihniyettir. Çünkü bu aktörler, hem irade, hem niyet, hem de kapasite olarak çözümün parçası olamazlar.”

Akdoğan, bugün gelinen noktayı aslında 2011’de itiraf etmiş. Hükümetin çaresizliğini de... 2011’de yazılanlar bugün yaşanıyor. Bu eleştirileri yapanları “hain, savaş yanlısı” diye eleştiren Başbakan ve yandaşları, arşivlere bakarlarsa iyi ederler. Arşivler silinip “sıfırlansa” da bulunabiliyor.

Bir sözüm de “amasız barışçılara”. Şimdilerde perde arkasında kendilerine yayın yönetmenliği yapan, bağlı bulundukları birimin müdürü Süleyman Soylu, bakınız Neşe Düzel’e, Taraf’ta neler anlatmış. Amasız barışçılarının operasyonundan hemen önce.

“Çözüm sürecinin sonunda kalıcı barış gelecek mi? Kalıcı bir barışın şartları nelerdir?

Birinci şart demokrasidir.

Demokrasi olmadan kalıcı bir barış olabilir mi?

Mümkün değil. Demokrasi olmadan kalıcı bir barış olamaz. Ayrıca demokrasi, 21. asırda milletleşmenin de ana unsuru oldu artık. Bugünkü dünyada demokrasi olmazsa o millet dağılır.”

“Sayın Hâkim, sanık Yalçın Akdoğan ve Süleyman Soylu, artık amasız barışçıların. Başka sorum yok.”

mbaransu@gmail.com