Oysa onlar için her şey ne kadar da iyi başlamıştı.

Birileri kefenini giymişti.

Yüz yıldan fazladır, milletin kanını emen vesayetçi darbecilerle mücadele kararı alınmıştı.

Bu uğurda “isimsiz kahramanlar”, kendi hayatlarından vazgeçmişti.

Çocuklarının hayatını riske atma pahasına “millet” demişlerdi.

28 Şubat, Sarıkız, Ayışığı, Yakamoz, Eldiven, Balyoz ve Ergenekoncularla mücadele demişlerdi.

Yaşayan bilirdi o günleri.

Yalnızlığı...

Kimsesizliği...

Tehdidi...

Ölümü...

Askerde işkenceyi...

Mahkeme kapılarında sürünmeyi...

“Etkili, yeterli, caydırıcı işlem yapın ve tutuklayın” emirlerini...

Yılmadılar...

Korkmadılar...

Vatan, millet dediler...

Demokrasi, hukuk, eşitlik dediler...

İşte o zor günlerde, tehditlerin sağanak sağanak üzerlerine geldiği o en yoğun dönemde...

Tribünde olan biteni izleyenlerden destek amaçlı iki kelime duymak için kapılarını çaldılar.

Egemenliğin kayıtsız şartsız milletin olduğu o çatının kapısına dokundular.

“Şimdi zamanı değil” diyerek, “biz sizi sessiz destekliyoruz” korkaklığını duydular.

Kaç bakandan, kaç vekilden şu cümleleri duymuştum, inanın sayısını unuttum;

“Mehmet Bey bu zor günlerde açıklama yapmamız doğru olmaz. Size dua ediyoruz.”

“Başımızda kapatma davası var, Dağlıca’ya giremeyiz. Lahika’yla ilgili açıklama yapamam, affedin, Yaşar Paşa, İlker Paşa, asker hâlen güçlü...”

Ve daha nice söz ve korkaklık...

Onları yüzlerce insan korurken, birileri korumasız, çoktan kefenini giymişti.

Biliyorlardı ki onları koruyan biri var.

İnanıyorlardı...

Yürekten...

Korkusuzca...

O sahipsiz bırakmayacaktı onları...

Bırakmadı da.

Bırakmayacaktı da...

İftiralar, hakaretler, tehditler...

Ve daha yüzlercesi...

Sabır imtihanıydı, inanç imtihanıydı.

Kaybetmeyeceklerdi bu imtihanı...

Zaman geçti, sular aktı...

Hesap vermez denenler, yargı önünde yaptıklarını millete anlatmak zorunda kaldı.

İşte tam da o günlerde, tribünde olup biteni seyredenler bir anda sahaya girdi.

Maçın uzatma dakikalarıydı ama oyuna yeni girenler inanılmaz top çeviriyordu.

Kıvraklıklarına hayret etmemek imkânsızdı.

El, ayak, bilek, vücut...

Kıvraklıkta Messi’yi kıskandıracak hareketler...

“Konuşamayız, zor günler, şunu, şunu tutuklamayacaksınız, siyasi kaos olur, altından kalkamayız” diyenler...

“Vesayeti biz bitirdik, Balyoz’u, Ergenekon’u biz hallettik” demeye başlamışlardı.

Gülümsemiştim...

Sevinsinler demiştim...

Ve yine zaman geçti, sular aktı...

Bu kez yeni iddialar, yeni operasyonlarla birileri gerçek yüzünü göstermeye başladı.

“Biz değil paralelciler yaptı”, “darbeciler masum bir melekti” sesleri arşı inletiyordu.

“Orduya kumpas kurulmuştu, milletin tepesine Balyoz indirmeye karar verenler aslında birer masum melekti.”

Gemi su alıp batmaya başlarken, birileri ellerindeki hazineyi bir bir harcıyor, sağa sola atıyordu.

“Balyoz, Ergenekon, Sarıkız, Ayışığı, vesayet, darbecilerden hesap sorma ve benzerleriyle mücadelede aslında hiçbir şey yapmadık, bu mücadelenin asıl kahramanları paralelcilerdi, size yalan söyledik” cümleleri art arda geliyordu.

Batarken elinizde bulunan bu hazineyi keşke harcamasaydınız.

Kendinize yazık ettiniz.

Yolsuzluk, rüşvet soruşturması bozuk para gibi sizleri harcadı.

Yazık oldu...

İyi de oldu.

mbaransu@gmail.com