Elimde Everest Yayınları’ndan çıkan 20. Yüzyıl edebiyatının önemli kalemlerinden Stefan Zweig’in 1909-1941 yılları arasında yazdığı denemelerinin toplandığı Geleceğe Güven adlı kitap var. Zweig 1. Dünya Savaşı’ndan ölümüne kadar geçen süreçte düşüncelerini bu kitapta toplamış.

Kitabı okudukça bugünleri, yaşadığımız tartışmaları, ölümleri, cinayetleri, 30 yıldan fazla süren PKK’yla savaşı düşünüyorum. Kitap sanki bizi, bizleri anlatıyor. Barış süreci, demokratikleşme paketi dediğimiz şu günlerde okunması gereken bir kitap.

Bugün köşemi Stefan Zweig’e bırakıyorum. “Geleceğe Güven” denizinden, barışa giden küçük “damlalar”.

“Kelime, mısra, kitap, resim, haykırış, protesto hepimiz biliyoruz ki bütün bunlar hiçbir işe yaramıyor. Yarasaydı şimdi dünyamız beline kadar bir kan çukurunda durmazdı. Bizler için kurtuluşun tek yolu vardır. O da birlik ve beraberliktir.

Birlik ve beraberliğimiz insani olmakla başlamalı, sınırsız insaniyetle sonuçlanmalıdır. Hiç olmazsa bir süre için vatandaşı olduğumuz devleti ve toplumdaki konumumuzu unutalım. Sadece ve sadece insanı düşünelim, bireyleri, milyonlarca bireyi, işkence edilmiş, kıyıma uğramışları düşünelim. Onlar Fransız mı, Alman mı veya İngiliz mi, hangi ülkenin vatandaşı oldukları önemli değil. Birlik ve beraberliğin küresinde hissedelim kendimizi...

Milletlerin ve denizlerin özgürlüğünü değil, bireyin özgürlüğünü ve alınyazısını tanıyalım. Coğrafyanın ve tarihin ötesinde düşünelim. Hayır, düşünmeyelim, sadece hissedelim. Bizleri şimdi biraraya getirecek tek şey duygulardır.

Yıldızlarla güneşin tepemizde olduğu andan bu yana dünya hiç böylesine çılgınlaşmamış, insanları böylesine kıyılmamıştır. Birbirinden değişik çıkar yollara inansak da gelelim biraraya. Bu birlik ve beraberliğimizin sonsuza kadar sürmesine gerek yok. Savaş sürdüğü sürece bir araya gelsek yeter. Politik görüşlerimiz ne olursa olsun birleşelim, karşı çıkalım, direnç gösterelim. Gösterelim insanlara bu çılgınlığa yığınların nasıl direndiğini, bir azınlığın dünyamızı nasıl yok ettiğini.

Birlikteliğe katılacak olanlar kendilerine ne diyecekler? Savaş karşıtları mı, yoksa barış dostları mı? Bu bence yetersiz. Pasifistler mi? Hayır. O da çok ayağa düşmüş, bu düşünceyi istismar edenlerin lekelemiş olduğu bir kelime. İnsanlığı yönlendirenlerin hangisi barış dostu değil?..

Eğer inandığımız şeyin, bu beraberliğimizin bir anlam kazanmasını, coşku içinde gerçekleşmesini arzuluyorsak, mücadele parolamız öyle güçlü olmalıdır ki, inançları yapay olanlar altına sığınmasın.

Kendimize açık açık bozguncu diyelim...

Gösterelim herkese, bizimki bir ülkü, sizinki ise aykırılık. İnsanları kurban etmek sizin için kutsal, bizler için ise acınacak bir şey. Bireyin özgürlüğünü istemek bizler için kutsal, sizler için ise neredeyse bir suç...

Biz bozguncular, bir savaşta topları güçsüz ve zayıf olmaktan çekinmeyiz. Bizler erdemi silahlar arasında aramayız, mutlu olmak için de düşman askerlerinin yenilgisini arzulamayız. Biz bozguncular, gururun, paranın kurbanları değiliz. Artık insanların kanı akmadığında... dünya bizi affedecektir. Biz bozguncular için politika en önde değil en sonda gelmelidir.

Şimdi açık sözlü olalım. Hiç çekinmeden ve yüksek sesle konuşalım! Bütün ulusların insanları, gelin birleşelim, toplumdaki yerimiz, politik ve sosyal görüşlerimiz ne olursa olsun gelelim biraraya. Haykıralım dünyaya savaşlardan nefret ettiğimizi.”

Bugün bir paket açıklanacak. İyi niyetlere rağmen, bu düşüncelerde olmadığımız müddetçe, dünyanın en iyi paketi açıklansa da sanırım sonuç yine değişmeyecek. Kan ve gözyaşı... Gelin iki tarafın bozguncuları olarak sesimizi daha gür çıkarıp, barışı bu ülkeye getirelim.

mbaransu@gmail.com