Erdoğan her zaman olduğu gibi büyük bir coşkuyla salona girdi. Kısa bir süre sonra da kürsüdeki yerini aldı. Salon konuşmaya odaklanmıştı. Basın tribünlerinde kalem ve kâğıtlar çıkarılmış, bir sonraki günün manşetiyle ilgili notlar tutulmaya, tahminler yapılmaya başlanmıştı.

Erdoğan konuşmaya başlamış, yaklaşık bir saat geçmesine rağmen kamuoyunun ve basın mensuplarının beklediği mesajlar bir türlü gelmemişti. “Candaşıyla, yandaşıyla” basın tribünlerinden homurtular yükseliyordu.

İşte tam da bu anlarda Erdoğan Kürt meselesine giriş yaptı. Kalemler tetikte, gözler kürsüde verilecek mesajlara odaklanıldı. Salonda büyük bir sessizlik vardı. Dakikalar geçiyor, kelimeler cümleleri, cümleler paragrafları takip ediyor ancak beklenen mesaj kürsüden bir türlü gelmiyordu. Fırat’ın ötesine geçen Başbakan, “Kürt kardeşlerim teröre yeter artık deyin, cesaretle sesinizi yükseltin. Yeni dönemi, yeni süreci sizinle birlikte çizelim” cümlelerinin ötesine geçemiyordu.

Yaşanan tam bir hayal kırıklığıydı. Bazı basın mensupları Erdoğan’ın konuya tekrar döneceği tahmini yapsa da çevremdekilere “Başbakan son sözünü söyledi” dedim. Cümlemi henüz bitirmiştim ki konuşma metni bir kitapçık hâlinde basın mensuplarına dağıtıldı.

Salondaki bunaltıcı havanın da etkisiyle kitapçığı alıp, dışarı çıktım. Dikkatli bir gözle Erdoğan’ın tüm konuşmasını okudum. Kongre öncesi yaratılan beklentinin çok uzağında bir metinle karşı karşıyaydım. Bütünlükten uzak, parçalı metinlerden, Erdoğan ve çevresinin kafasının net olmadığı görünüyordu. Hedef 2023’tü ama bunun nasıl ve kimlerle olacağı bilinmiyordu.

Doğrusunu söylemek gerekirse tam da böyle bir metin bekliyordum. Ne yeni anayasa beklentim vardı, ne Kürt sorununda olağanüstü bir çıkış. Ne de Uludere’yle ilgili gerçeklerin paylaşılacağı.

 
Genel Başkan, konuşmasının sonunda partililerinden helallik istedi. “Başka görevlerle beraber olacağız” diyerek, kongrenin tek mesajını da konuşmasının sonuna sakladı. Erdoğan “Köşk’e adayım, 2023’e kadar siyasette ve ülke yönetiminde olmak istiyorum” diyordu. “Kardeşi Abdullah Gül’e” de mesaj veriyordu.

Bugün ve önümüzdeki günlerde kongre, Erdoğan’ın satır arasında verdiği mesajlar türünden bolca yorum dinleyecek ve yazı okuyacağız. Ancak yukarıda da belirttiğim gibi AK Parti’nin 4. Olağan Kongresi’nden tek bir mesaj aldım; “Kardeşim Abdullah Gül, önümden çekil. Sıra bende.”

Doğrusu siyasette artık bundan sonra ne olacağına odaklanmak gerektiğini düşünüyorum. Erdoğan’ın yakın çevresinin bu kongreye damga vurduğu net. Bu ekip, başkanlık, yarı başkanlık formülleriyle bir çıkış yolu bulmaya çalışmış, Anayasa Mahkemesi’nin kararıyla geri adım atmak zorunda kalmışlardı. Artık ellerinde tek bir seçenek var. Erdoğan’ı köşke çıkarıp, genel başkanın da onayıyla kendi içlerinden bir başbakan çıkarmak. 2023 kadrolarını oluşturmak. Tüzükteki üç dönem şartı nedeniyle 200’den fazla ismin artık partinin aktif noktalarında görev alamayacağı notunu da düşeyim.

Bu ekibin kim olduğunu merak ettiğinizin farkındayım. Erdoğan’ı son bir yıldır farklı bir kulvara sokan, söylem ve eylem değişikliğine iten ekip dersem, sanırım kimleri kastettiğimi anlarsınız.

Kongredeki konuşma metninin niçin net olmadığına gelince. “Herkesle mücadele edip, zafer kazandığını” düşünen bu ekip, karşısında artık tek güç görüyor; Cumhurbaşkanı Abdullah Gül. Gül’ün, beş yıllık başarılı cumhurbaşkanlığı, halkla kurduğu yakınlık, partinin içinden gelen etkili isim olması bu ekibi zorlayan tek faktör.

Bu ekibin 2014 sonrası planları ise farklı bir yazı konusu. Tüm sır, yakın bir zamanda Başbakan Erdoğan’ın çevresi ve ailesine sunulan bir raporda saklı.

mbaransu@gmail.com