Herhalde önümüzdeki en önemli iç mesele, Türkiye’nin aldığı saldırıların bir iç politka konusu olmadığını, bir siyasi rekabet unsuru da olamayacağını anlatabilmek, bu konuyu gündemin birinci meselesi haline getirebilmek olmalı.

Ama bu o kadar kolay da değil. Lakin bunu başarmamız gerekiyor.

Toplumun her kesimine seslenen kişi ve kurumların, ülkenin aldığı saldırılarda, toprak bütünlüğü gibi kırmızıçizgili konularda sorumlu ve birleştirici açıklamalar ve tavırlar içinde olması gerekiyor.

Bu bir tercih değil, bir zorunluluk aslında. Çünkü dünyanın tamamı böyle bir süreçten geçiyor ve henüz yeni denge durumunun ne olacağı ve nasıl oluşacağı da belirsiz. Bugünkü dünyanın lider ülkeleri, bu liderliği başka ülkelere kaptırmama yarışındalar. Bu öyle gözü dönmüş bir yarış ki, terör örgütleri dahil tüm mühimmat “savaş alanına” herhangi bir ilke gözetilmeden sürülüyor.

Türkiye de aslında oldukça avantajlı bir pozisyonda. Şayet içerideki birliği sağlayabilirsek, ülkenin önümüzdeki ilk onyıllarda dünyanın en büyük 10. ekonomisi olmasına kesin gözüyle bakılıyor. Bunun biz değil, PwC, Fortune ve OECD gibi yabancı kuruluşlar ifade ediyorlar. 2050 yılında ise çok daha farklı bir Türkiye’nin ortaya çıkması, ilk beşe oynaması mümkün.

İç siyasetin sert ortamında bu sözler kargaşada kaybolup gidebilir. Ancak Türkiye’ye bu kargaşanın dışından ve somut verilerle bakanlar ülkenin büyük potansiyelinin görüyorlar.

Tabii böyle bakanlar, Türkiye’yi sadece bugününden ibaret görmedikleri, onun bir imparatorluk bakiyesi ve çok önemli bir coğrafyada olduğunu bildikleri için, daha ciddi bir tehdit algılamasına sahipler.

Türkiye aslında hem bir kuluçka dönemi yaşıyor hem de bir mıntıka/yol temizliği yapıyor. Yani aslında en zor sürecin içindeyiz. Çünkü bu aşama Türkiye’nin engellenmesi için son fırsat olarak da görülüyor.