AB üyesi ülkelerin, yasadışı yerleşimler ve Gazze katliamları konusunda İsrail’e yaptırımları içeren bir dizi gizli görüşmeye başladığı sırada Kudüs’te bir sinagoga yapılan saldırıda 4 Yahudi sivil öldürüldü; iki saldırgan da hayatını kaybetti. Bu saldırı, İsrail’in Mescid-i Aksa provokasyonundan sonra geldi. El Fetih saldırıyı şiddetle kınarken, Hamas anılan haksızlıklardan ötürü bunun doğal bir tepki olduğunu ifade etti. Saldırıyı yapan iki kişi ise Filistin Halk Kurtuluş Cephesi diye bilinen ve uzun zamandır uykuda olan sol tandanslı bir örgütün üyeleri.

Türkiye de saldırıyı kınadı, Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu kimden gelirse gelsin ibadethanelerin ve sivillerin hedef alınmasının kabul edilemeyeceğini ifade etti.

İkinci Gazze saldırısı üç Yahudi gencin şüpheli biçimde öldürülmesi, Mescid-i Aksa işgali de radikal bir İsraillinin saldırıya uğraması gerekçelendirilerek yapıldı. Binlerce kişi öldü. Dünya seyretti. Oysa bu olaylar birer suçtu ve adaletin mahkemelerde sağlanması gerekiyordu. İsrail’in saldırganlığının gerekçesi olamazdı.

Son saldırı sonrasında Lieberman yine başta El Fetih ve Hamas’a olmak üzere tehditler savurdu. Netanyahu ise en ağır şekilde karşılık verileceğini duyurdu. Eminiz ki verirler.

Bu son tablo, Filistin ve genelinde Ortadoğu sorununun nasıl bir çıkmaza saplandığını açıkça gösteriyor.

İsrail Devleti, Rus kökenli (Jabotinsky gibi) sert siyonistlerin zihniyeti tarafından kuruldu. İlk dönemlerin sosyal demokrat hükümetleri dahil olmak üzere milliyetçi/savaşkan motif hiçbir zaman etkisini yitirmedi.

İzak Rabin, 1995 Oslo Anlaşması’nı imzaladığı için suikasta kurban gitti. Bu suikast, barışçıl çözüm yollarına meyledeceklerin üzerinde bir kılıç gibi sallanmaktadır hala.

Filistin ise Osmanlı’nın çöküşünden sonra bir kumpasa kurban gitmenin öfkesini üzerinden atamadı. Bu halk o kadar ağır bedeller ödedi ve ödemeye devam ediyor ki, söylenecek söze mecal bırakmıyor.

Türkiye doğru bir hamle yaparak Hamas’ın siyasileşmesini/tanınmasını destekledi, Erdoğan/Davutoğlu ikilisi 1. Gazze katliamının bir önceki gününe kadar taraflar arasında arabuluculuk konusunda insanüstü gayret sarf etti. “One minute” çıkışı ile Filistin’in dünyadaki sesi oldu. Bu nedenle büyük bedellerle karşı karşıya kaldı, hala da kalıyor. Ama birilerinin bu kördüğümü açması gerekiyordu ve Türkiye bu konuda büyük bir şanstı. Lakin İsrail verdiği sözleri çiğneyerek bu fırsatı heba etti.

Filistin’in BM’ye geçici üye statüsüne kavuşmasında Türkiye’nin rolü tartışılmaz. Son olarak İsveç, Filistin Devleti’ni resmen tanıdı. Britanya ve Fransa’dan benzer açıklamalar geldi.

Adaletsizlik ve güç farkı büyük. Filistin için siyaset/sivil itaatsizlik yöntemleri dışında bir yolla sonuca ulaşmak mümkün gözükmüyor. İsrail Devleti, ABD dış politikasını lobisi üzerinden rehin almış durumda, medya üzerinde ise yüksek kontrole sahip. Üstelik canı istediği anda bir fırsat yaratıp katliamlar yapabiliyor. Yasadışı yerleşimlerle Filistin varlığını gün be gün eritiyor.

Bu kilidi açmanın yolu nedir diye düşünmek de Filistin tarafına düşüyor. Çünkü verili durum onların aleyhine otomatik pilota bağlanmış halde. Herhalde kilidi açacak olan sinagog bombalamak ve sivil öldürmenin doğal bir tepki olduğunu söylemek değil. Bu tavır Lieberman zihniyetine hayat öpücüğü anlamına geliyor. Batı’ya dönüp “Bakın gördünüz mü, biz sadece meşru müdafaa halindeyiz” denebiliyor.

Böyle durumlarda hegemon gücün yöntemiyle mücadele vermek, sürekli yenilmeyi garanti etmek demektir. Gandi bunu biliyordu ve koca Britanya’yı paradigma değiştirerek felce uğrattı, işgali ahlaki üstünlük bitirdi. Hem de atmış yıl öncesinin şartlarında.

Filistin, aşkın İsrail şiddetine odaklanarak kendisine sonsuza kadar savaşma meşruiyeti bulabilir. Haklılık ve adaletsizlik tartışılmaz. Ama bunun kime yaradığı doğru hesap edilmeli.

Filistin’e bu konuda da destek olmak sanırım en çok Türkiye’ye düşüyor.