(O şiir ise şu dizelerden ibaret:
“Sincar Dağları’nda Derwêşê Evdî’nin
yanında olsaydım!/ Beyaz atların sırtında
Musul ovasına dalsaydım!/ Derwêş
vurulduğunda Sırtlayıp Kürdistan dağlarına
götürseydim!/ O’na, Bak! Binlerce Edûlê ve
onikiler var deseydim!/ Tanrıçaların taht
kurduğu bu dağlarda/ Rahat uyu
deseydim!/ Ölüm.../ Nerelerden... ve nasıl
gelirse gelsin/
Artık gam yeme!/ Kesinleşen Kürtlük ve
özgür yaşam/ Ebedi gerçekliktir
deseydim!” )

Aynı derginin birinci sayısı da piyasadan toplatılarak (1945 adedi) Dicle Nehri kenarında, savcı gözetiminde yakılarak imha edildi. Yapılan itiraz üzerine toplatma kararı kaldırıldı ancak devlet o dergileri çoktan imha ettiğinden bir daha iade edemedi. Derginin yazarları arasında kamuoyunun yakından tanıdığı Türk akademisyen ve yazarları da bulunuyor. Konumuzun sınırlarını aştığı için daha fazla ayrıntıya giremeyeceğim.

Türk yargısının şiire olan alerjisi malum. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın okuduğu bir şiirden dolayı hapis yaptığını da gözönüne alırsak, Öcalan’ın şiirinin yasaklanmasına elbette şaşırmamak gerekir. Ama burada dikkate değer bir çelişki bulunuyor; yargı bürokrasisinin “terör örgütü elebaşısı” olarak nitelediği kişiyi devlet, çoktan “Sayın Öcalan” diye muhatap almış ve Kürt meselesi ve PKK sorununu müzakere ediyor. Devlet mi çok önde gidiyor yoksa yargı mı geride? Bence kesin olan devletin değiştiği ama yargının yerinde saydığıdır. Şiir yasağı yargının, devletin geçirdiği dönüşümün ne kadar gerisinde kaldığını bence göstermeye yetiyor.

Tartışmalı KCK operasyonlarının arkasında aynı zihniyet olunca bu soruşturmaları sorgulamak da kaçınılmaz oluyor.

Kürt hareketinin siyasallaşma sancıları çektiği muhakkak. “İsyan”dan “siyasal harekete” dönüşmek pek kolay değil. Hele söz konusu PKK isyanı olunca, bu daha fazla geçerli; zira bu isyan çok “kanlı” bir geçmişe sahip. Köklü düşmanlıklar var ortada. İsyan döneminin alışkanlıklarıyla örgüt, sivilleşmekte zorlanıyor; bir yandan siyaset sahnesine inmek istiyor, diğer yandan silahları bırakamıyor.

Ama kabul edelim ki bir “şiir” yüzünden dergi toplatan, yaktıran, Kürt siyasetçilere nefes aldırmayan bu yargının, Kürt hareketine siyasallaşma şansı tanıması zor.

Dönem dönem çatışmalar artabilir, savaş kızışabilir, devlet-hükümet sert bir yol izleyebilir; ancak yargı ve diğer devlet kurumları da aynı eşgüdüm içinde “savaş hukuku”na geçerse ortada ne adalet ne özgürlük ne de demokratik siyaset için sivil alan kalır.

Örneğin Habur’dan gelen PKK’lıları serbest bırakan yargı, PKK’ya karşı hükümetin tutumu değiştiği gerekçesiyle bu kez hapis cezası yağdıramaz. Yargı tutarlı kararlar almak zorundadır.

Toparlamak gerekirse yargının bu durumu, Kürt hareketinin siyasallaşması önündeki en büyük engellerden birini oluşturuyor.

KCK adı altındaki operasyonlara da bu yüzden kuşkuyla bakıyorum. Bu polis zihniyeti yüzünden “illegal unsurlar” ile “legal” yapılar birbirine karıştı. Kürt hareketine neredeyse sivil siyaset yapacak alan kalmadı.

Başbakan Erdoğan, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ve temsil ettikleri siyasi çizgi dar kafalı bu bürokratik zihniyetten çok çekti. Aynı zorluklarla bugün de Kürtler karşı karşıya. Bu haksız uygulamalara dün olduğu gibi bugün de karşı çıkmaları gerekiyor. Hükümet, muhalefeti de yanına alarak, Türk Ceza Hukuku’nu evrensel standartlara kavuşturacak reformları yapmaya başlamalı. Meclis’in ilk işi “Terörle Mücadele Kanunu”nu değiştirmek olmalı.

kurtulustayiz@gmail.com